ΜΙΑ ΑΔΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ ‘ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ’ (Με αφορμή την καταδίκη και φυλάκιση του Θόδωρου και του Νίκου Τσουβαλάκη)

ΜΙΑ ΑΔΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ ‘ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ’
(Με αφορμή την καταδίκη και φυλάκιση του Θόδωρου και του Νίκου Τσουβαλάκη)

Η καταδίκη και φυλάκιση του Θόδωρου Τσουβαλάκη (όπως και του αδελφού του Νίκου) από το Εφετείο, τη στιγμή που, μετά την πρωτόδικη καταδίκη του, είχε αποφυλακιστεί για πολύ σοβαρούς και πλήρως τεκμηριωμένους λόγους υγείας, είναι άκρως αποκαλυπτική του κοινωνικού και πολιτικού ρόλου της λεγόμενης «Δικαιοσύνης», που παριστάνοντας, σε περιόδους ‘κοινωνικής ειρήνης’, την ‘τυφλή’, δείχνει, σε περιόδους κοινωνικής κρίσης και αναβρασμού, σε ‘εποχές κυβερνήσεων ΔΝΤ’ (δηλαδή, κατοχικών κυβερνήσεων), πόσο καλά διακρίνει ποιους, μέσα σ΄ αυτή την κοινωνία, ν΄ απαλλάσσει, να συγκαλύπτει και να βοηθάει να διαφεύγουν (τους ‘λίγους’) και ποιους (τους ‘πολλούς’) να εγκλείει στα κάτεργα.

Ο ‘Νόμος’ και η ‘Τάξη’ και οι κανόνες τους, βάσει των οποίων γίνονται σήμερα όλες σχεδόν οι δίκες των κάθε είδους ‘φτωχών’ και ‘αδύναμων’ αυτής της κοινωνίας, αδυνατούν, πλέον, να μεταμφιέζονται πίσω από τη μάσκα του αφηρημένου κριτηρίου του ‘νόμιμου’ και του ‘παράνομου’, του ‘δίκαιου’ και του ‘άδικου’ και αποκαλύπτονται ως ‘ο Νόμος και η Τάξη’ του κρατούντος κοινωνικού συστήματος, που λειτουργία τους είναι η ποινικοποίηση της φτώχειας και της αντίστασης στην αδικία. Μια ‘δίκαιη δίκη’ έχει καταντήσει να είναι μόνο κατ΄ εξαίρεση του κανόνα, λειτουργώντας ως άλλοθι μιας δομικά άδικης, ταξικής και εκδικητικής Δικαιοσύνης.

Είναι πάγιο, πλέον, το τελετουργικό αυτών των δικών, με τον/την εισαγγελέα να μην στοιχειοθετεί κατηγορητήριο, να μην αιτιολογεί και να μην τεκμηριώνει, να μη διαλέγεται με το αντίθετο επιχείρημα, αλλά, απλώς, να κατακεραυνώνει.

Και τους δικαστές, απλώς διεκπεραιωτές μιας, ωσάν προειλημμένης, απόφασης, οι οποίοι, ανάλογα με την υπομονή τους, αφήνουν, ή δεν αφήνουν, τους μάρτυρες να πουν όσα έχουν να πουν, μέχρι ν΄ ανακοινώσουν παγερά την απόφαση που στέλνει στο κάτεργο, για να πάνε παρακάτω…

Με μια σκέψη πτωχευμένη, λειτουργιστικά ντρεσαρισμένη και δομημένη από τα πιο κοινότυπα και αντιεπιστημονικά κοινωνικά στερεότυπα (‘έχει ροπή προς’, ‘κατ΄ εξακολούθησιν’ κλπ, χωρίς ποτέ να εξετάζεται, πχ, η ‘κατ΄ εξακολούθησιν’ αβίωτη κοινωνική συνθήκη του προσώπου, η ανεργία, η πείνα, κοκ).

Αξιολογώντας ως πιο σημαντικά τα 2-3 λαπτοπ της οποιασδήποτε αλυσίδας ηλεκτρονικών, από την απειλούμενη εξόντωση ενός βαριά ασθενή μέσα στα κάτεργα του ελληνικού κατ΄ ευφημισμόν ‘σωφρονιστικού συστήματος’.

Σε εκτέλεση μιας κοινωνικής εντολής, που επιβάλλει μια διαδικασία, στην διάρκεια της οποίας η έδρα αρνείται, αλλά και αδυνατεί να ‘ακούσει’, σε σημείο που ν΄ αναρωτιέται κανείς, μπροστά σ΄ αυτό το κουφό σύστημα, πόσο δυνατά και με ποιους τρόπους πρέπει να ‘φωνάξει’ για να ‘ακουστεί’ – αλλά και να καταλάβει πώς ένα τόσο άδικο και βάρβαρο σύστημα, που ως κύρια, ή και μόνη, απάντηση στις κοινωνικές ανάγκες έχει την ποινικοποίησή τους, προκαλεί ένα, δύσκολο πια να υφεθεί, κοινωνικό θυμό, ένα κυοφορούμενο κοινωνικό κρότο, μια έκρηξη που γίνεται αναπόφευκτη προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνική τάξη όπου η Δικαιοσύνη θα είναι κυριολεκτική και όχι απλή ονομασία.

Είναι εξαιρετικά δημοφιλής, ιδιαίτερα στους κύκλους της λεγόμενης ‘Αριστεράς’, η ρήση, που βάζει ο Μπρεχτ, στο στόμα του Μακήθ, στην ‘Οπερα της Πεντάρας’: «Εμάς τους μικροτεχνίτες της ζωής μας ξεπερνούν και μας καταπίνουν οι μεγαλοκαρχαρίες που πίσω τους κρύβονται οι τράπεζες. Κυρίες και κύριοι σκεφτείτε….Τι είναι ένα αντικλείδι μπροστά σ΄ ένα δάνειο, σ΄ ένα χρεόγραφο; Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;…».
Αραγε, μας αρέσει, απλώς, ως έξυπνη και διεισδυτική φράση, το χρησιμοποιούμε
μόνο ποιητική αδεία, ή το εννοούμε ως προς το βαθύτερο περιεχόμενό του, βγάζοντας και τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα;

ΥΓ. Και κάτι ακόμα: η αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα των τελευταίων μηνών έχει πολιτικό καθοδηγητή και προϊστάμενο: τον λένε Χρυσοχοίδη. Και η αντίστοιχη βαρβαρότητα του συστήματος της Δικαιοσύνης έχει τον δικό της Χρυσοχοίδη. Το όνομά του, Καστανίδης. Πρέπει να βγει και να πάρει τις ευθύνες του.

31 Ιουλίου 2010
Θ. Μεγαλοοικονόμου
πηγή: ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ