Κοινωνική Ασφάλεια, τον καιρό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, και των κρατικών χρεοκοπιών.

Κοινωνική Ασφάλεια τον καιρό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και των κρατικών χρεοκοπιών.

Η λαϊκή παροιμία, «αφού μας χρωστούσαν, τώρα μας παίρνουν και το βόδι», βρίσκει την κυριολεκτική σημασία της, στο νομοσχέδιο που αφορά την Κοινωνική Ασφάλεια. Αποδεικνύεται με τον ποιο τραγικό και ωμό τρόπο, πως δεν μπορεί να υπάρχει καμία κοινωνική ασφάλεια, την περίοδο της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μετά το 1929. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας των κρατών, αναγκάζει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να χρεώσουν, στους εργαζόμενους τις συνέπειες και το κόστος της χρεοκοπίας του συστήματος, που υπηρετούν.

Με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ψηφίσθηκε από την ελληνική βουλή, γίνεται ολοφάνερο ότι επιχειρείται να μπει ταφόπλακα, στις κοινωνικές κατακτήσεις, ολόκληρων δεκαετιών εργατικών αγώνων, ξεριζώνοντας και αποδιοργανώνοντας παροχές, που στήριζαν την ζωή των εργαζόμενων στην χώρα. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70, στο όνομα της κοινωνικής ευημερίας, χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη των κρατικών υποδομών της χώρας, χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν και χωρίς να καταβάλουν κανένα τίμημα, τα αποθεματικά των ταμείων ασφάλισης των εργατών. Δρόμοι, λιμάνια, νοσοκομεία, ενέργεια αλλά και τράπεζες, στηρίχθηκαν, αναπτύχθηκαν και ανδρώθηκαν, χρησιμοποιώντας άτοκα το κομπόδεμα που δημιουργούταν, με τις εισφορές του εργατόκοσμου, που πλήρωνε για να καλύψει τις ιατρικές και συνταξιοδοτικές ανάγκες του.

Η δικαιολογία, γι αυτήν την άτοκη χρηματοδότηση, ήταν πως η ανάπτυξη της χώρας, θα λειτουργούσε θετικά για όλους τους Έλληνες. Από την δεκαετία του 80 έως και μόλις χθες, ανακαλύπτοντας κάθε τρεις και λίγο, ότι τα ταμία έχουν ελλείμματα, χωρίς να μας λένε τίποτα για την μέχρι πριν αφαίμαξη των αποθεματικών κεφαλαίων, αξιοποιούσαν μια «δημιουργική μέθοδο ανακάλυψης αιτιών» (έριχναν στο καπέλο του μάγου, την γήρανση του πληθυσμού και την μελλοντική αναλογία εργαζόμενων – συνταξιούχων, παίρνοντας έτσι μια βολική δικαιολογία) για να παίρνουν μέτρα. Μειώνουν τις παροχές στους εργάτες, αυξάνουν τα χρόνια εργασίας για τους νέους ασφαλισμένους, αυξάνουν τις εισφορές των εργατών.

Αυτά ήταν και τα μόνα μέτρα, που είχαν σκοπό να μειώσουν το έλλειμμα, και όπως διαπιστώνεται, αφαιρούν από τους ασφαλισμένους παροχές, για την δήθεν σωτηρία των ταμείων.

Τα υπόλοιπα, μέτρα αυξάνουν αντί να μειώνουν τα ελλείμματα. Τα μέτρα που παίρνουν τακτικά, με πρόσχημα την καταπολέμηση της «αιμορραγίας», προς τη νοσοκομειακή περίθαλψη, γεμίζουν αντί να μειώνουν τα ταμεία των φαρμακευτικών εταιριών και των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων. Ταυτόχρονα, χαρίζουν δις στους καταχραστές, εισφοροφυγάδες εργοδότες, μονιμοποιώντας την πολιτική της ρύθμισης των οφειλών. Νομοθετούν τη μερική απασχόληση, που περιορίζει τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών, για τους μερικώς εργαζόμενους, προς τα ταμία. Εκποιούν επιχειρήσεις, δρόμους, λιμάνια, νοσοκομεία, που φτιάχτηκαν χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά, σε εξευτελιστικές τιμές. Χρηματοδοτούν τα ελλείμματα του κράτους, αναγκάζοντας τα ταμεία να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. Αλλά και με δικαιολογία το κυνήγι για υψηλές δήθεν αποδόσεις, βάζουν χέρι στα αποθεματικά των ταμείων για να τροφοδοτήσουν, με ζεστό κεφάλαιο την αγορά του χρηματιστηρίου. Έδωσαν, έτσι, τη δυνατότητα στους χρυσοκάνθαρους, «κουμπαρολωποδύτες», να τοποθετούν μέρος από τα αποθεματικά των ταμείων, στις φούσκες του χρηματιστηρίου προς χάριν των κερδοσκόπων, με το αζημίωτο.

Σήμερα, το 2010, έρχονται όλοι αυτοί που θήτευσαν και ανδρώθηκαν στην πολιτική διαχείριση, των προηγούμενων καπιταλιστικών κυβερνήσεων που γνώρισε η χώρα, κάνοντας για άλλη μια φορά τον ανήξερο για το χθες, και δίνουν την χαριστική βολή στην ασφάλιση, των εργαζόμενων σήμερα, αλλά και των παιδιών μας. Καταρχάς, δεν αναγνωρίζουν τις κρατικές οφειλές προς τα ταμεία ασφάλισης, (9,5δις μόνο στο ΙΚΑ) και ταυτόχρονα, μειώνουν το ποσοστό της κρατικής συμμετοχής, από 6,5 σε 2,5% του προϋπολογισμού. Επικαλούμενοι, τις τρομακτικές συνέπειες της κρίσης, μειώνουν τις εργοδοτικές εισφορές στα ταμεία, μειώνοντας παραπέρα τους μισθούς των εργατών, πάνω στους οποίους αυτές υπολογίζονται, επεκτείνοντας, ακόμα περισσότερο την μερική απασχόληση. Κάνουν ό,τι μπορούν, για να αποδιοργανώσουν παντελώς τις ελεγκτικές υπηρεσίες των ταμείων, μη προσλαμβάνοντας το απαραίτητο προσωπικό, κάνοντας έτσι ακατόρθωτη τη βεβαίωση και την είσπραξη των εργοδοτικών εισφορών. Μόνο στο ΙΚΑ, οι βεβαιωμένες, εργοδοτικές ανείσπρακτες εισφορές, είναι 15δις!

Αυτά, μαζί με την παραπέρα απαξίωση των επενδυμένων αποθεματικών (τα ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου έχουν χάση πάνω από 50% της αξίας αγοράς, και τα δομημένα έχουν μόνο το 25% της ονομαστικής τους αξίας, χωρίς να υπάρχει αγορά γι αυτά) δίνουν τη χαριστική βολή στο ασφαλιστικό, μεταφέροντας την δική τους τραπεζική και δημοσιονομική χρεοκοπία στην εργατική τάξη, και τους μισθωτούς συνταξιούχους συνολικά. Η χρεοκοπία στα ταμεία, λοιπόν, έρχεται ως αποτέλεσμα, αυτής της οικονομικής διαχείρισης, που κατασπατάλησε προς όφελος των εργοδοτών και του κράτους των ιδιωτών, την κοινωνική ασφάλιση. Έρχεται παρά τη δραματική μείωση των παροχών, τη μείωση των συντάξιμων μισθών, την αύξηση των χρόνων εργασίας και ηλικίας, που φορτώνει το νέο νομοσχέδιο στην πλάτη των εργαζομένων, προκειμένου να λάβουν, τα «προνοιακά» επιδόματα. «Προνοιακά», γιατί το κράτος εγγυάται την καταβολή σε όλους τους ασφαλισμένους, μόνο της βασικής σύνταξης, που είναι 360ε . Το κομμάτι της ανταποδοτικής από τα συνταξιοδοτικά ταμεία, κύρια και επικουρικά, αναφέρει σαφέστατα το νομοσχέδιο, πως θα καταβάλλεται, ΑΝ αυτά έχουν λεφτά. Και όπως συμπεραίνεται από τα στοιχεία, που αναφέρονται παραπάνω, κι επιβεβαιώνονται, από τις μελέτες της ΓΣΕΕ, τα ταμεία σε λίγο δε θα έχουν «ούτε σάλιο», (η φράση αυτή ανήκει στον ίδιο το Λοβέρδο)!

Δικαιολογία για την τραγική αυτή κατάσταση, και τις «αναγκαίες» θυσίες των εργατών, που επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εκτελώντας τις εντολές του ΔΝΤ και της ΕΕ, είναι η «αποφυγή χρεοκοπίας της χώρας» και «η σωτηρία του λαού από τα δεινά της κρίσης». Ας δούμε όμως λίγο ξεκάθαρα, τι εφαρμόζει με αυτή τη δικαιολογία, η κυβέρνηση:

Η προηγούμενη κυβέρνηση, της ΝΔ, μόλις κινδύνεψαν από χρεοκοπία οι τράπεζες, έδωσε στους τραπεζίτες 28 δις, ποσό πολλαπλάσιο από αυτό που θα χρειάζονταν για να αγοράσει τις τράπεζες τους! Ταυτόχρονα, αρνήθηκε, 9 δις βεβαιωμένα χρέη, προς τα ταμεία! Σήμερα, η νέα κυβέρνηση των εντολοδόχων του ΠΑΣΟΚ, δεν διστάζει να ξαναδώσει άλλα 35δις, (25δις από εγγυήσεις και 10δις από το πακέτο τον 110δις) στους «φτωχούς» τραπεζίτες! Και είναι έτοιμη να τους δώσει χαριστικά, ό,τι χρειαστούν, θυσιάζοντας για μια αμφίβολη «σωτηρία», ό,τι έχει απομείνει από την περιουσία του ελληνικού λαού, τον μοναδικό εναπομείναντα «κουμπαρά», από τα υπόλοιπα της «αποταμίευσης» των εργαζομένων, τα διαθέσιμα αποθεματικά των ταμείων.

Ακόμα χειρότερα, τελευταία, γινόμαστε μάρτυρες, εξευτελιστικών προτάσεων για την απόκτηση της ΑΤΕ και του ΤΤ, από τραπεζίτη, που, με περίσσιο θράσος, θέλει να «σώσει» την ΑΤΕ και το ΤΤ, ενώ, όπως απέδειξαν τα stress test, κινδύνευε από χρεοκοπία.

Γίνεται προφανές, πως η πολιτική εξυπηρέτησης μιας χούφτας τραπεζιτών, είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, με την εξασφάλιση των συμφερόντων, των εκατομμυρίων εργατών, αγροτών και μικροβιοτεχνών της χώρας. Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος από τα δις των κρατικών εσόδων, προέρχονται από τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τους μικρομεσαίους, αυτοί μένουν αστήρικτοι, στην οικονομική κρίση, σε αντίθεση με τον πακτωλό κεφαλαίων που προσφέρεται στους τραπεζίτες και τους μεγαλοεργοδοτες. Εκείνους, δηλαδή, που έγιναν, και παραμένουν τραπεζίτες και μεγαλοεργοδοτες, χάριν των επιδοτήσεων από τις κυβερνήσεις, με άφθονα κεφάλαια, που προέρχονταν από τις εργατικές εισφορές (ασφαλιστικές και φορολογικές).

Αποδεικνύεται, λοιπόν, πως η λέξη «λαός», έχει εντελώς διαφορετική έννοια για τους κυβερνώντες, από την έννοια που δίνουν σε αυτήν οι εργαζόμενοι. Όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μαζί με τον κολαούζο τους ΛΑΟΣ, μιλούν για το λαό, που «θέλουν να σώσουν», προφανώς αναφέρονται στην χούφτα των τραπεζιτών και μεγαλοκεφαλαιούχων, για το συμφέρων των οποίων νομοθετούν. Και όταν έλεγαν προεκλογικά, πως «λεφτά υπάρχουν», φυσικά εννοούσαν, ότι αυτά τα λεφτά, τα είχαν οι εργάτες, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι, τα οποία, σήμερα τα μαζεύουν, για να τα προσφέρουν στο «λαό», των «φτωχών», τραπεζιτών και μεγαλοκεφαλαιούχων.

Το γεγονός αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο συμβιβασμού, των εργατικών μαζών, με τους διαχειριστές της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών. Κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, ΛΑΟΣ, τραπεζίτες και μεγαλοκεφαλαιούχοι, έχουν στήσει χορό στην πλάτη του εργαζόμενου λαού, «πίνοντας το αίμα του». Η χρεοκοπία όμως είναι δική τους, και πρέπει να τους αναγκάσουμε να την πληρώσουν:

_ Καμία αναγνώριση του χρέους που δημιούργησαν, διαγραφή του τώρα!

_ Απαλλοτρίωση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους, κάτω από εργατικό έλεγχο.

_ Δημιουργία τώρα ενός ενιαίου, δημόσιου ασφαλιστικού φορέα, για όλους τους εργαζόμενους, με μονομερή εργοδοτική χρηματοδότηση, κάτω από εργατικό έλεγχο.

_ Σύνταξη στα 50 για τις γυναίκες, και 55 στους άνδρες, στο 100% του καλύτερου μισθού.

_ Δημόσια, δωρεάν, υψηλού επιπέδου υγεία και κοινωνική μέριμνα.

_ Ακύρωση τώρα όλων των μέτρων που ελαστικοποιουν τις εργασιακές σχέσεις, περιορίζουν το εργατικό εισόδημα και αυξάνουν τις απολύσεις.

_ Απαγόρευση των απολύσεων. Ισότιμα αμειβόμενη, μόνιμη, αποκλειστική απασχόληση με πλήρη ασφάλιση.

_ Απαλλοτρίωση της ενέργειας, των διυλιστηρίων, της βαριάς βιομηχανίας και της βιομηχανίας τροφίμων, καθώς και κάθε επιχείρησης που απολύει, χωρίς αποζημίωση. Να λειτουργήσουν, κάτω από εργατικό έλεγχο.

Έτσι θα μπορέσει, να υλοποιηθεί ένας σχεδιασμός παραγωγής πανεθνικής κλίμακας, με μοίρασμα της εργασίας, σε όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας. Θα μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, μέχρι το όριο, που θα απαιτείται για την εξασφάλιση των κοινωνικών αναγκών. Και θα αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα, η απελευθέρωση, από τη μισθωτή σκλαβιά.

Αυτά, όμως, για να υλοποιηθούν, χρειάζεται να παλέψουμε για την ανατροπή αυτής και κάθε άλλης κυβέρνησης, που θέλει να διαχειριστεί το σύστημα και να σώσει τους κεφαλαιοκράτες. Αυτό θα είναι και το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση της εξουσίας των εργαζομένων.

Εμπρός, λοιπόν, τώρα να οργανώσουμε την πάλη μας, έτσι που κάθε διαμαρτυρία να μας φέρνει πιο κοντά, στην Γενική πολιτική απεργία διάρκειας. Για την ανατροπή, των εντολοδόχων του ΔΝΤ και της ΕΕ. Μόνο με μια τέτοια πορεία, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος, για την εργατική εξουσία, τη μόνη που θα είναι ικανή, να προστατεύσει εμάς τους εργάτες, ώστε να μην πληρώσουμε την κρίση, και να βρούμε, διέξοδο από τη λαίλαπα που μας οδηγούν, σε μια ασφαλή, κοινωνικά οργανωμένη, και σχεδιασμένη από ελεύθερους ανθρώπους, οικονομία, για τις ανάγκες της ζωής μας.

Παπαδημητρίου. Σ.

Μέλος του ΔΣ του ΕΚ Λιβαδειάς