Διαλύεται το ΕΠΑΜ;… μαζικές αποχωρήσεις μελών και τοπικών

Λουκάς Παπαευθυμίου*

Νομίζω πως ο Φυσικός Αρχηγός ξεπερνά τον εαυτό του, καθώς όταν δεν διορίζει στελέχη κατόπιν εισήγησης της Αυλής περιλούζει με τον πιο αγοραίο τρόπο όσα ΕΚΛΕΓΜΕΝΑ στελέχη του ΕΠΑΜ τολμήσουν να αρθρώσουν μία διαφορετική λέξη από τη Γραμμή που εκδίδει η τριπλέτα βαθυπασόκων νεο12θειστών Αυλικών-Παρακοιμώμενων του.

Τα ΚΚΕδικου τύπου υβρεολόγια (εναντίον ΟΛΩΝ) ξεχειλίζουν εμπάθειας, αφιλίας, κακοψυχίας, ανεντιμότητας, μισανθρωπισμού και στερούνται παντελώς επιχειρημάτων, ήθους, αγάπης προς το συνάνθρωπο -που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει όποιον περιφέρεται ως ...
«πατριώτης», «αγωνιστής» και «σωτήρας» ενός λαού που υφίσταται γενοκτονία.

Είναι σαφές πως στη νέα (νηοστή) διαφωνία-εμφύλιο εντός του ΕΠΑΜ η αφορμή είναι το νέο, χιτλερικού τύπου οργανωτικό σχέδιο του ΕΠΑΜ που κατέβασε -όπως τότε, στο 1ο πογκρόμ (του Δεκέμβρη του 2011)- η τριπλέτα Αυλικών με τη φανατική στήριξη του Φυσικού Αρχηγού… η τακτική είναι απλή… σαλαμοποιείς τον κόσμο που μαζεύεται στο ΕΠΑΜ σπάζοντας τοπικές σε μη λειτουργικούς πυρήνες στους οποίους θα μείνουν μόνο όσα πρόβατα είναι διατεθειμένα να γίνουν υποχείρια του Φυσικού Αρχηγού.

Η πραγματική αιτία ΚΑΙ του νέου εμφυλίου λοιπόν είναι ο πλήρης όσο κι αυταρχικός-αντιδημοκρατικός ΕΛΕΓΧΟΣ του ΕΠΑΜ από τη συγκεκριμένη τριπλέτα εν υπηρεσία.

Αν μέσα σε αυτά τα 4.5 χρόνια ο Φυσικός Αρχηγός έχει καταφέρει να χυδαιολογήσει τους ΠΑΝΤΕΣ στο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό στερέωμα αλλά και ΧΙΛΙΑΔΕΣ πια (πρώην) οπαδούς του, ΤΙ συμβαίνει και η τριπλέτα μένει στο απυρόβλητο ενώ είναι αυτή που έχει αποσαθρώσει το ΕΠΑΜ;;;;;;
Δεν είναι περίεργο ένας άνθρωπος πλήρως ΑΦΙΛΟΣ, άσπονδος & ασυγκίνητος σε ανθρώπινα δράματα (π.χ. την υγεία του ανθρώπου που βρίζει πιο κάτω και του οποίου δημοσιοποιεί την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επιστολή που του έστειλε), φίλερις, κυκλοθυμικός να τσακώνεται (συχνότατα για ασήμαντη αφορμή) με ΟΛΟΥΣ αλλά ΠΟΤΕ με 3 συγκεκριμένα πρόσωπα που ακριβώς επειδή είναι δίπλα του θα έπρεπε να τραβάνε όλη τη μπόρα του χαρακτήρα του;;;;;;;

Μα ΟΛΟΙ είναι «προδότες», «πληρωμένοι» ΕΚΤΟΣ από τη συγκεκριμένη τριπλέτα που ΓΑΜΑΝΕ το ΕΠΑΜ επί χρόνια και χιλιάδες πολίτες που το πίστεψαν;

Αν μη τί άλλο, αν δεν συμβαίνει κάτι περίεργο μεταξύ τους, θα μπορούσε ο Φυσικός Αρχηγός να τους αποπέμψει ευγενικά ως αποτυχημένα στελέχη και να δοκιμάσει άλλους, πιθανώς πιο αποτελεσματικούς ως υποτακτικούς του… δεν μπορείς να έχεις τους ίδιους αυλικούς 5 χρόνια και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα από αυτούς…

Επομένως ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ μεταξύ Φυσικού Αρχηγού και τριπλέτας…

Μετά από όλα αυτά απαξιώνει ως και τα κείμενα και τις αναλύσεις του που είναι τελικά (κάποια κείμενά του) η μοναδική ΘΕΤΙΚΗ συνεισφορά του στο λαό και το κίνημα.

Το ΕΠΑΜ έκαψε πλήρως την ιδέα της συγκρότησης αντιμνημονιακού ενωτικού Μετώπου υπέρβασης του παρόντος πολιτικού φάσματος (παλαιοκομματική ψευτοαριστερά-ψευτοδεξιά) με μεταβατικό πρόγραμμα εθνικής-κοινωνικής σωτηρίας… την έκαψε ως υπερβατικό «μη δεξιό»/»μη αριστερό» σχήμα όπως ο Σύριζα (1 & 2- βλέπε ΛΑΕ) την έκαψε ως «αριστερό» σχήμα και οι ΑΝΕΛ ως «δεξιό» σχήμα που συνέχισε την παράδοση μνημονιακής κωλοτούμπας της εθνικιστικής δεξιάς αλά Καρατζαφέρης.

Άλλες (αληθινές) αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις δεν υπάρχουν, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν και συμπαγείς κοινωνικές δυνάμεις για να τις συγκροτήσουν.

Άλλωστε μετά από 6 χρόνια μνημονίων η κοινωνία συνθηκολογεί… εξαντλήθηκε, προδόθηκε, ξεπουλήθηκε, απογοητεύθηκε, εξαθλιώθηκε… στις πολιτικές επιστήμες θεωρούν πως μια κοινωνία αποδέχεται μετά από το πολύ 5-6 χρόνια αντιδράσεων κάθε επιβαλλόμενο από τα πάνω ριζικό κοινωνικό-οικονομικό μετασχηματισμό.

Άρα, ο σώζων εαυτόν σωθείτω… συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι η ντόπια μας ελίτ-αλήτ από το ένα πολιτικό άκρο ως το άλλο έχει συναινέσει στην εξωτερική & «εσωτερική υποτίμηση» του λαού και της χώρας μας σε μια παράλια έκδοση της Αλβανίας & του Κοσόβου ενώ το συζητούσε από το 2006 όταν ο άνθρωπος των γερμανών, ο Σημίτης (από του οποίου το περιβάλλον προέρχονται ΟΛΟΙ οι υπουργοί νευραλγικών υπουργείων ΟΛΩΝ των μνημονιακών κυβερνήσεων) πρότεινε την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ…

Εξάλλου, αυτό είναι ο ιμπεριαλισμός -που αποσιωπεί το ψευτοΚΚΕ: διεθνής καταμερισμός εργασίας των ελίτ και των χωραφιών τους, ανακατατάξεις μεταξύ τους με σκοπό το κέρδος σε βάρος των λαών που αφεντεύουν όλοι μαζί και η καθεμία ελίτ ξεχωριστά… εν προκειμένω το «όλοι μαζί»: βλέπε Γερμανικός ιμπεριαλισμός κι ελληνόφωνη ελίτ επειδή το «κόλπο γκρόσσο» της καταλήστευσης της Ελλάδας και του ελληνικού λαού ήταν πολύ μεγάλο για να το πετύχουν οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες δίχως εξωτερική βοήθεια.

Τουλάχιστον ΤΩΡΑ θα είναι ικανοποιημένοι οι «διεθνισταί»: ενώθηκαν πλήρως τα Βαλκάνια… στη φτώχεια, τη μιζέρια, στην εξαγωγή των καλύτερων μυαλών τους, στη μαφιοκρατία, στην υποτέλεια… δεν ξεχωρίζει πια η Ελλάδα… ίδιος ο γραικός με τον αλβανό, το βούλγαρο και το ρουμάνο… σκλαβάκια του ντόπιου καπιταληστή & του γερμανού ιμπεριαλιστή…

*πρώην μέλος του ΕΠΑΜ αποχωρήσας το 2011

Όλοι μα όλοι από τό 2011 εως και σήμερα λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

• η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική !
• Χαρακτηριστικό του ήθους αυτού αποτελεί η αισχρή ενέργεια της δημοσιοποίησης ιδιωτικής επιστολής συναγωνιστή με προσωπικά δεδομένα.
• τίμιος και άξιος αγωνιστής στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι όποιος επί 2 ώρες λέει ψέματα στα μέλη του μετώπου για να συνεχίζει να έχει την καρέκλα. Και μετά βγαίνουμε πάλι στην εκπομπή και λέμε ότι όποιος φεύγει από το Ε.ΠΑ.Μ. πάει εκεί που του έχουν τάξει καρέκλες και θεσούλες

Το ποιοί είναι αυτοί που θέλουνε καρέκλες και θεσούλες στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κανείς μόνο με το να κοιτάξει τον αριθμό των ψήφων που πήρε το κάθε μέλος της Π.Γ. στο προηγούμενο συνέδριο.

Αυτός που υποτίθεται ότι δεν είναι καρεκλοκένταυρος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ σε κορυφαίο όργανο του ΕΠΑΜ, έχοντας πάρει μόνο 15 ψήφους από το σύνολο των συνέδρων, τη στιγμή μάλιστα που είχε και τις ‘’ευλογίες’’ του αρχηγού σαν ένας από τους ικανούς που ήθελε μαζί του.

Θα αποχωρήσω.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΜΩΣ, και όχι γιαλαντζί.

Γιατί κάθε τόσο έχουμε δει και ακούσει απειλές από κάποιους για αποχωρήσεις (βλ. Καζάκης) … που όμως ποτέ δεν υλοποιούνται! Αρκεί που χρησιμεύουν σαν πίεση προς το συνέδριο για να περνούν εκβιαστικά οι δικές τους απόψεις !

• Να μαζέψουμε ψηφοφόρους και να φτιάξουμε το κυβερνητικό μας πλάνο.
• Να γίνουμε ένα κόμμα σαν όλα το υπόλοιπα, αφού έτσι το αντιλαμβάνεται ο κόσμος.
• Να έχουμε έναν Αρχηγό και να κάνουμε ότι μας λέει αυτός και το επιτελείο του.
• Να ΜΗΝ αμφισβητούμε τις πράξεις, τα λόγια και την πρακτική που ασκεί η ΗΓΕΣΙΑ !! Να μην κάνουμε κριτική στις κινήσεις του Αρχηγού και του επιτελείου του, παρά μόνο στο τέλος της θητείας τους.
• Να φτιάχνουμε «οργανωτικούς σχεδιασμούς» που καμία σχέση δεν έχουν με το καταστατικό μας και την ιδρυτική διακήρυξη του Ε.ΠΑ.Μ. και όποιος δεν συμφωνεί να γίνεται αυτομάτως προδότης, πεμπτοφαλαγγίτης , αργυρόμισθος κ.α.
• μια οργάνωση που διχάζει, απωθεί και συρρικνώνεται αντί να έλκει, να ενώνει και να εξαπλώνεται βαθιά, παντού μέσα στην ελληνική κοινωνία.
• έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα. Χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και συμβιβασμούς για να προσελκύσει «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές» με τα οποία θα «πάρουμε τις εκλογές»
• αυτές οι ενέργειες, μαζί με την νέα οργανωτική δομή, είναι μια ύστατη προσπάθεια να αναστήσουν το Ε.ΠΑ.Μ. και αν δεν το πετύχουν δεν έχει νόημα η ύπαρξή του. Μου ανέφερε μάλιστα ότι αυτό έχει συζητηθεί και στην Π.Γ.!!! Ο Οργανωτικός Γραμματέας μιλούσε δηλαδή για την διάλυση του Ε.ΠΑ.Μ. λες και κάποιοι στην Π.Γ. είχαν την ιδιοκτησία του.
• καμαρίλες, θρησκείες, λοβιτούρες και αυταρχισμοί «πεφωτισμένων» ηγετών.
• Ο δικός τους ρόλος επικεντρώνεται στην προβολή του ηγέτη παράλληλα με το Ε.ΠΑ.Μ. Αυτή ήταν και η πλειοψηφική τάση μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. σχεδόν από την ίδρυσή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταδεικνύει το πώς αντιμετωπίστηκε ο Καζάκης από το Ε.ΠΑ.Μ. αποτελεί το εννεάμηνο που δεν ήταν στα όργανα. Τότε στην εκπομπή του στο E-ROI είχε αποδεχτεί τόσο αυτός όσο και η Π.Γ. να εκτελούν χρέη βοηθού του ο Α’ και Β’ Συντονιστής της Π.Γ. Σημειωτέον ότι σε αρκετές εκπομπές οι απόψεις του και το ύφος του διαφοροποιόταν σημαντικά από αυτά που σηματοδοτούσαν οι ανακοινώσεις τις Π.Γ.

ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΡΙΠΛΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. ΠΥΡΗΝΑΣ ΙΛΙΟΥ – ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Με βάση Απόφαση Συνέλευσης των Μελών, της 24-2-2016 και σημερινή κοινοποίηση των Πρακτικών της εν λόγω, σε όλες και όλους τους νυν και πρώην πλέον συναγωνιστές….

Παρατήθεται απόσπασμα των Πρακτικών:

«…Ε.ΠΑ.Μ. – ΠΥΡΗΝΑΣ ΙΛΙΟΥ – ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

24 Φεβρουαρίου 2016

Στην σημερινή συνεδρίαση και λόγω της κρισιμότητας του θέματος έλαβαν τον λόγο με την σειρά όλοι οι συναγωνιστές. Ακολούθησαν δευτερολογίες και στη συνέχεια διάλογος σε βάθος.

Κοινή διαπίστωση η οριστική πλέον μετάλλαξη της πάλαι ποτέ οριζόντιας και δημοκρατικής μας οργάνωσης σε μια πυραμιδικού και ολιγαρχικού τύπου οργάνωση υπό την ηγεσία μιας μικρής και μόνιμης, «πεφωτισμένης» ηγετικής ομάδας. Μετά από εξαντλητικό διάλογο καταλήξαμε ομόφωνα ότι δεν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες επιστροφής του Ε.ΠΑ.Μ. στην αρχική του μορφή, όπως την καθόριζαν τα ιδρυτικά του κείμενα (ιδρυτική διακήρυξη, πρώτο καταστατικό, «Τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ.;») και ως εκ τούτου ότι η περαιτέρω παραμονή μας θα σημαίνει μόνο χάσιμο χρόνου σε μια οργάνωση που διχάζει, απωθεί και συρρικνώνεται αντί να έλκει, να ενώνει και να εξαπλώνεται βαθιά, παντού μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας όσο πιο δυνατά, αποφασιστικά και αποδοτικά μπορούμε, μέσα στον λαό ως απλοί συμπολίτες του, ξαναβρίσκοντας όλους τους φίλους και συναγωνιστές που αποχώρησαν πολύ ενωρίτερα, απογοητευμένοι τότε από το ύφος, την εικόνα και την συμπεριφορά της ηγεσίας, αλλά και την αναποτελεσματικότητα συνολικά του Ε.ΠΑ.Μ.

Αποχώρηση δήλωσαν όλα τα παρόντα 11 μέλη του πυρήνα, και 1 ενας φιλος,.. άμεση τα 9 εξ αυτών και υπό προθεσμία ολίγων ημερών
οι… κλπ…»

Λυπάμαι πολυ που θα το πω, και λυπάμαι γιατι ημουν κι εγω απο την αρχή του στο Ε.ΠΑ.Μ. μέχρι προχθές…

Αλλα θα πρέπει να πω οτι σχετικά με τους Αποχωρησαντες παραπανω, οι 14 στους 15 ηταν μέλη και 6 Φιλοι, σύνολο 21 Και οι 6 Φιλοι ειναι ολοι πρωην Μέλη….

Γνωριζω οτι πρωην Συναγωνιστές στεναχωριουνται και το Κατανοώ 100% αλλά θέματα οπως αυτα ΠΡΕΠΕΙ να γνωρίζει ο κοσμος!

Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ – Αλεξίου Ξιφαρά
 
Ανοιχτή επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Σταύρου Κατσούλη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΝΤΙΝΑΣ ΚΟΕΔΡΟΥ ΑΠΟ Ε.ΠΑ.Κ

Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Με πόνο ψυχής αναγκάζομαι να ανακοινώσω την αποχώρησή μου από τους κόλπους του Ε.ΠΑ.Μ, και λέω «αποχώρηση» γιατί η λέξη «παραίτηση» δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου. Η «παραίτηση» για μένα είναι αποδοχή ήττας ή υποχώρησης, ενώ η «αποχώρηση» είναι επιλογή και δήλωση αντίστασης σε κάτι που απλά δεν πάει καλά και εσύ δεν νιώθεις καλά μέσα σε αυτό.

Το Ε.ΠΑ.Μ συναγωνιστές μου, δεν πάει καλά και αυτό είναι πασιφανές πλέον σε όλους μας, ακόμα και σε αυτούς που έχουν παραμείνει εγκλωβισμένοι «παρατηρητές» προς χάριν της «ενότητας» όπως συνέχεια μας λέγεται ώστε να συνεχίσει ο εγκλωβισμός και η συναισθηματική ανάγκη να συνεχιστεί ο «αγώνας» με καινούργιους κανόνες, μορφές προβολής, τιμωριτικές συμπεριφορές, «κατά μόνας» συνεννοήσεις και συνεχείς επεξηγήσεις της δημοκρατίας μέσα από ακραίο συγκεντρωτισμό.

Το Ε.ΠΑ.Μ το γνώριζα καιρό πριν ενταχτώ ως ενεργό μέλος μετά τις εκλογές του ’12, και το γνώρισα, όπως οι περισσότεροι από εμάς, από τον λόγο του Δ. Καζάκη.

Πολύ γρήγορα ανέλαβα συντονίστρια στον πυρήνα μου και βούτηξα στα βαθιά, καθώς ο πυρήνας έτρεχε δράσεις πολλές και εγώ πάντα υπήρξα άνθρωπος της άμεσης δράσης, της διεκπεραίωσης και του αποτελέσματος.
Αναγκάστηκα να μάθω πολλά πράγματα πάρα πολύ γρήγορα και μετά το 2ο συνέδριο, οι συναγωνιστές μου έκαναν την τιμή να με ψηφίσουν ως μέλος του ΕΣΣ, όπου κατέληξα στο Ο.Γ. Βέβαια ταυτόχρονα διαδραματιζόταν και το «μαύρο» της ΕΡΤ και όλοι θυμόμαστε πως κατέληξε.

Εκεί πρωτοάκουσα τον όρο «αρχηγός», κάτι που με ξένισε ομολογώ, όταν από την αγωνία μου να ακουστεί ο λόγος του Δ. Καζάκη σε μία προαύλια συνέλευση απηύθυνα το αίτημα μου στον Δ. Κυπριώτη και μου απάντησε ότι «τον αρχηγό δεν τον εκθέτεις». Φυσικά το ερώτημα μου, το οποίο, όπως πολλά τελικά, κράτησα μέσα μου, ήταν «αν δεν εκθέσεις τον «αρχηγό» ποιόν θα εκθέσεις?» Ήταν το πρώτο καμπανάκι, καθώς εγώ εντάχτηκα στο Ε.ΠΑ.Μ γιατί ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΡΧΗΓΟΙ, όλοι είμασταν ισότιμα μέλη και ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τα ταλέντα του και την διάθεση της προσφοράς του. Το αγνόησα όμως προς χάριν του αγώνα και πήγα παρακάτω.

Η συμμετοχή μου στο Ο.Γ. με δίδαξε πάρα πολλά κυρίως όμως το πώς να ξεπεράσω την ανάγκη μου για υπερβολική στήριξη της άποψης μου, όσο αναγκαία και να θεωρούσα την κάθε πρόταση μου και να μάθω να ακούω και να σέβομαι τη γνώμη των άλλων. Ενώ υπήρχαν προβλήματα που υπάρχουν πάντα όταν αρκετά άτομα προσπαθούν να φτάσουν σε μία απόφαση, οι διεργασίες ήταν πάντα δημοκρατικές και συλλογικές και υπήρχε πάντα σεβασμός στην άποψη της πλειοψηφίας.

Γενικά ήταν μια πολύτιμη εμπειρία, που μου δίδαξε την ταπεινότητα και όπως προείπα, μου έμαθε να σέβομαι την πλειοψηφία. Το έργο που παράχθηκε θεωρώ ότι ήταν ουσιαστικό, έστω και αν αποκαλέστηκε «άχρηστο» στο συνέδριο. Τον Δ. Καζάκη τον έβλεπα πάντα ως ένα ξεχωριστό συναγωνιστή μέσα στο μέτωπο, έναν άνθρωπο με την προοπτική να παίξει το ρόλο ενός τεράστιου εργαλείου για το μέτωπο και ουδέποτε κάτι παραπάνω.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις γνώσεις του, αλλά και το ιδιαίτερο μυαλό του. Εγώ όμως, για αυτό το λόγο μπήκα στο Ε.ΠΑ.Μ, όπως αναφέρω και πιο πάνω, διότι δεν είχε αρχηγούς ( βλ. ιδρυτική διακήρυξη και το κείμενο του ίδιου, «τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ»)., Μαζί μ` αυτόν το μέτωπο όφειλε να πλαισιωθεί από πολλαπλά «τεράστια εργαλεία» εντός και εκτός κόλπων Ε.ΠΑ.Μ αλλιώς, για ποιο ΜΕΤΩΠΟ θα μπορούσαμε να μιλάμε?

Εδώ αξίζει να σταθούμε και να αξιολογήσουμε το γιατί, στα 5 αυτά χρόνια, δεν καταφέραμε να εντάξουμε αυτά τα «τεράστια εργαλεία» που θα έπρεπε να προέρχονται από όλους τους τομείς της κοινωνίας προς υποστήριξη του έργου του Ε.ΠΑ.Μ, ή γιατί ενώ, κατά καιρούς διάφορες προσωπικότητες μας πλαισίωναν, εμείς κάναμε τα αδύνατα δυνατά να τους απομακρύνουμε στην συνέχεια, έχοντας ως μοναδική επιλογή την μοναχική πλεύση.

Στο κάθε συνέδριο όμως, ως απόρροια αυτής της μοναχικής πλεύσης, αυτό που έβλεπα ήταν λήψεις αποφάσεων που οδηγούσαν σε ένα πιο συγκεντρωτικό, αρχηγικό σχήμα. Η εξαίρεση ήταν το 3ο συνέδριο, μια από στιγμές που ένιωσα περήφανη για τη συμμετοχή μου στο Ε.ΠΑ.Μ, όπου ΠΙΣΤΕΨΑ, (αφελέστατα όπως απεδείχθη στην συνέχεια), ότι όντως, φανερώσαμε στην κοινωνία την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτό κατακρεουργήθηκε καθώς εμφάνιζαν την καινούρια ΠΓ ως ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της, αν και πραγματικά πιστεύω ότι έκανε τεράστια προσπάθεια να το πετύχει.

Ουσιαστικά, η παρουσία του Δ. Καζάκη παρέμεινε πολύ ισχυρή και δια μέσου της εκπομπής του κυρίως, αναίρεσε την ισχύ των καινούργιων μελών της ΠΓ μετατρέποντάς τους σε απλούς παραστάτες και ανίσχυρους συμπαρουσιαστές. Μπροστά στο χείμαρρο του ισχυρού του λόγου και της ισχυρής του παρουσίας οι δύο συντονιστές φάνηκαν αδύναμοι και κατέληξαν να συμφωνούν σε όλα.

Το αποτέλεσμα ήταν στην τελευταία Παναττική να τους αποκαλέσει «περιοδεύοντες γαμπρούς», χωρίς αυτοί να αντιδράσουν. Στη συνέχεια σαν εκλεγμένα μέλη της ΠΓ και πάλι, ο ένας κατέληξε να αποχωρήσει από το όργανο και ο άλλος, να παραμένει και να προσπαθεί – ΑΚΟΜΑ – να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα «προς χάριν της ενότητας».

Εδώ ο αναγνώστης ενδέχεται να αναρωτηθεί ποιόν βαραίνει η ευθύνη τελικά, αλλά αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ. Μπορώ όμως να χρεωθώ την δική μου ευθύνη όταν έβλεπα συμπεριφορές που θεωρούσα απάνθρωπες και αδιανόητες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μου και δεν όρθωνα το ανάστημα μου, ούτε στο 4ο συνέδριο, όπου διαφωνώντας με όλα όσα διαδραματίστηκαν, ψήφισα ΠΡΑΣΙΝΟ, για χάριν της ενότητας και το καλό του μετώπου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου περιστατικού είναι το γεγονός ότι μπροστά μου σε μια συνεδρίαση της ΠΓ ο Δ. Καζάκης, αντιδρώντας σε κριτική που του είχε γίνει, αντί να συζητήσει ανοιχτά με τους διαφωνούντες και ανθρώπινα να καταλήξουν σε κάποια συνεννόηση, ‘’κατακρεούργησε’’ ανθρώπους που είχαν αποδείξει την αγωνιστική τους αξία μέσα στο μέτωπο όπως και την αφοσίωση τους στον ίδιο, αποκαλώντας τους το σύνηθες πλέον, «πράκτορες», αγνοώντας το ότι ο ένας ήταν άνθρωπος ηλικιωμένος που στεκόταν μπροστά του, πλήρως εξευτελισμένος που με τρεμάμενο χείλος προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τον πυρήνα του.

Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την διάλυση του πυρήνα Πετρούπολης. Από αυτό εδώ το βήμα, ζητώ δημοσίως συγγνώμη από τους συναγωνιστές μου, που, ανήμπορη να αντιδράσω τότε, τους άφησα μόνους, χωρίς έστω την λεκτική μου συμπαράσταση. Πολλοί από εμάς, έχουμε τύχει μάρτυρες στιγμιότυπων που κάθε φορά μας έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου αλλά προς χάριν του αγώνα και της ενότητας του μετώπου, σιωπούσαμε κοιτώντας το στόχο, την απελευθέρωση της πατρίδας.

Μετά το 4ο συνέδριο, οι κινήσεις που «υλοποιούν» τις αποφάσεις του συνεδρίου, γίνονται όλο και πιο συγκεντρωτικές και έχουμε καταλήξει να απειλούμαστε με διαλύσεις πυρήνων, «βραβεύσεις» πυρήνων στο συνέδριο, άλλα να γράφονται και άλλα να «εννοούνται» σε κατά μόνας συζητήσεις και να απαγορεύουμε τα σχόλια στον πολιτικό διάλογο.

Παραβιάζονται συνεδριακές αποφάσεις όπως αυτή του να κατεβάσουμε πολιτικό σχεδιασμό στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ εντός μηνός από το συνέδριο και να υλοποιήσουμε τις δύο πανελλαδικές συνδιασκέψεις πυρήνων που και αυτές, τις έφαγε η μαύρη μαρμάγκα. Η οργανωτική δομή που γράφτηκε από ένα άτομο κατέβηκε στους πυρήνες σαν απόφαση, χωρίς ποτέ να σταλεί στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ. Μετά, αυτό το ίδιο κείμενο, βαφτίστηκε ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, ενώ ακολούθησε το ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ το οποίο στάλθηκε στους πυρήνες ως τελικό. Στις επαφές όμως και τις συζητήσεις μεταξύ ΠΓ και πυρήνων, παρουσιάζεται ως ΥΠΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ.

Ενώ πολλά ανεξήγητα λοιπόν συμβαίνουν διαβάζουμε ότι το Ε.ΠΑ.Μ θα κατέβει στις εκλογές χωρίς δημοψήφισμα πυρήνων αυτή τη φορά, ότι ΕΧΕΙ ΛΥΣΗ που αντικαθιστά το έως πρότινος, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, και ότι θέλουμε την ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουμε ΚΥΒΕΡΝΟΝ ΚΟΜΜΑ. Ο Δ. Καζάκης, στις εκδηλώσεις, αναγγέλλει ότι, όταν μπούμε στην Βουλή, αυτή θα διαλυθεί σε 3 μήνες και αμέσως μετά το 62% του λαού θα στηρίξει Ε.ΠΑ.Μ χωρίς όμως να μας λέει το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό ή τι είναι αυτό που θα διαφοροποιήσει το Ε.ΠΑ.Μ από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Ταυτόχρονα, ενώ τα μέλη των πυρήνων αγνοούνται όσον αφορά τις εσωτερικές διεργασίες και την διαμόρφωση της πολιτικής του μετώπου, προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι εμείς θα κυβερνήσουμε υπέρ του, μαζί του. Το πώς θα κυβερνήσουμε δεν του το λέμε, γιατί ξεχάσαμε να γεφυρώσουμε το στάδιο μεταξύ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΩΠΟΥ και ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ το οποίο είμαστε τώρα, χωρίς την κοινωνία δίπλα μας.

Γιατί πώς να είναι η κοινωνία δίπλα μας όταν εμείς αξιολογούμε την επιτυχία του Ε.ΠΑ.Μ με το πόσο επιτυχημένη και πολυπληθής ήταν η παρουσία μας στην πορεία για το ασφαλιστικό η πόσους πυρήνες θα έχουμε για να τους παρουσιάσουμε στο πανελλήνιο?

Το Ε.ΠΑ.Μ δεν κατάφερε να διατηρήσει ζωντανούς τους συνεταιρισμούς που συστάθηκαν και την ιατρική αλληλεγγύη, η οποία διαλύθηκε μετά το 3ο συνέδριο, προς χάριν ενός μοναχικού καβαλάρη, και χάσαμε και εκεί, πολύτιμους συναγωνιστές.

Μας απασχολεί όμως το πόσα μέλη μας θα παρουσιαστούν στα ειρηνοδικεία με τα ταμπελάκια τους για την προβολή μας και μόνο! Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί το Ε.ΠΑ.Μ είναι η στήριξη – η έμπρακτη – με συνέπεια και παράδειγμα στο κάθε τι που ανάβει μια σπίθα οργάνωσης της κοινωνίας από τα κάτω, σαν αυτό που υπάρχει χρόνια τώρα στα ειρηνοδικεία, όπου ο άμεσος κίνδυνος της απώλειας της περιουσίας των συμπολιτών μας είναι απολύτως υπαρκτός.

Αυτή τη στιγμή το Ε.ΠΑ.Μ θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει συνελεύσεις τύπου Λαϊκής Στάσης Πληρωμών Ηρακλείου, σε όσο το δυνατόν περισσότερα ειρηνοδικεία, αποσκοπώντας στην δημιουργία ενός δικτύου τέτοιων συνελεύσεων, διδακτικού και παραδειγματικού χαρακτήρα, με στόχο την δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής.

Στις συνελεύσεις αυτές θα δίνονταν η ευκαιρία να ζυμωθούν οι συμμετέχοντες, να χαράξουν δική τους πολιτική που να αφορά την τοπική κοινωνία μέν, αλλά ταυτόχρονα και αναπόφευκτα θα γεννιόντουσαν και τα θέματα που αφορούν τον πολίτη στην ευρύτερη πολιτική σκηνή.

Θέματα όπως το δημόσιο χρέος, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και τα υπόλοιπα προτάγματα μας, πάντα με το επαμίτικο σκεπτικό και λόγο, χωρίς την ανάγκη της ταμπέλας, γιατί έτσι και αλλιώς ο λόγος μας ξεχωρίζει από όλους τους άλλους.

Αυτό το μήνυμα δεν κατάφερε το Ε.ΠΑ.Μ να το περάσει στην κοινωνία, γιατί κεντρικά δεν υποστηρίχθηκε ούτε με την θέρμη που του άρμοζε ούτε με την παρουσία που θα έπρεπε να έχει, συμπεριλαμβανομένης και της «ηγεσίας» που θα έπρεπε να έχει δώσει το παράδειγμα, εντός και εκτός Ε.ΠΑ.Μ, διαφοροποιώντας έτσι την στάση της από τους «διάττοντες αστέρες» της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής που εμφανίζονται για τις φωτογραφίες και το ρεπορτάζ και μόνο. Με απλότητα, ανθρώπινη παρουσία και με γνήσιο ενδιαφέρον για την κοινωνία.

Αντί αυτού, αρκεστήκαμε στον ακτιβισμό στα περισσότερα ειρηνοδικεία, φράξαμε πόρτες, αποτρέψαμε πλειστηριασμούς και καλά κάναμε φυσικά, αλλά το κυριότερο, το πιο σημαντικό, δεν προχωρήσαμε την καλλιέργεια και επιδίωξη της παλλαϊκότητας. Φοβούμενοι το «καπέλωμα» λειτουργήσαμε με απαξίωση και αποσυρθήκαμε από τα ειρηνοδικεία όταν τα πράγματα «δεν πήγαν όπως τα θέλαμε εμείς», ή χαρακτηρίσαμε τους συμμετέχοντες ως «κομματόσκυλα» και πάψαμε να ασχολούμαστε.

Όμως οι συμμετέχοντες, είχαν τον ρόλο της «αρχικής μαγιάς» και με τις σχέσεις εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκαν σε αυτό τον κοινό στόχο, είχαμε ευρύτερη απήχηση στην τοπική κοινωνία, στην οποία μας δόθηκε η ευκαιρία να επιδείξουμε «ενότητα στην πράξη», όπως και η συσπείρωσηδ αυτών των δυνάμεων για μοιράσματα εντύπων, καλέσματα με ντουντούκες και γενικά, την διάδοση της δράσης και του αγώνα.

Αυτά, χωρίς καμία διαφοροποίηση, τα φωνάζω από τις 7 Σεπτεμβρίου, 2014 όπου αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε στο ειρηνοδικείο Ιλίου. Από τότε, οραματίζομαι αυτό το κίνημα, αλλά ο εγκλωβισμός μου στο όλο και πιο συγκεντρωτικό Ε.ΠΑ.Μ με τον κομματικό του πλέον χαρακτήρα λειτούργησε σαν φρένο ΚΑΙ στο θέμα αυτό.

Ενώπιον μαρτύρων, στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής, δήλωσα στον Δ. Κυπριώτη ότι «εγώ με ταμπελάκι στα ειρηνοδικεία δεν κατεβαίνω». Παρ όλα αυτά, με πρότεινε για συντονίστρια χαρακτηρίζοντας την ανάδειξή μου ως ‘’αξιοποίηση’’. Στα πρακτικά όμως της ΠΓ της 5/1/2016 προτείνεται «να κατεβαίνουν τα μέλη στα ειρηνοδικεία με τα διακριτικά τους». Έτσι όμως οι προτάσεις μου όπως και η δραστηριότητά μου στα ειρηνοδικεία υπονομευόταν από τις αποφάσεις της ΠΓ, καθώς και από την έλλειψη στήριξης στην υλοποίηση των προτάσεων της επιτροπής, προτάσεις που ναι μεν εγκρίθηκαν – και υπάρχουν στα πρακτικά της Π.Γ..- αλλά από τότε απολύτως τίποτα δεν έχει κινηθεί.

Αυτό από μόνο του, για μένα καταδεικνύει ότι το συγκεντρωτικό, πολυθεσίτικο σχήμα της ΠΓ και ΟΓ απλά δεν λειτουργεί και είναι ανήμπορο να εκτελέσει το αναγκαίο έργο, ενισχύοντας την επιθυμία μου να αποχωρήσω από ένα χώρο που ενώ επιδιώκει «άνοιγμα στην κοινωνία» μέσω αύξησης πυρήνων, δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία και ενώ φοβάται το «καπέλωμα», επιδιώκει ακριβώς αυτό.

Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής διακήρυξης, κατά την γνώμη μου, δεν είχε ποτέ ανάγκη από ταμπελάκια, ούτε σημαίες, ούτε κομματική χροιά, καθότι ο κυρίαρχος στόχος ήταν, και πρέπει να παραμείνει, η επίτευξη της παλλαϊκότητας του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Κάτι που, κατά τη γνώμη μου, δεν επιτυγχάνεται με ταμπέλες.

Τελειώνοντας θα ήθελα να θίξω το θέμα της αλληλεγγύης το οποίο θεωρώ θα έπρεπε να κυριαρχεί στο Ε.ΠΑ.Μ. Πριν μήνες, συγκροτήθηκε επιτροπή αλληλεγγύης την οποία την έχουμε ακούσει να υπάρχει μόνο στην οργανωτική δομή. ‘

Έκτοτε, μαθαίνουμε ότι είναι «υπό συγκρότηση», αγνοώντας το πώς και γιατί. Ένα κορυφαίο θέμα που ενώ θα έπρεπε να σηματοδοτεί το Ε.ΠΑ.Μ, όχι μόνο δεν έχει λειτουργήσει στην κοινωνία εδώ και 5 χρόνια αλλά και ούτε μεταξύ μας, εκτός φυσικά από μεμονωμένες περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα παρατίθεται στην επιστολή αποχώρησης της Αργυρής Μπερβανάκη από πυρήνα Γλυφάδας και όποιος θέλει μπορεί να την ψάξει.

Επίσης κορυφαίο παράδειγμα αντισυναγωνιστικής συμπεριφοράς και έλλειψη αλληλεγγύης είναι η στάση της ΠΓ απέναντι στον συναγωνιστή Τάσο Κώνστα – με τον 20σέλιδο λίβελο τους – όπως και η ανάρτηση του Δ. Καζάκη στον ΠΔ, ο οποίος δημοσιεύει όχι μόνο μια ιδιωτική επιστολή αλλά και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα υγείας και οικονομικής κατάστασης του Σταύρου Κατσούλη, με σαφείς υπαινιγμούς ότι έχει κάνει «οικονομικούς συμβιβασμούς» προς όφελος του ιδίου και με δόλο προς το Ε.ΠΑ.Μ, δήλωση η οποία είναι όχι μόνο κατακριτέα, αλλά αισχρή, άνανδρη και αφήνει ανοιχτή την προοπτική νομικών διώξεων κατά του συκοφάντη.

Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής, το Ε.ΠΑ.Μ στο οποίο εντάχτηκα με πάθος και αγωνιστικότητα, δεν υπάρχει πιά. Αντί αυτού, έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα. Χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και συμβιβασμούς για να προσελκύσει «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές» με τα οποία θα «πάρουμε τις εκλογές» (δια στόματος Δ. Κυπριώτη σε συνάντηση της ΟΓ και στον πυρήνα μου με διαθέσιμο ηχητικό).

Σε αυτό το Ε.ΠΑ.Μ δεν έχω καμία απολύτως θέση και αποχωρώ παίρνοντας μαζί μου τα προτάγματα για τα οποία δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι, την δημοκρατία που δεν χρειάζεται επεξηγηματικούς ορισμούς και ερμηνείες, την ελευθερία που μου στέρησαν κόβοντας τα σχόλια από τον πολιτικό διάλογο και φιμώνοντας τους πυρήνες και τα μέλη και τις πολύτιμες σχέσεις αδιάρρηκτης εμπιστοσύνης και συναγωνιστικότητας με τους σπάνιους ανθρώπους που γνώρισα.

Το Ε.ΠΑ.Μ το παίρνω μαζί μου και αφήνω πίσω μου το Ε.ΠΑ.Κ (στο Κ δώστε εσείς ερμηνεία) της ανάθεσης, της αρχομανίας και του άκρατου συγκεντρωτισμού, ένα κόμμα που επιδιώκει την παρουσία του στην Βουλή χωρίς την κοινωνία δίπλα του. Άλλο ένα ΣΥΡΙΖΑ ! Καλή συνέχεια στους δρόμους! Ο αγώνας συνεχίζεται και εκτός Ε.ΠΑ.Κ !

Ντίνα Κοέδρου

Μέλος πυρήνα Ιλίου-Αγ. Αναργύρων-Πετρούπολης

Συντονίστρια επιτροπής κοινωνικών δράσεων

Πρώην εκλεγμένο μέλος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου και του Οργανωτικού Γραφείου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

Σήμερα, Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016 , ανακοινώνω στον συντονιστή του πυρήνα Ιλίου και στους φίλους και συναγωνιστές μου την πρόθεσή μου να αποχωρήσω από το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, καθώς δεν επιθυμώ να αγωνίζομαι σε μια μεταλλαγμένη καρικατούρα ενός ακόμα κόμματος, του οποίου μάλιστα η «φυσική ηγεσία» φαίνεται να αυθαιρετεί, υιοθετώντας, ξεκάθαρα πια και με τρόπο που ξεπερνά τις αρχές μου, μια αλαζονική λογική που :

• Αποφασίζει και επιβάλλει σχέδια
• Καταστρατηγεί δημοκρατικές διαδικασίες
• Παγώνει καταστατικά
• Λοιδορεί και εξευτελίζει όποιον ασκεί κριτική
• Διορίζει «εκλεκτούς», διαλύει πυρήνες, δρα διασπαστικά.

Τέτοιες πρακτικές με θίγουν προσωπικά και με βρίσκουν από θέση κάθετα αντίθετη. Η ένταξη στο ΕΠΑΜ πριν 4 χρόνια ήταν απόρροια μιας συνειδητής απόφασής μου (επί ένα χρόνο ήμουν φίλη, παρακολουθούσα συνελεύσεις και συμμετείχα σε δράσεις) να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στη δημιουργία ενός δημοκρατικού, πατριωτικού, οργανωμένου από τη βάση του κινήματος που θα συσπείρωνε κάτω από υψηλές ιδέες , θα αφύπνιζε υπνωτισμένες συνειδήσεις με στόχο την ανατροπή και την απελευθέρωση του τόπου.

Μένω πιστή στα προτάγματα και στην Ιδρυτική Διακήρυξη του ΕΠΑΜ που εγώ πίστεψα και αγωνίστηκα θεωρώντας κέρδος ζωής τη γνωριμία μου με ανθρώπους που με ενέπνευσαν με το ήθος τους, το συναγωνιστικό τους πνεύμα και την άσβεστη φλόγα για μιαν ελεύθερη πατρίδα.

Είμαι βέβαιη ότι θα παραμείνουμε συνταξιδιώτες αυτού «τρελοβάπορου», μαχόμενοι τον σκοταδισμό και την απανθρωπιά, διατηρώντας την ελπίδα πως σύντομα θα αγκυροβολήσουμε στην Ιθάκη μας.

Επιλέγω να κλείσω αυτόν τον κύκλο με μια ρήση του Σοφοκλή. «Ύβρις φυτεύει τύραννον» (η αλαζονεία δημιουργεί τον τύραννο) με την ευχή να μην επαληθευτεί στο μέλλον ο αρχαίος τραγωδός και στην περίπτωση του Ε.ΠΑ.Μ.

Μαρία Χατζηδάκη
Πυρήνας Ιλίου
Πρώην Σύνδεσμος ΟΓ

Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ της Ιουλίας Κριτσοτάκη

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι,

Όπως οι περισσότεροι ήδη γνωρίζετε εδώ και τέσσερα χρόνια αγωνίζομαι για την ελευθερία αυτού του τόπου μέσα από τις τάξεις του ΕΠΑΜ. Ίσως ορισμένοι όμως μόνο ξέρετε ότι ουδέποτε πριν το ΕΠΑΜ είχα ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική.

Το ΕΠΑΜ, όπως και πολλούς άλλους με ενέπνευσε, μου έδωσε δύναμη και κουράγιο. Δεν ήταν για μένα μόνο η ελπίδα, αλλά το εναρκτήριο λάκτισμα να σηκωθώ, να κάνω κάτι κι εγώ για τούτον τον τόπο. Έτσι εντάχθηκα στις τάξεις του, στον πυρήνα του Πειραιά και ξεκίνησα τον καλό μου αγώνα. Τίποτα δεν με τρόμαζε ούτε μπορούσε να με σταματήσει, γιατί γνώριζα ότι ανήκα σε ένα χώρο ελεύθερο και δημοκρατικό. Εκεί που η γνώμη του καθένα από εμάς είχε βαρύτητα και σημασία και που μπορούσε να αλλάξει τις αποφάσεις των οργάνων, τις απόψεις, ακόμα την τακτική και την πολιτική του Μετώπου.

Ήξερα ότι βρισκόμουν σε ένα Μέτωπο που ήμουν ίση προς ίσους. Κι έτσι βγήκα μπροστά… Από απλό μέλος του πυρήνα, έγινα συντονίστρια και μετά σύνδεσμος του Τομέα Πειραιά. Μαζί με τους συναγωνιστές μου οργώναμε επί τόσα χρόνια τον Πειραιά για να ακουστεί η άποψη του ΕΠΑΜ. Για μένα τότε η «αλήθεια». Και τι δεν κάναμε… Οδοιπορικά στην πόλη με ενημέρωση, εκτυπώσεις και φυλλάδια, επαφή με άλλα κόμματα και κινήματα, μεγαλειώδεις (με όλη τη σημασία του όρου) εκδηλώσεις, εκατοντάδες χειροποίητα πανώ, εκλογικά περίπτερα και τόσα άλλα που τίποτα δεν με κούραζε, γιατί το πίστευα.

Τελικά, όλος αυτός ο ανιδιοτελής αγώνας και η ενασχόλησή μου με τα κοινά με οδήγησε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 να συμμετέχω ως υποψήφια βουλευτής στην Α’ Πειραιά! Ποιος θα μου το έλεγε ότι αυτή η πορεία θα με ωρίμαζε τόσο, ώστε να εκτεθώ δημόσια ως υποψήφια στις εκλογές. Το έκανα όμως. Και υποψήφια έγινα και σε συγκεντρώσεις μίλησα με άλλους συναγωνιστές και άλλα πολλά θα έκανα, αλλά…

Με την επιστολή μου αυτή θέλω να ενημερώσω όσους με γνωρίζουν και όσους δεν με γνωρίζουν ότι αποχωρώ από το ΕΠΑΜ. Αποχωρώ, γιατί δυστυχώς το ΕΠΑΜ δεν είναι πια αυτό που ήταν και δεν έχει πλέον το ελεύθερο και δημοκρατικό ύφος που είχε κάποτε. Δεν είναι μόνο ο προσωποκεντρικός του χαρακτήρας, η συγκέντρωση των «εξουσιών» σε μια χούφτα ανθρώπων, η «λευκή επιταγή» στην Πολιτική Γραμματεία, η αναστολή συγκεκριμένων άρθρων του Καταστατικού μας ή η παύση συγκεκριμένων δημοκρατικών θεσμών, όπως το Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο και η λειτουργία των Συνδέσμων. Θεσμών όχι μόνο δημοκρατικών, αλλά κυρίως συμμετοχικών, συμβουλευτικών και ελεγκτικών που η Δημοκρατία έχει τόσο ανάγκη για να λειτουργήσει ολοκληρωμένα. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η άποψη των μελών του ΕΠΑΜ δεν ακούγεται πια. Η οριζόντια δομή έχει πια ξεφτίσει.

Τελειώνοντας, και χωρίς να θέλω να κουράζω, θέλω να ευχαριστήσω τους συναγωνιστές μου που με πήγαν ένα βήμα παρακάτω και να τους υποσχεθώ ότι θα συνεχίσω να είμαι κοντά τους στους αγώνες. Ας μην με παρεξηγήσουν για τη στάση μου αυτή, αλλά δεν μπορώ να υπηρετήσω κάτι το οποίο δεν πιστεύω ότι θα πετύχει… Άλλωστε το τελευταίο που θα ήθελα είναι να γίνω «βαρίδι» στα σχέδια κάποιων ή να χρεωθώ την αποτυχία τους. Θεωρώ πιο έντιμη και παλικαρίσια τη στάση να είμαι ειλικρινής και να αποχωρήσω.

Σας χαιρετώ και εύχομαι να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου για την πορεία του ΕΠΑΜ.

Καλή αντάμωση,

Ιουλία Κριτσοτάκη
Πρώην μέλος πυρήνα Πειραιά

Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Κώστα Βενιού

Με την παρούσα επιστολή σας γνωστοποιώ την αποχώρησή μου από το ΕΠΑΜ.

Η αποχώρηση αυτή έρχεται σε συνέχεια της παντελούς αγνόησης από την ΠΓ της επιστολής για ορισμό ημερομηνίας συνεδρίου και των αιτιάσεών της που έχει αποστείλει ο πυρήνας Πειραιά (και όχι μόνο!) και η οποία ΔΕΝ δημοσιοποιήθηκε στους λοιπούς πυρήνες του μετώπου παρά το ξεκάθαρο αίτημα του πυρήνα.

Το μόνο που λάβαμε από ΠΓ ήταν ένα e-mail που μας καλούσε να συναντηθούμε ώστε να λυθούν οι απορίες μας!

Στη δε συνάντηση που ακολούθησε αυτό που καταφάνηκε ήταν αφενός η διάθεση για συνέχιση της ΠΓ να αυθαιρετεί και αφετέρου η ΜΗ διάθεση να αφουγκραστούν την προβληματική πυρήνων και μελών, ως οφείλουν. Η ΠΓ είναι όργανο που ΥΛΟΠΟΙΕΙ τις αποφάσεις των συνεδρίων που έχουν συναποφασίσει τα μέλη και όχι να ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ πολιτική και οργανωτική δομή.

Ότι κι αν αποφασίζει η ΠΓ είναι ΑΚΥΡΟ. Οι αποφάσεις της ΠΓ για να έχουν υποχρεωτική εφαρμογή θα πρέπει ή να επικυρωθούν από συνέδριο ή να επικυρωθούν με δημοψήφισμα.

Οφείλω λοιπόν μαζί με την επιστολή αποχώρησής μου να δημοσιοποιήσω και το κείμενο που εστάλη από τον πυρήνα Πειραιά μιας και η ΠΓ δεν έδωσε ποτέ την έγκριση ώστε η συγκεκριμένη επιστολή να κοινοποιηθεί και στα υπόλοιπα μέλη και πυρήνες.

Ελπίζω να κάνω λάθος και η σημερινή ΠΓ να οδηγήσει το ΕΠΑΜ εκεί που του αξίζει – όπως ήταν και το όραμά μας μπαίνοντας στο μέτωπο.

Εύχομαι ο αγώνας που δίνουμε όλοι για μια λεύτερη πατρίδα να δικαιωθεί.

Ευχαριστώ όλους σας για τις στιγμές που περάσαμε και θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.

Η επόμενη συνάντησή μας θα είναι στους δρόμους του αγώνα και της πάλης για Ελευθερία – Δικαιοσύνη και Αλληλεγγύη!

Σας φιλώ έναν-έναν ξεχωριστά και σας γνωστοποιώ ότι παραμένω πιστός στον αγώνα και στα πέντε προτάγματα που μας ένωσαν.

Συναγωνιστικά και με άπειρη εκτίμηση

Κώστας Βενιός

Πρώην μέλος του πυρήνα Πειραιά και Πρώην 1ος συντονιστής στο τελευταίο Οργανωτικό Γραφείο.

Ακολουθεί η επιστολή του πυρήνα Πειραιά που εστάλη στα μέσα του Ιανουαρίου 2016 στην ΠΓ.

«Επιστολή πυρήνα Πειραιά προς ΠΓ, ΟΓ και πυρήνες

Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Το 4ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ διενεργήθηκε στις αρχές του Ιουνίου του 2015, με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος (ως έκτακτο) στη βάση του σκεπτικού ότι θα έπρεπε να έχουν αντιμετωπιστεί οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι αντιμετωπίζονταν. Τα αιτήματα για διενέργεια νέου συνεδρίου είχαν αρχίσει να έρχονται από τον Φεβρουάριο του 2015, πέντε μήνες μετά το 3ο Συνέδριο.

Η απόφαση του 4ου Συνεδρίου προέβλεπε ότι εντός μηνός (δηλαδή εντός του Ιουλίου 2015) θα είχε παρουσιαστεί και πολιτική αλλά και οργανωτική πρόταση η οποία θα είχε την επικύρωση από δύο συνδιασκέψεις που θα διενεργούνταν μέχρι τα τέλη του 2015. Στην ουσία το σώμα έδειξε εμπιστοσύνη ότι η ΠΓ που θα εξέλεγε θα ενεργούσε τάχιστα προς αυτή την κατεύθυνση μιας και η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού προϊδέαζε για εξελίξεις.

Θεωρούμε ότι μέχρι στιγμής δεν έχει κατατεθεί επαρκής και σαφής πολιτική πρόταση, αν και η διενέργεια του έκτακτου συνεδρίου έγινε για αυτό το λόγο. Η δε οργανωτική πρόταση αφενός είναι αίολη χωρίς πολιτική πρόταση, αφετέρου ξεφεύγει κατά πολύ από τις αρχές και τις αξίες του μετώπου.

Στη βάση αυτού του σκεπτικού ζητάμε τη διενέργεια συνεδρίου ώστε να συν-διαμορφωθεί πολιτική πρόταση και να επικυρωθεί η νέα οργανωτική δομή αφού καταγραφεί και παρουσιαστεί με τη μορφή καταστατικού.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η παρούσα επιστολή να εκληφθεί ότι εκβιάζει καταστάσεις ή αντιδρά στις προτεινόμενες οργανωτικές αλλαγές. Ζητάμε τη συζήτησή τους και επικύρωσή τους από το σώμα του μετώπου. Σε ενημέρωση της ΠΓ έχει αναφερθεί ότι ο σχεδιασμός για διενέργεια συνεδρίου έχει τοποθετηθεί το Μάιο.

Ζητάμε να οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία το αργότερο μέσα στο Μάιο και να ανοίξει ο προσυνεδριακό διάλογος από τώρα ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για προβληματισμό και κατάθεση προτάσεων.

Με συναγωνιστικό πνεύμα και αγωνιστική διάθεση στη πορεία για μια λεύτερη και δημοκρατική Ελλάδα

Πυρήνας Πειραιά»

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.

Ιορδάνης Σινιόσογλου

Τέσσερα χρόνια μετά την ένταξή μου στο Ε.ΠΑ.Μ. γίνεται πραγματικότητα ο μεγαλύτερος φόβος μου. Νιώθω ξένος, προδομένος και για τον λόγο αυτό αποχωρώ και παίρνω μαζί μου την ελπίδα με την οποία είχα συνδέσει την ενεργή μου συμμετοχή σε αυτό το μετωπικό σχήμα, για ένα καλύτερο αύριο για την χώρα μου, την οικογένειά μου και εμένα.

Φλεβάρης του ’12, Φλεβάρης του ’16. Τέσσερα χρόνια και τα πρόλαβα σχεδόν όλα. Όλα, εκτός από την ίδρυση του Ιουλίου του ’11 και τις πρώτες-πρώτες συναντήσεις. Ήμουν εκεί στο δημοψήφισμα για το εάν το Ε.ΠΑ.Μ. θα πάρει την μορφή κόμματος, 8 μήνες μετά την ίδρυσή του τον Μάρτιο του ’12, με περίπου 3500 μέλη να συμμετέχουν. Μιας βιαστικής διαδικασίας χωρίς να γίνουν οι απαραίτητες διαβουλεύσεις, εντός ενός άγουρου ακόμα σχηματισμού, έτσι ώστε να μπουν οι προϋποθέσεις και οι όροι που θα δυνάμωναν την μετωπική μας ταυτότητα και θα έκαναν να αρθούν εν τη γενέσει τους οι συζητήσεις για μετάλλαξή μας. Αντιθέτως νιώσαμε όλοι ότι καλυπτόμασταν από την ιδρυτική μας διακήρυξη και από τα ιδρυτικά μας κείμενα όπως το «Τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ.». Με οδηγό αυτά πήραμε την απόφαση να πάρουμε ΚΑΙ την νομική μορφή κόμματος.

Ήμουν εκεί στο πρώτο μας Συνέδριο τον Απρίλιο του ΄12 (ως παρατηρητής τότε), στο οποίο, αντί για ένα πανηγυρικό συνέδριο ενότητας όπου αναπότρεπτα θα εκφραζόταν η διαφορετικότητα των μελών μας προερχόμενη από τις διαφορετικές πολιτικές καταβολές μας, αλλά και η βαθειά θέληση όλων για συγκερασμό και σύγκληση στην βάση της Ιδρυτικής και την δημιουργίας Μετώπου, είχαμε ένα συνέδριο έντασης και διάσπασης. Είχαν προηγηθεί ραδιοφωνικές εκπομπές του Δημήτρη Καζάκη που προεξοφλούσαν κάποια σύγκρουση χωρίς να δίνεται σαφώς το επίδικο. Τελικά δόθηκε μια μάχη ηγεμόνευσης δύο περιχαρακωμένων μειοψηφικών ομάδων σε σχέση με την μεγάλη μάζα των συνέδρων, που αδυνατούσε να καταλάβει τα αίτια της σύγκρουσης, μια και κανείς δεν της έδωσε τον χρόνο να τα αντιληφθεί. Αυτό που έμεινε στους περισσότερους ήταν ένας εξουσιαστικός «σκασμός», μια μάχη για το καταστατικό που έληξε με έναν απρόθυμο συμβιβασμό και από τις δυο μεριές, οι αποχωρήσεις συνέδρων και μια απόφαση να κατέβουμε σε εκλογές σε ένα μετωπικό αντιμνημονιακό σχήμα.

Ακολούθησε η κάθοδός μας στις εκλογές του Μάϊου του ΄12 σε ένα σχήμα εκλογικής συνεργασίας πολύ διαφορετικό από αυτό που είχαμε φανταστεί ή είχαμε περιγράψει στο Συνέδριο, με κύριο και μόνο γνωστό σχηματισμό την Δημοκρατική Αναγέννηση του κ. Παπαθεμελή. Δυστυχώς αγνοήσαμε όλα τα σημάδια που μας έδειχναν ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε με αυτούς τους όρους σε αυτή την εκλογική διαδικασία.

Παράθεση:

Στο τέλος αυτού του τριμήνου το Ε.ΠΑ.Μ. είχε μείνει με περίπου τα μισά μέλη. Η μωρία που μας κατέλαβε τότε, μας είχε κάνει να πιστέψουμε ότι ένα μέτωπο, κίνημα, σχηματισμός ή ότι άλλο θέλετε πείτε το, που δεν είχε κλείσει ούτε ένα χρόνο ύπαρξης, είχε κληθεί και μπορούσε να αλλάξει το ρου της ιστορίας της χώρας άμεσα. Υπό το βάρος ότι οφείλουμε να το πετύχουμε γιατί ήταν κρίσιμες οι συνθήκες, χωρίς γυρισμό, οδηγηθήκαμε σε μια σειρά από λάθη που επέδρασαν αρνητικά στην δημιουργία ενός Μετώπου και στην διεύρυνσή του. Αντί να διεκδικήσουμε να παίξουμε ένα καθοριστικό, θετικό ρόλο στην δημιουργία των ώριμων εκείνων συνθηκών για την σωτηρία της πατρίδας και του λαού μας, λειτουργήσαμε ως εκβιαστές της Ιστορίας. Ο μικρομεγαλισμός μας αυτός θα μας ακολουθεί σταθερά από τότε.

Η αριθμητική μας μείωση δεν αντιμετωπίστηκε ως σοβαρός λόγος για προβληματισμό, παρά μόνο ως λογικό επακόλουθο καθώς θεωρήθηκε ότι προέκυψε από το ότι δεν είχαμε όλοι στο μυαλό μας με τον ίδιο τρόπο την έννοια του Μετώπου και ότι μετά την εκκαθάριση των γραμμών μας θα καταφέρουμε να έχουμε καλύτερη περπατησιά σαν οργάνωση. Το πόσο λάθος είχε αυτή η προσέγγιση το απέδειξε η συνεχιζόμενη αριθμητική αιμορραγία μας τα μετέπειτα έτη.

Παρ’ όλα αυτά, το Ε.ΠΑ.Μ., μέσω των πυρήνων του αλλά και κεντρικά, δεν σταμάτησε να δίνει τον αγώνα ενημέρωσης των 5 προταγμάτων και το μήνυμα της συστράτευσης του λαού σε κοινό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από τα σύγχρονα δεσμά του, με αυταπάρνηση και ενθουσιασμό. Τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές του ’14, τα αποτελέσματα των οποίων φάνηκε ότι επηρέασαν σημαντικά το φρόνημά μας. Σημεία τριβής εντός της οργάνωσης ήταν οι διαφορετικές προσεγγίσεις για το εάν το Ε.ΠΑ.Μ είναι το Μέτωπο ή αν ο ρόλος του Ε.ΠΑ.Μ. ήταν να συμβάλλει στην δημιουργία του Μετώπου, για τον ρόλο του Δημήτρη Καζάκη στο Ε.ΠΑ.Μ., για την επικοινωνιακή πολιτική του Μετώπου και τέλος (αν και θεωρώ ότι μας απασχόλησε μόνο στα συνέδρια) για την δομή του μετώπου.

Και για να εξηγηθώ καλύτερα. Κάποια μέλη μας θεωρούσαν και θεωρούν ότι οι μόνοι που έχουμε σωστές και καθαρές λύσεις –ότι κατέχουμε δηλαδή την απόλυτη αλήθεια- είμαστε εμείς και ότι όποιοι ήθελαν να μετέχουν στο Μέτωπο έπρεπε να ενταχθούν σε εμάς. Ισχυρίζονταν ότι η συναναστροφή μας με άλλες συλλογικότητες ή και κόμματα, ακόμα και στην βάση τους, μας φθείρει και μπερδεύει τον κόσμο που μας παρακολουθεί. Υποστήριζαν και υποστηρίζουν την περιχαράκωση του Ε.ΠΑ.Μ., ενώ την όποια παρουσία μας στην κοινωνία την αντιλαμβάνονται μόνο μέσα από ταμπελάκια, σημαίες και διακριτικά. Επίσης, ότι ο δέκτης του λόγου μας μπορεί να είναι μόνο ο απλός λαός (να πω την αλήθεια αυτόν τον όρο δεν τον κατάλαβα ποτέ).

Στον αντίποδα υπήρχαν και υπάρχουν αυτοί που αντιλαμβάνονται την συνεισφορά μας στην δημιουργία Μετώπου στην βάση των 5 προταγμάτων μας, ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς που απευθυνόμαστε δεν θεωρούν ότι και τα 5 έχουν την ίδια σπουδαιότητα ή/και αν κάποιοι δεν θέλουν να ενταχθούν στις γραμμές μας. Προνομιακός χώρος δράσης τους είναι η όποια δράση πραγματοποιείται από οργανωμένες ή ανοργάνωτες δομές και μπορεί να προάγει τον παραπάνω σκοπό. Δεν κρύβουν την ταυτότητά τους ως μέλη του ΕΠΑΜ αλλά όπου κρίνουν ότι ταμπελάκια και σημαιάκια εγείρουν ζητήματα εμπιστοσύνης και εκμετάλλευσης, δεν διστάζουν να λειτουργούν χωρίς αυτά. Απευθύνονται σε όλους, ακόμα και σε οργανωμένους (πάντα στη βάση) και ανοργάνωτους, προσπαθώντας στα πλαίσια των προταγμάτων του Ε.ΠΑ.Μ. να επιτύχουν κοινές δράσεις όπου μπορεί να υπάρξει ένα ελάχιστο πλαίσιο συνεννόησης.

Όσον αφορά στον ρόλο του Δημήτρη Καζάκη στο Ε.ΠΑ.Μ. διαφορετικά το αντιλαμβανόντουσαν οι οπαδοί του Καζάκη, διαφορετικά οι αντικαζακικοί, διαφορετικά πάλι αυτοί που τον θεωρούσαν-ουν πρωτοπορία που θα έπρεπε να δράσει εντός μιας συλλογικότητας και διαφορετικά τέλος αυτοί που τον θεωρούσαν-ουν πρωτοπορία αυθεντία. Στις δύο πρώτες κατηγορίες δεν θα αναφερθώ γιατί νομίζω ότι όλοι μπορούν να αντιληφθούν τις προσεγγίσεις τους και μπορεί να αναφερθώ με σκληρά λόγια (ακόμη και στην περιγραφή μου) σε αυτούς που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν το Ε.ΠΑ.Μ. όχι σαν μια συλλογικότητα, αλλά σαν ένα θίασο one man show ή μία θρησκεία εκπορευόμενη από έναν θεόσταλτο προφήτη.

Κάποιοι βλέπουν στο πρόσωπο του Καζάκη έναν πρωτοπόρο που θα έπρεπε να δράσει εντός του Ε.ΠΑ.Μ. δίνοντας τα φώτα του αλλά αφήνοντάς το να δουλέψει και ως συλλογικότητα. Αναγνωρίζουν τα πολλά πλεονεκτήματά του αλλά και τα χτυπητά αρνητικά του γνωρίσματα, με κορυφαίο τον συγκρουσιακό του χαρακτήρα που εκδηλώνεται τόσο προς τα έξω όσο και στο εσωτερικό του Ε.ΠΑ.Μ. Πιστεύουν ότι για να μπορέσει το Ε.ΠΑ.Μ. να αποκτήσει το πλειοψηφικό εκείνο ρεύμα που χρειάζεται για να επιτύχει τα προτάγματά του, πρέπει να αγκαλιαστεί και από άλλες προσωπικότητες ή και να αναδείξει το ίδιο ικανά πρωτοπόρα στελέχη, είτε στις ιδέες τους είτε στον αγώνα τους.

Τέλος, άλλοι Επαμίτες βλέπουν στο πρόσωπο του Δημήτρη Καζάκη τον πρωτοπόρο ηγέτη-αυθεντία (αυθεντία τουλάχιστον όσον αφορά την πολιτική γραμμή που θα πρέπει να ακολουθηθεί) όπου αρκεί από μόνος του να κάνει πλειοψηφικές τις θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ. Ο δικός τους ρόλος επικεντρώνεται στην προβολή του ηγέτη παράλληλα με το Ε.ΠΑ.Μ. Αυτή ήταν και η πλειοψηφική τάση μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. σχεδόν από την ίδρυσή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που καταδεικνύει το πώς αντιμετωπίστηκε ο Καζάκης από το Ε.ΠΑ.Μ. αποτελεί το εννεάμηνο που δεν ήταν στα όργανα. Τότε στην εκπομπή του στο E-ROI είχε αποδεχτεί τόσο αυτός όσο και η Π.Γ. να εκτελούν χρέη βοηθού του ο Α’ και Β’ Συντονιστής της Π.Γ. Σημειωτέον ότι σε αρκετές εκπομπές οι απόψεις του και το ύφος του διαφοροποιόταν σημαντικά από αυτά που σηματοδοτούσαν οι ανακοινώσεις τις Π.Γ.

Όσον αφορά στην επικοινωνιακή μας πολιτική, η όποια κριτική έγινε περιορίστηκε στους στόχους της και τα μέσα της και έγινε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποσπασματικά και ακροθιγώς.

Τέλος όσον αφορά την δομή και τα οργανωτικά του Μετώπου θεωρώ ότι ο χρόνος ο οποίος δαπανήθηκε στο 2ο και 3ο Συνέδριο δεν απαντούσε στις ανάγκες και δεν έδινε λύσεις στα προβλήματα του Ε.ΠΑ.Μ., επομένως δαπανήθηκε άδικα. Το κύριο πρόβλημα της επιλογής της ικανής δεξαμενής μελών ώστε να τροφοδοτηθούν τα όργανα είχε λυθεί από το πρώτο μας καταστατικό επαρκώς. Κανένα από τα υπόλοιπα σχέδια δεν έδιναν έναν πιο ικανοποιητικό τρόπο επιλογής ή κάτι τέλος πάντων που θα το διαφοροποιούσε αρκετά για να έχει αξία η τόση ενασχόληση μας. Όλα αυτά βέβαια μέχρι το 4ο Συνέδριο.

Το 4ο Συνέδριο πήρε θέση στα 3 από τα 4 θέματα τριβής εντός της οργάνωσης με τρόπο καταληκτικό. Δυστυχώς αυτό έγινε χωρίς να αναλυθούν εγκαίρως στον προσυνεδριακό διάλογο ή τουλάχιστον με μια παράθεση όπως έγινε παραπάνω και να συζητηθούν επαρκώς. Όπως, περιέργως, και με δική μου ευθύνη, αυτά δεν συζητήθηκαν ποτέ, παρ’ όλο που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν ακόμα το Ε.ΠΑ.Μ. Στο ερώτημα λοιπόν αν το Ε.ΠΑ.Μ. είναι ή συμβάλει στην δημιουργία του Μετώπου, δόθηκε η απάντηση ότι: «το Ε.ΠΑ.Μ. είναι το Μέτωπο» με μια αυτιστική απόφαση που εν ολίγοις λέει ότι μετά το Ε.ΠΑ.Μ. υπάρχει το χάος.

«4. Από τις δυνάμεις, τα σχήματα και τα κινήματα που έχουν απομείνει σήμερα να αγωνίζονται εναντίον της σύγχρονης κατοχής, μόνο το ΕΠΑΜ μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στη συσπείρωση και την ενότητα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Κι αυτό γιατί διαθέτει την οργάνωση, τις θέσεις, τις αναλύσεις και την κινηματική εμπειρία για να το κάνει. Μόνο το ΕΠΑΜ στη σημερινή συγκυρία μπορεί να δημιουργήσει τον αντίπαλο πόλο έναντι των δωσίλογων του μνημονίου και του αντιμνημονίου. Έναν αντίπαλο πόλο που να είναι σε θέση να διεμβολίσει το πολιτικό σκηνικό με σκοπό την ολοκληρωτική ανατροπή του καθεστώτος κατοχής. Έναν αντίπαλο πόλο που να είναι ικανός να στοιχειοθετήσει τον άλλο δρόμο και να διεκδικήσει την πλειοψηφία του λαού μαζί με την εξουσία.»

Αλλά ακόμα και αν είναι αλήθεια το παραπάνω, δεν μπορεί να αποτελεί απόφαση συνεδρίου μιας σχετικά ολιγομελούς οργάνωσης που σκοπό της έχει την δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου. Αποτελεί ομολογία περιχαράκωσης και ταιριάζει περισσότερο σε θρησκευτική οργάνωση.

Το 4ο Συνέδριο, έπειτα από μια μακρά περίοδο επιχειρηματολογίας σχετικά με την αναγκαιότητα ύπαρξης ηγέτη, προκειμένου να πεισθεί ο λαός, εμμέσως απάντησε για την αναγκαιότητα ηγέτη- καθοδηγητή-αυθεντία εκλέγοντας παράλληλα και σχεδόν το σύνολο των προτεινόμενων από τον Δημήτρη Καζάκη στην νέα Π.Γ. με Γ.Γ τον ίδιο. Τέλος υιοθέτησε μια νέα δομή της οργάνωσης που αλλοιώνει εν πολλοίς την οριζόντια δομή, μια και το νέο και μοναδικό όργανο που προέκυψε παίζει σαφώς καθοδηγητικό ρόλο αντί για συντονιστικό, που είχε μέχρι τότε, επιπλέον δε και ελεγκτικό στην δράση πυρήνων και μελών.

Οι αποφάσεις αυτές προέκυψαν ως αποτέλεσμα της χειραγώγησης των συνέδρων με επικλήσεις σε έκτακτες συνθήκες (λες και τέτοιες δεν υπήρχαν από την ίδρυσή μας ακόμη) και προσωρινά μέτρα, καθώς και με εκβιασμούς αποχωρήσεων. Παρ’ ότι τα παραπάνω ψηφίστηκαν κατά πλειοψηφία στο πλαίσιο της πολιτικής απόφασης του συνεδρίου, τα αποτελέσματα σε σταυρούς για την ανάδειξη των οργάνων κατέδειξαν τις επιφυλάξεις, την δυσφορία ή και αντιρρήσεις για τα αποτελέσματα του Συνεδρίου ή και για τους χειρισμούς που έγιναν σε αυτό.

Αν και το 4ο Συνέδριο ήταν μια μεγάλη απογοήτευση, δεν αποτέλεσε λόγο για την αποχώρησή μου. Θεώρησα ότι αυτές οι αποφάσεις είχαν προσωρινό χαρακτήρα και στο επόμενο Συνέδριο με μεγαλύτερη ωριμότητα και μέσα από έναν ουσιαστικό προσυνεδριακό διάλογο θα μπορούσαν να αλλάξουν. Ακολούθησαν όμως μια σειρά από γεγονότα που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο να πάρω την απόφαση να αποχωρήσω.

Στις 22 Οκτωβρίου στην Διατομεακή Δυτικού και Βορειοδυτικού Τομέα που έγινε στα γραφεία του Ε.ΠΑ.Μ. Ιλίου, διατυπώθηκε από μέλη της Π.Γ. ότι στις προθέσεις τους είναι τα νέα μέλη να εντάσσονται σε νέους πυρήνες, τουλάχιστον για ένα διάστημα, μια και τα παλιά μέλη είναι «άρρωστοι» και γκρινιάρηδες. Δημιουργία δηλαδή μιας παραοργάνωσης παράλληλα με την υπάρχουσα που «ασθενεί». Στο πέρας της συνάντησης σε κουβέντα που είχα με τον Κυπριώτη, παρουσία και άλλων μελών του Τομέα, μας εξομολογήθηκε ότι αυτές οι ενέργειες, μαζί με την νέα οργανωτική δομή, είναι μια ύστατη προσπάθεια να αναστήσουν το Ε.ΠΑ.Μ. και αν δεν το πετύχουν δεν έχει νόημα η ύπαρξή του. Μου ανέφερε μάλιστα ότι αυτό έχει συζητηθεί και στην Π.Γ.!!! Ο Οργανωτικός Γραμματέας μιλούσε δηλαδή για την διάλυση του Ε.ΠΑ.Μ. λες και κάποιοι στην Π.Γ. είχαν την ιδιοκτησία του.

Στην Παναττική (4 Νοέμβρη) έγινε μια προσπάθεια αριθμητικής αποτύπωσης του Ε.ΠΑ.Μ. από τον Ο.Γ. για πρώτη φορά δίνοντας στοιχεία μιας δραματικής μείωσης του Ε.ΠΑ.Μ. μεταξύ 3ου και 4ου Συνεδρίου λαμβάνοντας υπ’ όψη του την συμμετοχή στις πρόσφατες τομεακές συνελεύσεις που είχε λάβει μέρος ο ίδιος. Η αποτύπωση της μείωσης αυτής δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα ούτε στα απόλυτα νούμερα ούτε στον χρόνο που πραγματοποιήθηκε, μια και δεν λάμβανε υπ’ όψη της την απογοήτευση από τα αποτελέσματα των εκλογών και την αποστασιοποίηση και την δυσαρέσκεια αρκετών μελών από τους χειρισμούς στο Συνέδριο, όπου άλλοι αποχώρησαν από το Ε.ΠΑ.Μ. αμέσως μετά το Συνέδριο και άλλοι εκδήλωναν την δυσαρέσκειά τους με την απουσία τους από τις τομεακές συνελεύσεις. Τα αριθμητικά αυτά αποτελέσματα χρησιμοποιήθηκαν από τον Ο.Γ. για να καταδείξει την αναγκαιότητα του νέου παρεμβατικού και καθοδηγητικού ρόλου της Π.Γ., καθώς και της νέας οργανωτικής δομής. Στην ίδια εκδήλωση ο Γ.Γ. μίλησε για το Ε.ΠΑ.Μ. των δύο πρώτων χρόνων χαρακτηρίζοντάς το ως «καφετέρια», και των δύο επόμενων χρόνων ως υπό διάλυση, επανέλαβε όσα είχε συκοφαντικά πει από το βήμα του 4ου Συνεδρίου χαρακτηρίζοντας ως περιφερόμενους γαμπρούς όσους πήραν μέρος στα όργανα του μετώπου, και μίλησε για την ύπαρξη 20 πραγματικών Επαμιτών που δουλεύουν μέσα στο μέτωπο. Σε αντίστοιχο πνεύμα με τον Δ. Κυπριώτη και τον Δ. Καζάκη ήταν και το κείμενο του Ο. Κουμαρέλλα στον πολιτικό διάλογο (23 Νοεμβρίου).

Ακολούθησαν εύκολοι και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί καθώς και κριτική για συναγωνιστές που δεν κατονομάστηκαν από την εκπομπή του Δ.Καζάκη στο Ε-ROI. Έναν διαδικτυακό σταθμό που υποτίθεται δημιουργήθηκε με την βοήθεια όλων μας για να μεταφέρει το λόγο του Ε.ΠΑ.Μ. και όχι για να γίνεται προνομιακή μεταχείριση από μέλη ή όργανα για να λύνουν τις διαφορές τους εντός του Ε.ΠΑ.Μ. Και αυτό δυστυχώς δεν έγινε για πρώτη φορά.

Στα κείμενα του «Αναθεωρημένου Πολιτικού Σχεδιασμού» και «Απάντηση της Π.Γ. στην παραίτηση Κώνστα» τις ενστάσεις μου εν πολλοίς τις καλύπτουν οι Η. Αλεξανδρής και Δ. Μενδρινός στα κείμενά τους στον Π.Δ. Θέλω όμως να επισημάνω το απαράδεκτο ύφος και τρόπο γραφής τους (επιθετικός ειρωνικός, διασπαστικός) που δεν συνάδει με τον ρόλο που πρέπει να παίζουν τα όργανα στο εσωτερικό της οποιασδήποτε οργάνωσης, πόσο μάλλον σε ένα μέτωπο όπως το Ε.ΠΑ.Μ.

Τέλος στην επίσκεψη της Π.Γ στον πυρήνα μου για να συζητήσουμε τις πρόσφατες αντιδράσεις του πυρήνα και να δοθούν εκατέρωθεν εξηγήσεις όσον αφορά στις ενστάσεις επί του Αναθεωρημένου Πολιτικού Σχεδιασμού, το σύνολο της Π.Γ. προσπαθούσε να μας πείσει ότι αυτό δεν ήταν το τελικό κείμενο και ότι ουσιαστικά είχε έρθει στους πυρήνες προς διαβούλευση. Την ίδια στιγμή που όλοι οι πυρήνες του το Ε.ΠΑ.Μ. το είχαν εκλάβει ως απόφαση και έστελναν απαντητικά με το σχέδιο δράσης τους και τους στόχους τους!!! Στην ίδια συνάντηση μας αιτιολογήθηκε η καταμέτρηση των πυρήνων σε 20 πριν το 4ο Συνέδριο και 60 μετά από αυτό, με κριτήριο πόσοι έστελναν πρακτικά συνεδρίασης όταν τουλάχιστον ο Δ. Κυπριώτης ήξερε πολύ καλά ποιοί πυρήνες ήταν ενεργοί και ποιοί όχι. Άλλωστε όλη η Π.Γ. διαθέτει στοιχεία από την συμμετοχή πάνω από 60 πυρήνων στα εσωτερικά δημοψηφίσματα, από τις οικονομικές εξορμήσεις αλλά και από τους εκλεγμένους συνέδρους για το 4ο Συνέδριο, αφού τα στοιχεία αυτά είχαν κοινοποιηθεί με εσωτερικές ενημερώσεις σε όλο το Ε.ΠΑ.Μ. Μιλάμε για δημιουργική αριθμητική. Επίσης ο Δημήτρης Καζάκης μας εκμυστηρεύτηκε ότι δεν διαβάζει Π.Δ. γιατί δεν προλαβαίνει και δεν του φτάνουν οι ώρες για να κοιμηθεί. Προφανώς το τι σκέφτονται και πάνω σε τι προβληματίζονται τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ. τον αφήνει παγερά αδιάφορο.

Όλα τα παραπάνω με έπεισαν ότι το Ε.ΠΑ.Μ. πλέον δεν είναι η πολιτική οργάνωση που ήθελα και μπορούσα να ανήκω. Όμως περισσότερο απ’ όλα, αυτό που με ενόχλησε είναι ότι, σ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία του Ε.ΠΑ.Μ. δεν επέδειξε τα αρμόζοντα αντανακλαστικά και δεν αντέδρασε ούτε κατ’ ελάχιστο. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον όλα αυτά είναι αποδεκτά. Άρα η παραμονή μου ακόμη και μέχρι το Συνέδριο δεν θα είχε κανένα νόημα. Δεν μπορώ να δεχθώ άλλες τέτοιου είδους συμπεριφορές και ο ρόλος του γκρινιάρη δεν μου ταιριάζει καθόλου. Δεν μπορώ να ανεχτώ, η όποια εσωτερική κριτική να αντιμετωπίζεται με στοχοποίηση, διασυρμό και υπόδειξη της πόρτας της εξόδου. Δεν θέλω και ούτε έχω την δύναμη να δίνω μάχες με ανεμόμυλους ως άλλος Δον Κιχώτης, προσπαθώντας να γεμίσω τον σάκο του Μετώπου, όταν κάποιοι με την συμπεριφορά τους και τις πρακτικές τους φροντίζουν να τον τρυπούν. Ακόμα και αν όλα αυτά γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις δεν μπορώ πια να συναινέσω γιατί ουδέποτε υποστήριξα το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το χρονικό που αναφέρω παραπάνω δεν αποτελεί προσπάθεια να καταγράψω την ιστορία του Ε.ΠΑ.Μ. Είναι οι προσωπικές μου προσλαμβάνουσες που αιτιολογούν την πολύ δύσκολη απόφαση που πήρα. Σκοπός μου δεν είναι να πείσω κανέναν, ούτε να δικαιολογηθώ. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου για λάθη και παραλήψεις που οδήγησαν τα πράγματα μέχρις εδώ. Δεν έχω καμία διάθεση να ανοίξω πόλεμο με το Ε.ΠΑ.Μ. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, μια και υπάρχουν αρκετοί συναγωνιστές-μέλη του που εκτιμώ βαθύτατα. Αλλά νιώθω την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ από ένα Ε.ΠΑ.Μ. που δεν με εκφράζει πια καθόλου και με φοβίζει πολύ η μελλοντική του πορεία.

Κλείνοντας τον κύκλο μου στο Ε.ΠΑ.Μ. ,προς αποκατάσταση μιας ασχήμιας που συνέβη την περίοδο που ήμουν μέλος της Π.Γ. εις βάρος πρώην συναγωνιστών (ελπίζω και νυν), νιώθω την ανάγκη να ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη από τους : Γούσια Κατερίνα, Ανδρεάκο Μιχάλη, Γεροδήμο Κώστα, Γεροδήμου Σοφία, Ζήκο Κώστα, Μπαλογιάννη Χρυσούλα, Λαυκιώτου Κλεοπάτρα, Παύλου Μαίρη, Φιριππίδη Μπάμπη και Ζαγκλιβέρη Κυριάκο.

Ιορδάνης Σινιόσογλου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ

Αρχοντουλάκης Στράτος

Με την επιστολή μου αυτή δηλώνω την αποχώρηση μου από το Ε.ΠΑ.Μ. μιας και το τελευταίο διάστημα αυτό που ακούγεται πιο πολύ από τους αυλικούς είναι : «αφού δεν σου αρέσει γιατί δεν φεύγεις ; » !!

Αποχωρώ λοιπόν, αφήνοντας τους «ειδικούς» και «ικανότερους» να κάνουν αυτό που πρέπει για να κυβερνήσουν, μιας και αυτός είναι πλέον ο σκοπός του κόμματος Ε.ΠΑ.Μ.

• Να μαζέψουμε ψηφοφόρους και να φτιάξουμε το κυβερνητικό μας πλάνο.
• Να γίνουμε ένα κόμμα σαν όλα το υπόλοιπα, αφού έτσι το αντιλαμβάνεται ο κόσμος.
• Να έχουμε έναν Αρχηγό και να κάνουμε ότι μας λέει αυτός και το επιτελείο του.
• Να ΜΗΝ αμφισβητούμε τις πράξεις, τα λόγια και την πρακτική που ασκεί η ΗΓΕΣΙΑ !! Να μην κάνουμε κριτική στις κινήσεις του Αρχηγού και του επιτελείου του, παρά μόνο στο τέλος της θητείας τους.
• Να φτιάχνουμε «οργανωτικούς σχεδιασμούς» που καμία σχέση δεν έχουν με το καταστατικό μας και την ιδρυτική διακήρυξη του Ε.ΠΑ.Μ. και όποιος δεν συμφωνεί να γίνεται αυτομάτως προδότης, πεμπτοφαλαγγίτης , αργυρόμισθος κ.α.

Με λύπη μου διαπιστώνω ότι στο Ε.ΠΑ.Μ. γίνεται αυτήν την στιγμή η χειρότερη μετάλλαξη πολιτικού φορέα.

Από εκεί που ζητούσαμε να προβάλουμε την δημοκρατία και να την έχουμε ως βασικό κανόνα λειτουργίας, φτάσαμε να παρουσιάζουμε τον (δι)-ορισμό ατόμων σε επιτροπές και περιφέρειες, δημοκρατία.

Να γυρνάνε τα μέλη της Π.Γ. σε πυρήνες και να λένε ότι:

το να ορίζει η οργανωτική γραμματεία το ποιός θα είναι «περιφερειάρχης» είναι πιο δημοκρατικό από το να τον εκλέγουν τα μέλη της συγκεκριμένης περιφέρειας!!!

Το γεγονός ότι θεωρούμε αρρώστους τους υπάρχοντες πυρήνες, και μέχρι και σήμερα κανονίζονται ομιλίες σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος και οι «ικανότεροι» όλων των μελών δεν ειδοποιούν καν τους τοπικούς πυρήνες για την εκδήλωση, ώστε να παρευρεθούν και να συμβάλλουν στην διοργάνωση της, όπως δηλαδή ανέκαθεν γινόταν.. Πώς ερμηνεύεται;

Μάλλον αυτοί οι πυρήνες, «οι άρρωστοι» μπορεί να μεταδώσουν τίποτα δημοκρατικές μολυσματικές ιδέες, στους νέους ψηφοφόρους ..

Στην πραγματικότητα το Ε.ΠΑ.Μ. έχει τελειώσει από την στιγμή που αποφάσισε να γίνει «αυτό που καταλαβαίνει ο κόσμος» .

Ένα κόμμα το οποίο θα έχει μόνο Αρχηγό και αυλικούς.

Και φυσικά, όποιος κρίνει τις κινήσεις της ΗΓΕΣΙΑΣ … Ουέ και αλοίμονο του.. Στις 14 00 το μεσημέρι της επόμενης μέρας ποιός είδε τον «Θεό» (για κάποιους, χωρίς εισαγωγικά) και δεν το φοβήθηκε..

Έτσι λοιπόν ένα όμορφο μεσημεράκι είχα και εγώ την τιμή να είμαι ένας «πεμπτοφαλαγγίτης που θέλει να σκοτώσει τον Καποδίστρια» , που δεν ξέρω τί ήταν ο CHE και που πίνω και τους μπάφους μου μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές ,απλά και μόνο επειδή μαζί με την συναγωνίστρια Μαίρη Κεραμιώτη και με τον συναγωνιστή Νίκο Μέντζα δεν δεχτήκαμε τον διορισμό από «τα πάνω» http://www.epamhellas.gr/…/%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BF%…/

Αυτή μας η επιστολή ήταν και η αιτία το αναπληρωματικό μέλος της Π.Γ. Όθωνας Κουμαρέλλας, ο οποίος είναι και μέλος του πυρήνα μου, να προτείνει στην συνεδρίαση της Π.Γ., την διάλυση ολόκληρου του πυρήνα του, και του πυρήνα του Πόρτο Ράφτη του οποίου είναι μέλος ο Ν. Μέντζας, (πράγμα που το μάθαμε από την επιστολή αποχώρησης του Τασου Κώνστα από την Π.Γ.).

Στην επόμενη συνέλευση λοιπόν και μιας που η συναγωνίστρια Κεραμιώτη έβαλε θέμα ανάκλησης του Ο. Κουμαρέλλα από την Π.Γ. ,διότι σε κανένα από τα μέλη του πυρήνα μας είχε γίνει οποιαδήποτε σχετική ενημέρωση ή στον γειτονικό πυρήνα του Πόρτο Ράφτη, η απάντηση που λάβαμε από τον ίδιο και τον Γιώργο Γιωργή, ήταν ότι ουδέποτε τέθηκε θέμα διάλυσης του πυρήνα.

Επί 2 ώρες προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι : ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΘΗΚΕ ΤΕΤΟΙΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΑΤΕΙΑ!

Το αίτημα ανάκλησης του απεσύρθη και όλα μαζί στάλθηκαν στην Π.Γ. με τα πρακτικά της συνέλευσης.

Μία εβδομάδα μετά στο 20σέλιδο απαράδεκτο κείμενο ο Γ.Γ. μας πληροφορεί ότι, η πρόταση διάλυσης των πυρήνων, χωρίς καμία κουβέντα μαζί τους προηγουμένως ,τιμά τον συν. Κουμαρέλλα .
Παράλληλα εκθέτει και τα 2 μέλη της Π.Γ. μιας που αποδεικνύεται ότι τα 2 αυτά άτομα, 2 ώρες μας έλεγαν ψέματα μες τα μούτρα.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ο. Κουμαρέλλας ήταν από τους προτεινόμενους «ικανούς» στο σχήμα όπως το ήθελε στο 4ο συνέδριο του Ε.ΠΑ.Μ. από τον ίδιο τον Καζάκη.

Δηλαδή τίμιος και άξιος αγωνιστής στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι όποιος επί 2 ώρες λέει ψέματα στα μέλη του μετώπου για να συνεχίζει να έχει την καρέκλα. Και μετά βγαίνουμε πάλι στην εκπομπή και λέμε ότι όποιος φεύγει από το Ε.ΠΑ.Μ. πάει εκεί που του έχουν τάξει καρέκλες και θεσούλες…

Το ποιοί είναι αυτοί που θέλουνε καρέκλες και θεσούλες στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσει κανείς μόνο με το να κοιτάξει τον αριθμό των ψήφων που πήρε το κάθε μέλος της Π.Γ. στο προηγούμενο συνέδριο.

Αυτός που υποτίθεται ότι δεν είναι καρεκλοκένταυρος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ σε κορυφαίο όργανο του ΕΠΑΜ, έχοντας πάρει μόνο 15 ψήφους από το σύνολο των συνέδρων, τη στιγμή μάλιστα που είχε και τις ‘’ευλογίες’’ του αρχηγού σαν ένας από τους ικανούς που ήθελε μαζί του.

Σε αυτές τις 3 θητείες κάποιων τέτοιων , το Ε.ΠΑ.Μ. συρρικνωνόταν και με αιτία τις δικιές τους πράξεις, πολιτικές και άλλες. Κάποιων τέτοιων τύπων που, μετά από ένα 9μηνο διάλειμμα, ήρθαν πάλι ως αυτόκλητοι σωτήρες για να ολοκληρώσουν την αποστολή.

Να φτιάξουν το Ε.ΠΑ.Μ. που ονειρεύονταν από την αρχή.

Με τους ίδιους, αρχηγούς και μπροστάρηδες (πού άραγε?), χωρίς να δέχονται κανέναν έλεγχο από κανέναν.

Η κριτική θα γίνει δεκτή όταν ΑΥΤΟΙ θα το αποφασίσουν.

Μέχρι τότε σκασμός όλοι εσείς που δεν σας αρέσουν οι αποφάσεις μας.

Εμείς θα τις εφαρμόσουμε και σε όποιον δεν αρέσει καλά θα κάνει να πάει αλλού να βρει ‘’καρέκλα’’ αφού αυτές, στο ΕΠΑΜ, μέχρι νεωτέρας είναι prive !

Οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν κάτσει πιο πολύ από όλους μέσα στο Ε.ΠΑ.Μ. στις καρέκλες του Ε.ΠΑ.Μ. βγαίνουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν και κατηγορούν όλους όσους πραγματικά έχουν δώσει τον εαυτό τους στο αγώνα της οργάνωσης του μετώπου.

Τα μέλη τα οποία εθελοντικά τρέξανε όλα τα οργανωτικά του μετώπου, ούτε καρέκλες ζητήσανε, ούτε μισθό, ούτε τους έφερε κάποιος με το ζόρι.

Λοιπόν όλα τα άτομα αυτά, που έχουν αποδείξει ότι και δούλεψαν για το μέτωπο, και ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑΝ ΤΙΠΟΤΑ, αυτήν την στιγμή στην πλειοψηφία τους είναι εκτός του μετώπου… (Αφού, μάταια, είχαν εξαντλήσει νωρίτερα κάθε προσπάθεια να εισακουστεί η γνώμη τους και οι προτάσεις τους).

• Τους λέμε τώρα προδότες ,πράκτορες, βαλτούς και άλλα τέτοια γλυκόλογα…
• Τους ζητάμε και τα ρέστα από πάνω..
• Αφού λοιπόν μιλάμε για ευθύνες ,για πέστε μου ρε «ικανότατοι Ηγέτες» ..
• Πού είναι σήμερα όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές που φέρναμε κάθε τόσο στο Ε.ΠΑ.Μ. για να μας στηρίξουν ;
• Είναι ακόμα μέλη μας;
• Ήταν ποτέ;
• Μήπως μετά την σφαλιάρα των εκλογικών αποτελεσμάτων, λάκισαν και «μην τους είδατε μην τους απαντήσατε;»
• Ποιανού ευθύνη είναι ότι βάλαμε τους τυχοδιώκτες να μας εκπροσωπήσουν ως υποψήφιοι βουλευτές με το Ε.ΠΑ.Μ;
• Γιατί ένας πολιτικός όταν έρχεται βάζει υποψηφιότητα με το Ε.ΠΑ.Μ. και μετά εξαφανίζεται, στην πολιτική πιάτσα, λέγεται τυχοδιώκτης.
• Ποιός είναι αυτός που αποφάσισε να δώσει όλες της αρμοδιότητες του γραφείου τύπου στην Γεωργία Μπάστα;
• Και γιατί η κυρία Μπάστα μετά από τόσους τεμενάδες δεν είναι στο Ε.ΠΑ.Μ. ;
• Ο Μάριος Μαρινάκος γιατί δεν είναι σήμερα στο Ε.ΠΑ.Μ. με αποτέλεσμα όλοι όσους καλούσαμε τότε να μας ακολουθήσουν στις ομαδικές αγωγές κατά του κράτους, να είναι σήμερα εκτεθειμένοι ;
• Φυσικά, ρητορικά είναι τα παραπάνω ερωτήματα και τροφή για σκέψη..

Μπορώ να δεχτώ ότι παντού υπάρχουν λαμόγια και τυχοδιώκτες, αυτό όμως που αρνούμαι να δεχτώ είναι ότι αυτοί που τους επέλεξαν είναι ικανοί να μας πάνε λίγο παραπέρα με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική.

Θεωρώ ότι το Ε.ΠΑ.Μ. έχει χάσει τον μπούσουλα, κάποιοι νομίζουν ότι με πολλούς ψηφοφόρους θα πετύχουν την ανατροπή, και ότι θα πρέπει τα μέλη του να λειτουργούν ως κομματόσκυλα γλείφοντας τους αφεντάδες που τους επιτρέπουν να είναι ακόμα μέλη.

Δεν μου κάνει και δεν θα πάρω.

Θα αποχωρήσω.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΜΩΣ, και όχι γιαλαντζί.

Γιατί κάθε τόσο έχουμε δει και ακούσει απειλές από κάποιους για αποχωρήσεις (βλ. Καζάκης) … που όμως ποτέ δεν υλοποιούνται! Αρκεί που χρησιμεύουν σαν πίεση προς το συνέδριο για να περνούν εκβιαστικά οι δικές τους απόψεις !

Ευχαριστώ πολύ όλους τους συναγωνιστές που μου έκαναν την τιμή, να βρίσκονται δίπλα μου, στους δρόμους, διεκδικώντας μαζί, την απελευθέρωση της χώρας μας.

Καλή αντάμωση!

Αρχοντουλάκης Στράτος. Πρώην μέλος πυρήνα Αρτέμιδος-Σπάτων-Ραφήνας-Πικερμίου

ΥΓ: Ο Άρης και ο Che έμειναν στην Ιστορία για τους αγώνες τους και τη θυσία τους για την απελευθέρωση του λαού και ΟΧΙ για την πολιτική καριέρα τους.
Δεn δέχτηκαν ποτέ να πάρουν μερίδιο από την εξουσία και γι’ αυτό ίσως είναι ακόμα ζωντανοί στις μνήμες μας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ

Χρύσα Βαρθολομαίου

Η παρωδία του 4ου Συνεδρίου, η χειραγώγηση των συνέδρων από τον νυν Γ.Γ, ο εκβιασμός του σώματος με την καθιερωμένη παραίτησή του, θεατρικό δρώμενο σε κάθε συνέδριο, ο θρασύτατος σε προστακτική έγκλιση διατυπωμένος Πολιτικός Σχεδιασμός, και το κατάπτυστο κείμενο , απάντηση της Π.Γ στην παραίτηση μέλους της από το όργανο, είναι χαρακτηριστικά πλέον του μεταλλαγμένου Ε.ΠΑ.Μ ερήμην των μελών του.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι πλέον το κόμμα μίας αυτόκλητης ηγεσίας με το ήθος αδίστακτων καιροσκόπων και την κενοδοξία κομματικών αυλικών. Χαρακτηριστικό του ήθους αυτού αποτελεί η αισχρή ενέργεια της δημοσιοποίησης ιδιωτικής επιστολής συναγωνιστή με προσωπικά δεδομένα.
Δεν εκπλήσσομαι η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική !

Αποχωρώ από αυτό το μόρφωμα απελευθερωμένη από τον συναισθηματισμό που με κράταγε στο μέτωπο, καθώς αρνιόμουν να αποδεχτώ αυτό που μεθοδεύονταν από το 1ο Συνέδριο από τα ίδια πάντα άτομα. Η ιδρυτική διακήρυξη του Ε.ΠΑ.Μ , η αγνή και γενναία προσφορά ανθρώπων αγωνιστών που στρατεύτηκαν στα προτάγματα του, προτάγματα που δεν είναι πνευματική ιδιοκτησία κανενός, όλα αυτά ήταν ο δεσμός που με ένωνε με το μέτωπο.

Όταν όμως ο δεσμός έρχεται σε αντίθεση με την συνείδησή σου, τότε ο δεσμός γίνεται δεσμά!

Καταλογίζω στα ίδια άτομα που αλλοίωσαν σταδιακά και μεθοδευμένα το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής , την αποτυχία του μετώπου που έπρεπε τώρα να έχει γιγαντωθεί.

Αναγνωρίζω όμως στους ίδιους την ικανότητα να χρησιμοποιούν την αγνή προθέσεων βάση του Ε.ΠΑ.Μ ως το απαραίτητο εκείνο πλήθος, χάρις στο οποίο θα μπορούν οι ίδιοι να ξεχωρίσουν ,ώστε να παίξουν τον ρόλο που η μεγαλομανία τους υπαγορεύει και σκηνοθετεί, για την τραγική ιστορία που γράφεται τώρα στην πατρίδα μας.

Σέβομαι την άποψη των μελών που παραμένουν σε ένα ηγετικό κόμμα γνωρίζοντας την άδολη και ανυστερόβουλη επιλογή τους. παρά την καταφανή διαφορά μεταξύ ηγέτη και απόλυτου μονάρχη.

Συμμερίζομαι τα πικρά συναισθήματα των συναγωνιστών μου που τον τελευταίο καιρό αποχωρούν και ανάμεσά τους μέλη με ανεκτίμητη προσφορά, των οποίων η εντιμότητα και το ήθος , διαπιστωμένο από όλη τη βάση του ΕΠΑΜ, επιβεβαιώνεται από το μένος της ηγεσίας.

Τέλος, εύχομαι σε όλα τα μέλη των πυρήνων , και τα νυν και τα πρώην, καλή αντάμωση στο μέτωπο της απελευθέρωσης από κατακτητές από δυνάστες και από είδωλα.

Χρύσα Βαρθολομαίου πρώην μέλος του πυρήνα Μοσχάτου-Ταύρου

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΜ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΡΩΝΗ ΙΛΙΟΝ

Συναγωνιστές.

Προέρχομαι από αριστερή αγροτική οικογένεια με αντιστασιακό πατέρα ο οποίος με έμαθε από νωρίς να ενδιαφέρομαι για τα κοινά και να μην «βολεύω» τον εαυτό μου μέσα από κομματικές λίστες. Όταν τα μαύρα σύννεφα της κρίσης σκέπασαν τον τόπο μου, αναστατώνοντας τη ζωή μας και σπρώχνοντας χιλιάδες απελπισμένους συμπολίτες μας στην αυτοκτονία, ένοιωσα την ευθύνη που μου αναλογούσε ως πολίτη, πατριώτη και πατέρα.

Η ανάγκη μου για δράση, με οδήγησε αρχικά στην ενημέρωση (κάπου εκεί πληροφορήθηκα τι είναι το μνημόνιο και τι μας περιμένει αν δεν ξυπνήσουμε από έναν τύπο σε κάποιο Κρητικό κανάλι –Καζάκης, οικονομολόγος έμαθα αργότερα ότι τον έλεγαν). Άρχισα να κατεβαίνω στο Σύνταγμα, να διαδηλώνω ως «αγανακτισμένος» κι εγώ, να παρακολουθώ τις συνελεύσεις στην «κάτω πλατεία».
Η ελπίδα ότι βρήκα αυτό που έψαχνα γεννήθηκε μέσα μου, όταν κάποιος φίλος και αργότερα συναγωνιστής μου μίλησε για το ΕΠΑΜ.

Η Ιδρυτική Διακήρυξη και τα πέντε προτάγματά του μίλησαν στην ψυχή μου, γιατί για μένα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να συμμετέχω στη δημιουργία ενός Μετώπου που στόχο του θα είχε να ενώσει το λαό, οδηγώντας τον στην συνειδητή απόφασή του να σώσει ο ίδιος την πατρίδα του και να επαναφέρει τη Δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε.

Για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου, βίωνα τη δημοκρατία στην πράξη, μέσα στο πυρήνα μου, το ζωντανό κύτταρο του μετώπου. Στις συνελεύσεις μας, όλοι είχαμε λόγο, κανένας δεν έμενε στην απ’ έξω, όλοι ίσοι αλλά και τόσο ωραία διαφορετικοί. Συζητούσαμε, ασκούμασταν στο να παράγουμε πολιτική σκέψη, παίρναμε αποφάσεις, σχεδιάζαμε δράσεις. Η αγωνία μας μεγάλη στο να μας μάθει ο κόσμος, ο Δήμος μας, η γειτονιά μας. Και να οι πορείες μας στις γειτονιές με ντουντούκες και συνθήματα, και να οι αφισοκολλήσεις . Μαθαίναμε, μεγάλοι άνθρωποι, να μη φοβόμαστε ούτε τα χημικά, ούτε τα μάτ στις κεντρικές μας διαδηλώσεις.

Στο πρώτο μας Συνέδριο, το Μέτωπο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες και ήμουν σίγουρος, όχι μόνο εγώ, πως στα επόμενα, δεν θα μας έφταναν τα θέατρα για να παίρνουμε τις αποφάσεις μας και να χαράζουμε πορεία.

Με αρκετό προβληματισμό στους πυρήνες, δεχτήκαμε την απόφαση ότι θα έπρεπε το Μέτωπο να πάρει τη μορφή κόμματος «για νομική κυρίως κάλυψη». Η απειρία μας (?) φάνηκε στη συμμετοχή μας στις εκλογές του ’12 (συνεργασία με Παπαθεμελή). Η απόφασή μας να συμμετέχουμε στις Ευρωεκλογές ήταν και αυτή κατά τη γνώμη μου άστοχη, αφού η στόχευση θα έπρεπε να ήταν οι Δημοτικές. Στον πυρήνα μου, με στοχευόμενες δράσεις μπορέσαμε να γνωριστούμε με τις τοπικές δυνάμεις στο πλαίσιο δημιουργίας συμμαχιών – ως ΕΠΑΜ συμμετείχα στις Δημοτικές εκλογές ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Δημοτική Κίνηση : Αριστερό Σχήμα Ιλίου με σκοπό να βοηθήσω στη συσπείρωση και στην ενότητα ώστε και ο καχύποπτος, και όχι άδικα, πολίτης να λάβει το μήνυμα πως «η ισχύς εν τη ενώσει». Αυτή η κίνηση μας έδωσε το πλεονέκτημα της συνεργασίας με συλλογικότητες και κομματικούς φορείς σε κοινές δράσεις κατά των πλειστηριασμών, κάτι που κρατήσαμε ως ΕΠΑΜ Ιλίου και κρατάμε ακόμα δεκαεπτά ολόκληρους μήνες, κάνοντας γνωστό το Μέτωπο στο Πανελλήνιο.

Δυστυχώς τα σύννεφα (της διχόνοιας; της καχυποψίας ; της καρεκλοκενταυροϊωσης; ) άρχισαν να σκιάζουν και το Κίνημα.

Το Μέτωπο άρχισε να φυλλοροεί, χάνοντας αξιόλογα μέλη του, το ένα μετά το άλλο, χωρίς τις περισσότερες φορές οι πυρήνες να γνωρίζουν την αιτία.

Σημαντικές κεντρικές δράσεις, όχι μόνο δεν προχώρησαν αλλά ούτε αντικαταστάθηκαν με άλλες της ίδιας βαρύτητας (Θαλλείν, Ομάδα αιμοδοσίας, ΕΜΙΑΛ ). Δράσεις που θα ανακούφιζαν τον κόσμο ενισχύοντας την αλληλεγγύη στην πράξη και παραδειγματίζοντας την κοινωνία.

Πυρήνες αντί να πολλαπλασιάζονται, παραιτούνταν (π.χ. Περιστερίου, Πετρουπόλεως ). Συναγωνιστές λοιδορούνταν δημόσια από τον ίδιο τον Δημήτρη Καζάκη, μέσω του e-roi, ως ‘’πεμπτοφαλαγγίτες’’, ‘’σπυριά του φασισμού’’, ‘’εγκάθετοι’’ και ‘’πράκτορες’’.

Συμφωνίες και συνεργασίες δεν προχωρούσαν, ακυρώνονταν πάντα από τους άλλους.

Η πολυπόθητη ενότητα του λαού έγινε όνειρο θερινής νυκτός αφού και η ρητορική πλέον της επίσημης φωνής του ΕΠΑΜ αλλά και πολλών συναγωνιστών παρουσιάζεται διχαστική και χλευαστική αρκετές φορές. Φυσικά το σαράκι της διχόνοιας πέρασε και στο εσωτερικό μας με τα γνωστά <<ξεκατινιάσματα>> και στον Πολιτικό Διάλογο ( πχ, επιστολή Κουμαρέλα για το ελεγκτικό στην υπόθεση Κουμαρέλα- Χαρτάλου) και στο διαδίκτυο ακόμη και από μέλη που υιοθέτησαν την λογική προπηλακίζουμε ό,τι είναι διαφορετικό από εμάς.

Φυσικά το ΕΠΑΜ απέτυχε 5 χρόνια τώρα να εμπνεύσει και να προσελκύσει νέους ανθρώπους , αντί αυτού χάνει και τους ελάχιστους.

Τέλος ο ρόλος των πυρήνων – στην συνδιαμόρφωση της πολιτικής και του οργανωτικού σχεδιασμού του Μετώπου – άρχισε να αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο, από το τέταρτο συνέδριο και μετά. Το καταστατικό δικαίωμα πυρήνων για έκτακτο συνέδριο (προτάσεις Σύρου, Καλαμάτας και Ιλίου) απαξιώθηκε και προσπεράστηκε από την ΠΓ. Ο πολιτικός σχεδιασμός επιβλήθηκε στους πυρήνες παρά την απόφαση του Συνεδρίου για διαβούλευση. Μάλιστα σύσσωμη η ΠΓ με εξαίρεση τον πρέσβη Χρυσανθόπουλο σε ενημέρωση του πυρήνα μου, κατόπιν δικής της πρωτοβουλίας, ισχυρίστηκε, περνώντας μας μάλλον για μικρόνοες, πως «δεν καταλάβαμε σωστά» και ότι ο «Πολιτικός Σχεδιασμός» είχε έρθει για διαβούλευση στους πυρήνες. Φυσικά δεν θα αναλύσω εγώ το σκεπτικό και το ύφος του κειμένου, καθώς άλλοι συναγωνιστές με κοφτερή πένα το έχουν αποδομήσει παράγραφο, παράγραφο ως απαράδεκτη πρόταση που κανένα γνήσιο ΕΠΑΜίτη δεν θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει, άποψη που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Η ΠΓ του Τέταρτου Συνεδρίου κατόρθωσε να μετατρέψει το ΕΠΑΜ σε ένα ακόμα ψηφοθηρικό προσωποπαγές κόμμα μακριά από την ιδρυτική του διακήρυξη. Αψηφώντας καταστατικό και συνεδριακές αποφάσεις το ΕΠΑΜ – ΕΠΑΚ σαν άλλος Κρόνος κατασπαράζει όσα από τα παιδιά του διαφωνούν, αδιαφορώντας για τις τόσες παραιτήσεις ιδρυτικών στελεχών, παλιών μελών και μάχιμων συναγωνιστών.

Για όλους αυτούς τους λόγους, με λύπη μου αλλά καθαρή τη συνείδηση πήρα κι εγώ την απόφαση να αποχωρήσω – κλείνοντας ως τελευταίος την πόρτα του πυρήνα μου – από μέλος και φίλος του ΕΠΑΜ όχι όμως και από τον όρκο που έχω δώσει στον εαυτό μου πως όσο ζω και αναπνέω θα εξακολουθήσω να αγωνίζομαι πλάι σε συναγωνιστές με κοινό όραμα για το δίκαιο, την ειρήνη, το δικαίωμα να έχεις πατρίδα, και να ζεις λεύτερος εσύ και οι επόμενες γενιές.

Παναγιώτης Χαρώνης
Πρώην συντονιστής πυρήνα Ιλίου- Αγ. Αναργύρων – Πετρούπολης
Πρώην μέλος του Ελεγκτικού Συμβουλίου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ

Αργυρή Μπερβανάκη

Αποχωρώ από μέλος και φίλος του Ενιαίου Παλαιικού Μετώπου (ΕΠΑΜ)

Στο ΕΠΑΜ με οδήγησαν να εν ταχθώ και να οργανωθώ τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της χώρας μου, χωρίς να έχω καμιά προηγούμενη πολιτική εμπειρία, με μοναδικό οδηγό τα προτάγματα του μετώπου για πραγματική δημοκρατία, ολική ανατροπή του σάπιου πολιτικού κατεστημένου και για αλληλεγγύη. Νόμιζα ότι πρόκειται για μια οργάνωση δίχως αρχηγούς και οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους. Όμως η πράξη απέδειξε το αντίθετο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Καζάκης χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του και το πραγματικό χάρισμα που έχει να εκλαϊκεύει πολύπλοκα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, ασκεί εξουσία και χειραγωγεί τα μέλη του Μετώπου.

Μετά από 2,5 χρόνια ένταξής μου, δυστυχώς ήρθε η απογοήτευση. Τόσο μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες του «Μετώπου», όσο και μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, κατάλαβα ότι το ΕΠΑΜ που ονειρεύτηκα και ονειρευτήκαμε πολλοί είναι μόνο λόγια. Ότι η ηγεσία του μαζεύει στην προίκα της τους αγώνες μας, ρίχνοντας στον καιάδα με κάθε πρώτη ευκαιρία τους αγωνιστές που ασκούν κριτική και διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις. Τρανταχτό παράδειγμα η επίθεση του Δ. Καζάκη εναντίον του συναγωνιστή και μέλους του ίδιου πυρήνα του ΕΠΑΜ όπου ήμουν και εγώ ενταγμένη, Σταύρου Κατσούλη, Stavros Katsoulis με χαρακτηρισμούς και υπονοούμενα που δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που θέλουν να λένε ότι παλεύουν για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά. Εδώ δεν του γλύτωσαν άνθρωποι – σύμβολα.

Αγαπημένη του συνήθεια να ρίχνει λάσπη σε όσους αντιγνωμούν. Κρίμα, γιατί ο τόπος μας είναι γεμάτος από αναχώματα που καταλήγουν σε δεκανίκια. Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να ιδιοποιούνται τις ιδέες, να κρατάνε τα ευαγγέλια και να καθοδηγούν τον κόσμο πλανώντας τον.

Και όσον αφορά το θέμα της Αλληλεγγύης, που θεωρούσα αυτονόητη μέσα στο Μέτωπο, και εκεί απογοητεύτηκα πικρά. Δεν νοείται συναγωνιστές, αλλά και ο ίδιος ο Γ.Γ. Δημήτρης Καζάκης, να κλείνουν τα μάτια και να αποστασιοποιούνται στην αδικία, να μην μπαίνουν καν στον κόπο να την ερευνούν, αλλά να αδιαφορούν εκφράζοντας την άποψη (όπως μου δήλωσε συναγωνιστής στον πυρήνα μου και τώρα εξέχον διορισμένο στέλεχος στην Ο.Γ.) ότι «ναι, εντάξει, μαζί στον αγώνα αλλά εάν έχεις προβλήματα, είναι δικό σου, προσωπικό θέμα και λύσε το μόνη σου» ανοχή στην αδικία γιατί ο σκοπός είναι αλλού.

Ευτυχώς είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ, με τους οποίους είμαι σίγουρη πως θα βρεθούμε όλοι μαζί στους αγώνες για μια ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα. Κρατάω τα προτάγματα, την ιδρυτική διακήρυξη και το αγωνιστικό πνεύμα του Μετώπου όπως το βίωσα στα μέλη και τους πυρήνες του.

Για όλα τα παραπάνω αποχωρώ από το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) δηλώνοντας ότι δεν θέλω να έχω ούτε την ιδιότητα του μέλους αλλά ούτε και του φίλου.

Αργυρή Μπερβανάκη Πρώην μέλος του πυρήνα Γλυφάδας Ελληνικό του ΕΠΑΜ

seisaxthia