ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973: ΕΝΑΣ "ΑΝΩΝΥΜΟΣ" ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Ο Γιάννης Δαμουλής με τον Λουκάνικο

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ - ΕΞΕΓΕΡΣΗ

            ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 – ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2012 (39 ΧΡΟΝΙΑ)

Πέμπτη 15 Νοέμβριου 1973 ήταν η μέρα που δεν πήγα στην δουλειά  μου, εργαζόμουν στην PETROLA στην Ελευσίνα.

Είπα να κάνω κοπάνα για να πάω στο Πολυτεχνείο να δω τι συμβαίνει .

 Γιατί τα ΜΜΕ της εποχής  έγραψαν πώς μια ομάδα αναρχικών φοιτητών είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο, ότι έκαναν καταστροφές μέσα στο κτίριο ότι πέταγαν νεράντζια με ξυραφάκια στους αστυνομικούς κ.α.

Όταν έφτασα, διαπίστωσα ότι τίποτα από αυτά που διάβαζα δεν ήταν αλήθεια.

 Το Πολυτεχνείο ήταν όντως γεμάτο από φοιτητές και διαμαρτύρονταν με συνθήματα (για την νοθεία στις εκλογές ,την στράτευση των φοιτητών) .

Αυτά φυσικά τα γεγονότα δεν ξέσπασαν ξαφνικά, προηγήθηκαν οι  νόθες εκλογές στον φοιτητικό χώρο.

Στις 5 Φεβρουαρίου 1973 κάνουν αποχή από τα μαθήματα.

 Στις 13 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους η χούντα με το νομοθετικό διάταγμα 1347 ανακαλεί την αναβολή στράτευσης σε όσους απέχουν από τα μαθήματα.

Αυτό δημιουργεί αναταραχή στο χώρο του Πολυτεχνείου. Παραβιάζεται το άσυλο και γίνονται 11 συλλήψεις από την αστυνομία και παραπέμπονται σε δίκη.

Πολυτεχνείο 1973

21 Φεβρουαρίου καταλαμβάνουν την Νομική 4.000 περίπου φοιτητές.

Στον δρόμο αρχίζουν και συγκεντρώνονται χιλιάδες κόσμου.

22 Φεβρουαρίου βράδυ αποφασίζουν να λήξουν την κατάληψη, αρχίζουν συγκρούσεις με την αστυνομία με αποτέλεσμα πολλούς τραυματισμούς και συλλήψεις.

20 Μάρτη γίνεται ξανά κατάληψη της Νομικής.

Με εντολή του πρύτανη παραβιάζετε το άσυλο και έχουμε νέες συλλήψεις  και τραυματισμούς  και φτάνουμε στον Νοέμβριο του 1973.

Στο τριήμερο που μεσολάβησε από 15-17/11 πλήθη κόσμου άρχισαν να συρρέουν στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Από μαθητές σχολείων μέχρι αγρότες ,οικοδόμους και εργαζόμενους από  όλους τους εργασιακούς κλάδους.

Χιλιάδες κόσμου από όλες της γωνιές της Αθήνας . χωρίς καμία οργάνωση , χωρίς κομματικά καπέλα αυθόρμητα.

Παρασκευή απόγευμα 16/11/73 ξεκινάει μια πορεία από Ακαδημίας για το Σύνταγμα που διαλύεται από την αστυνομία.

 7-8 η ώρα της ίδιας μέρας  ξεκινάει δεύτερη πορεία για το Σύνταγμα μέσω Σταδίου αυτή τη φορά .

Στο ύψος της Κοραή  τοίχος από αστυνομικές δυνάμεις . Ο κόσμος προχωρούσε ειρηνικά χωρίς ξύλα ή άλλο τίποτα στα χέρια . Η αστυνομία επιτίθεται με απίστευτη  αγριότητα , χτυπώντας τραυματισμένους και συλλαμβάνοντας κόσμο, γέρους –νέους –παιδιά.

Επιστροφή στο Πολυτεχνείο.

Χιλιάδες κόσμου μέσα και έξω από το ίδρυμα. Ανεξέλεγκτη  πλέον η είσοδος.

Κατάληψη Νομικής 1973

  Άρχισαν να τσούζουν τα μάτια μας . Καταλάβαμε ότι είχαν αρχίσει να πετάνε χημικά . Ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί από το χώρο του Πολυτεχνείου αλλά να δημιουργεί οδοφράγματα στους δρόμους και τότε άρχισαν να σκορπούν τον θάνατο.

Πυροβολούσαν από τις ταράτσες των γύρω κτιρίων ανυποψίαστους ανθρώπους.

Είδα παιδιά με ανοιγμένα πόδια από σφαίρες ντουμ-ντουμ που έσκαγαν όταν σε έβρισκαν. 

Έξω από το Πολυτεχνείο ένα παλικάρι έπεφτε δίπλα μου από σφαίρα στο κεφάλι.

 Ήμουν ο  τυχερός γιατί θα μπορούσε να ήμουν εγώ στην θέση του. Έφυγα με τα πόδια για το σπίτι μου.

Αριστοτέλους και Μάρνη, αν θυμάμαι καλά,  ήταν το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Πυροβολούσαν όποιον πέρναγε .

Έφτασα στο σπίτι μου αργά το βράδυ ,είχαν ανησυχήσει οι δικοί μου, ήμουν νιόπαντρος με 2 μικρά παιδιά, ο Βαγγέλης 2 ετών είχε γενέθλια, γεννημένος 17/11/71 και ο Δημήτρης μου μόλις 5 μηνών.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου κατέβηκα στο κέντρο στην Ομόνοια.

Εκεί έμαθα ότι είχε εισβάλει το τανκς στο Πολυτεχνείο.

Χιλιάδες κόσμου στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο φωνάζανε συνθήματα, «δολοφόνοι»  και κλαίγαμε.

Αστυνομία στους δρόμους κυνηγητό, ουρές , πυροβολισμοί… ΧΑΜΟΣ!!!!

Έφτασα στο σπίτι μου εξουθενωμένος – στενοχωρημένος – λυπημένος, αλλά δεν αισθάνθηκα νικημένος.

Ήμουν περήφανος γιατί ήμουν εκεί, αισθάνθηκα υπερήφανος που έστω με την παρουσία μου συμμετείχα στην ανατροπή αυτού του αποτρόπαιου καθεστώτος .

Λυπάμαι για κάποιους που εξαργύρωσαν τους αγώνες τόσων ανωνύμων αγωνιστών για να  σκαρφαλώσουν στην εξουσία και να φέρουν τη χώρα στην κατάσταση τη σημερινή.

Για σας τα γράφω αυτά : ΤΖΟΥΜΑΚΑ-ΜΠΙΣΤΗ-ΤΡΕΜΗ-ΔΑΜΑΝΑΚΗ-ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ-ΛΑΛΙΩΤΗ-ΠΑΠΟΥΤΣΗ  και δεν ξέρω πόσοι άλλοι. Βρισκόσασταν εκεί, τα ζήσατε.

Τι μεσολάβησε και αλλάξατε πορεία;

Είμασταν και εμείς εκεί .

Δεν ήταν ο ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ ,ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ ,ο ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ κ.α. λαμόγια που σας σέρνουν από τη μύτη. ΚΡΙΜΑ.

  Σήμερα, 39 χρόνια μετά, ο αγώνας όλων εμάς, των «ανώνυμων» του Πολυτεχνείου, συνεχίζεται για Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

 

 Γιάννης Δαμουλής, βιομηχανικός εργάτης στη Πετρόλα (τότε), μέλος του Κινήματος Δεν Πληρώνω