Μπορούμε να τους εμπιστευθούμε ξανά;

της Α.Π. , μαθήτριας, μέλους του Κινήματος Δεν Πληρώνω Ιεράπετρας

Τα τελευταία δύο με τρία χρόνια η ζωή μας έχει σημαδευτεί από αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν "κρίση".
Η χώρα μας μαστίζεται ίσως από τη χειρότερη κρίση που παρουσιάστηκε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της.
Η τότε κυβέρνηση μη μπορώντας να διαχειριστεί μόνη της τη κατάσταση κάλεσε το Δ.Ν.Τ και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα να βοηθήσουν στη "σωτηρία" μας.
Βρήκαν λοιπόν σαν λύση στο πρόβλημά μας μεταξύ άλλων την μείωση των μισθών των εργαζομένων, το κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων για την απελευθέρωση της οικονομίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται..
Έτσι όμως, οι πολίτες καλούνται να καλύψουν τις ανάγκες τους με περίπου τα μισά χρήματα, αντιμέτωποι και με την απόλυτη απουσία του κοινωνικού κράτους.
Κι όλα αυτά για την "υποτιθέμενη" ανάπτυξη, που ποτέ δεν ήρθε!

Ωστόσο κάποιοι πείσθηκαν πως δε μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και τους εμπιστεύθηκαν.
Οι συγχωνεύσεις σχολείων, νοσοκομείων και δημοσίων υπηρεσιών προχώρησαν για το "νοικοκύρεμα" όπως έλεγαν της δημόσιας διοίκησης.
Τα προβλήματα όμως αντί να λιγοστεύουν πληθαίνουν και ο κόσμος υποφέρει ολοένα και περισσότερο.
Οι πιο πολλοί χάνουν τις δουλειές τους.

Τα νοσοκομεία στερούνται το βασικό υγειονομικό εξοπλισμό και στα διαλείμματα των σχολείων πολλά παιδιά λιποθυμούν από τη πείνα...
Αλήθεια , το πόσο άσχημο μπορεί να φαίνεται αυτό στα μάτια των παιδιών το σκέφτηκε κανένας τους;
Με τι συναισθήματα αποσκοπούν να γεμίσουν τις ψυχές των νέων;
Θέλουν ανθρώπους απογοητευμένους, εξαθλιωμένους, ανήμπορους.
Έτσι τους βολεύει.
Μα δε θα τους περάσει..
Οι ίδιοι που μας έφεραν σε αυτή τη κατάσταση αντί να τιμωρούνται παραδειγματικά, δεσπόζουν τώρα στα έδρανα της Βουλής υποσχόμενοι πως όλα θα αλλάξουν.
Μα μπορούμε να τους εμπιστευθούμε ξανά;
ΟΧΙ!
Φτάνει πια!
Κρατώντας όση αξιοπρέπεια μας έχει απομείνει θα αντισταθούμε και θα νικήσουμε.
Ο αγώνας είναι άνισος, αλλά η ψυχή μας θα αντέξει.
Το χρωστάμε στους εαυτούς μας!