ΠΟΙΟΙ «ΣΤΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΧΑΛΙ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;

του Θεόδωρου Γαζούλη, Δικηγόρου

Τελευταία πολύς λόγος γίνεται για τη δράση της «Χρυσής Αυγής». Άνθρωποι που άσκησαν εξουσία και ευθύνονται για σειρά εγκλημάτων κατά της χώρας και του λαού εμφανίζονται ως «κοπτόμενοι» για τη Δημοκρατία. Όμως, μήπως είναι αυτοί ακριβώς που καλλιέργησαν και προετοιμάζουν το έδαφος για το φασισμό; Μήπως είναι αυτοί που (ως Υπουργοί, Βουλευτές, δημοσιογράφοι, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, Δικαστές κλπ), με πράξεις ή/και παραλείψεις «στρώνουν το χαλί», για τον Χίτλερ, (ανεξάρτητα από προφάσεις, από προσχήματα, από αφορμές, από το αν και κατά πόσον το συνειδητοποιούν ή όχι);

Η Δημοκρατία θεμελιώνεται σε Αρχές!

Και πολλές από αυτές οι ασκήσαντες (και ασκούντες) εξουσία ελάχιστα τις σεβάστηκαν! 

Έτσι, υπονόμευσαν και καταρράκωσαν την ίδια τη Δημοκρατία, διέβρωσαν και αποπροσανατόλισαν την κοινή γνώμη, διέφθειραν τους πολίτες.

1          Η καταστρατήγηση του Συντάγματος και η φαλκίδευση των Αρχών της Δημοκρατίας και του κράτους Δικαίου ξεκινά από την νομοθεσία, επεκτείνεται στην πρακτική του κράτους (της Διοίκησης εν γένει), καλύπτεται από τα ΜΜΕ και γίνεται ανεκτή από τα Δικαστήρια (κατά κανόνα), ιδίως από το Συμβούλιο της Επικρατείας (το οποίο, αν και θα όφειλε να είναι ο θεματοφύλακας της νομιμότητας και...
του Συντάγματος, έχει αποδειχθεί κατώτερο των περιστάσεων και έχει ανεχθεί ή δικαιολογήσει σειρά ανεπίτρεπτων μέτρων που πλήττουν το Σύνταγμα και ναρκοθετούν την Δημοκρατία).

Αλλά και αυτή η συχνά διάτρητη, διαπλεκόμενη, άδικη, παράνομη (ως αντισυνταγματική ή αντίθετη στην ΕΣΔΑ) νομοθεσία, εφαρμόζεται πλημμελώς, μεροληπτικά, ή δεν εφαρμόζεται καθόλου. Με τον τρόπο αυτόν, το Κράτος μετατρέπεται σε μηχανισμό προστασίας των ισχυρών, η πολιτική πρακτικά σημαίνει τη δυνατότητα διάπραξης εγκλημάτων κατά του λαού ατιμωρητί και αναβιώνει το Φυσικό Δίκαιο, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Γενικά……

Είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο κος Παπακωνσταντίνου με μόνες τις υπογραφές τους αλυσσόδεσαν τη χώρα με το πρώτο Μνημόνιο και διέπραξαν σοβαρό έγκλημα (για το οποίο δεν κατηγορήθηκαν επίσημα), έγκλημα που δικαιολόγησε με νομικά αθεμελίωτες ακροβασίες στο ΣτΕ, διαπράττοντας άλλο έγκλημα με τη σειρά του. Ας θυμηθούμε ότι (πριν από 45 χρόνια), ο Άρειος Πάγος και το Συμβούλιο της Επικρατείας είχαν χαρακτηρίσει το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967 ως … «Επανάσταση»!! Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά κανείς από αυτούς που παρανόμως παραλείπουν να προστατεύσουν το Σύνταγμα δεν τιμωρείται……Όταν ήμουν φοιτητής της Νομικής, ο καθηγητής μας Γ.Α. Μαγκάκης τους είχε χαρακτηρίσει «ριψάσπιδες», συμπληρώνοντας ότι: «όπως κατά την διάρκεια πολέμου ο στρατιώτης δεν επιτρέπεται να πετάξει το όπλο και να τραπεί σε φυγή, έτσι και όταν παραβιάζεται το Σύνταγμα ο Δικαστής δεν έχει καμμία δικαιολογία για να ανεχθεί ακόμη και την μικρότερη καταστρατήγηση διάταξής του». «Όταν κινδυνεύει η πατρίδα, απαιτείται ηρωϊσμός από τους στρατιώτες, όταν κινδυνεύει το Σύνταγμα, απαιτείται από τους Δικαστές».

Ειδικά…

Οι ασκούντες εξουσία κατά κανόνα υποσκάπτουν συστηματικά τις Αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται η Δημοκρατία. Ιδίως την τελευταία διετία, οι νομικοί αναρωτιόμαστε: πού είναι η ασφάλεια Δικαίου, η εύλογη εμπιστοσύνη του πολίτη προς την Διοίκηση; Και τόσα άλλα.

Λίγα παραδείγματα

α) Η δικαστική προστασία, (όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ), έχει πληγεί βάναυσα.

1.    Είναι χρονοβόρα, ενώ πρέπει να απονέμεται σε σύντομο χρονικό διάστημα.

2.    Δεν είναι κατάλληλη και πρόσφορη, ιδίως όταν έχουμε απέναντί μας την Διοίκηση.

3.    Είναι ακριβή (προσιτή στους πλουσίους και τις Τράπεζες), ενώ πρέπει να είναι φθηνή (ας σημειωθεί ότι, τα τελευταία δύο χρόνια, έχουν προστεθεί παράβολα, έχουν αυξηθεί εν γένει οι οικονομικές επιβαρύνσεις, έχει επιβληθεί ΦΠΑ 23%...).Έτσι αποτρέπονται οι φτωχοί από το να προσφεύγουν στα Δικαστήρια.

Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί η απροθυμία των περισσοτέρων Δικαστηρίων να ελέγξουν το Κράτος ή να «επιβαρύνουν» το Δημόσιο Ταμείο. Συνακόλουθα, το κράτος δρα αυθαίρετα, χωρίς να περιορίζεται από τη Δικαιοσύνη και δεν πληρώνει τον πολίτη όταν τον ζημιώνει…Άρα, δεν υπάρχει για τον διοικούμενο αποτελεσματική δικαστική προστασία…

            Να υπογραμμισθεί ότι, στην σύγχρονη εποχή, πολλοί θεωρητικοί υποστηρίζουν ότι η πρόσβαση του ατόμου σε «Δίκαιη Δίκη», (σύντομη, πρόσφορη, χωρίς οικονομικές επιβαρύνσεις μη αναγκαίες) είναι σημαντικότερη και από τη διενέργεια εκλογών…

β) Οι δρακόντειες ποινές δεν συνάδουν προς τη Δημοκρατία. Και όμως, η τάση αυτή είναι συνεχώς αυξανόμενη στη σύγχρονη νομοθεσία, πράγμα ανησυχητικό και επικίνδυνο. Ενώ, αντίθετα, οι έχοντες εξουσία (και ιδίως οι πολιτικοί) δεν τιμωρούνται. Η αρχή της ατιμωρησίας (για τους ισχυρούς) παράλληλα με τις δρακόντειες ποινές (για τους απλούς ανθρώπους, ακόμη και για μικρο-παραβάσεις), συνιστούν εκτροπή από τη νομιμότητα και δεν συμβιβάζονται με τη Δημοκρατία. Πολύ περισσότερο όταν δεν δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας. Δύο παραδείγματα:

1.    Με την τροποποίηση του ΚΟΚ το 2007, αφ’ ενός οι κυρώσεις έγιναν αυστηρότερες (για τους απλούς παραβάτες, όχι για τις μεγάλες εταιρείες ή το Δημόσιο που ευθύνονται για τις παγίδες στους δρόμους) και αφ’ ετέρου καταργήθηκε η δυνατότητα που είχε ο παραβάτης να επιδιώκει να βρεί το δίκιο του ενώπιον του Πταισματοδικείου…

2.    Με νέες ρυθμίσεις, όταν πρόκειται για φόρους, πρόστιμα (ακόμη και εμφανώς άδικα ή αυθαίρετα!) κλπ, ο πολίτης αφ’ ενός δεν έχει δικαίωμα προσωρινής Δικαστικής προστασίας (!!) και αφ’ ετέρου για να προσφύγει στα Δικαστήρια (κατά της αδικίας ή αυθαιρεσίας) θα πρέπει προηγουμένως να καταβάλει το μισό (50%!!) του ποσού…Αιδώς, Αργείοι!

γ) Σε μια Δημοκρατία, η αμφιβολία είναι πάντοτε υπέρ του κατηγορουμένου. Δηλαδή, καλύτερα να «τη γλυτώσει» ένας ένοχος, παρά να καταδικασθεί ένας αθώος. Όμως, το Κράτος σήμερα δρα με την αντίθετη λογική: για να μη γλυτώσει ένας ένοχος, είναι «ανεκτό» να «την πληρώσει» ένας αθώος…Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που συμπεριφέρεται η Εφορία, κατά κανόνα, και η σχετική νομοθεσία που το επιτρέπει αυτό…

δ) Σε αντίθεση με τη φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, σε μια Δημοκρατία η ευθύνη πρέπει να είναι μόνον ατομική. Δηλαδή τις κυρώσεις (εν γένει τις δυσμενείς συνέπειες) για μια παράνομη πράξη να τις υφίσταται μόνον ο παραβάτης. Την αρχή αυτή την έχουν αγνοήσει οι κυβερνώντες και πρώτος ο νομοθέτης, Ένα απλό καθημερινό παράδειγμα: στις παραβάσεις του ΚΟΚ, εκτός από την άδεια οδήγησης του παραβάτη, αφαιρούνται και οι πινακίδες κυκλοφορίας του οχήματος, έστω και αν ο ιδιοκτήτης είναι άλλος! Έτσι, όταν το παιδί διαπράξει μια παράβαση οδηγώντας το αυτοκίνητο του πατέρα, ουσιαστικά επιβάλλονται κυρώσεις σε όλη την οικογένεια μέσω της αφαίρεσης της άδειας κυκλοφορίας και των πινακίδων του αυτοκινήτου (= φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης…).

Εν κατακλείδι

            Με όλα αυτά, ξεκινώντας από τη σάπια νομοθεσία, μέχρι την κακή και μεροληπτική εφαρμογή (ή παράλειψη εφαρμογής) του νόμου, τη διοικητική (μεταξύ αυτής και την αστυνομική) αυθαιρεσία κλπ, γίνεται κατανοητό γιατί ο κοινός νούς έχει «συνηθίσει» την καταστρατήγηση των αρχών πάνω στις οποίες στηρίζεται η Δημοκρατία και έχει εξοικειωθεί με χιτλερικές αρχές και πρακτικές, οι οποίες περιβάλλονται κατά τεκμήριο μανδύα «δημοκρατικό» (αφού διενεργούνται εκλογές…). Όσοι ασκώντας οποιασδήποτε μορφής εξουσία, δεν υπηρετούν τις δημοκρατικές αρχές (και το Σύνταγμα), αλλά συνεισφέρουν στη νόθευση ή στην καταρράκωσή τους, δεν δικαιούνται να μιλούν για «Χρυσή Αυγή», διότι, πρώτον, με την συμπεριφορά τους έστρωσαν και στρώνουν το «χαλί για τον Χίτλερ» και δεύτερον, με την ενασχόλησή τους περί των δραστηριοτήτων της Χρυσής Αυγής επιχειρούν να αποκρύψουν ή/και να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες, εμφανιζόμενοι ως δήθεν υπέρμαχοι της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.

            Η Ιστορία έχει δείξει ότι η Δημοκρατία, η Ελευθερία, (εν γένει οι αρχές που την απαρτίζουν), κινδυνεύουν πρώτιστα από αυτούς που (ενώ δείχνουν ότι, φαινομενικά «κόπτονται» γι΄αυτήν), στην ουσία πριονίζουν και υπονομεύουν τις αρχές στις οποίες η Δημοκρατία και η Ελευθερία στηρίζονται. Το Σύνταγμά μας δεν αναφέρει πουθενά ότι αυτές οι ελευθερίες, τα δικαιώματα που προβλέπει, αναιρούνται όταν υπάρχει οικονομική δυσπραγία, ή ότι δεν ισχύουν όταν έρχονται σε σύγκρουση με τις απαιτήσεις των δανειστών. Όπως δεν είναι επιτρεπτό στον πολίτη να εγκληματεί όταν βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια, έτσι (και ακόμη περισσότερο) είναι ανεπίτρεπτο σε αυτούς που ασκούν εξουσία να εγκληματούν επικαλούμενοι οικονομικές δυσχέρειες του κράτους. Όμως, η συμπεριφορά αυτή των κατεχόντων την εξουσία δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης: και προηγουμένως με πολλούς τρόπους (και με αρχή τη νομοθεσία), υπέσκαπταν τα θεμέλια της Δημοκρατίας και παραβίαζαν το Σύνταγμα, στρώνοντας, ήδη από καιρό, το «χαλί για το Χίτλερ»…Πάνω από το Σύνταγμα, που το θέλουν βιτρίνα κενή περιεχομένου.

                                                                                                 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΑΖΟΥΛΗΣ

             Δικηγόρος