ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ ΛΙΓΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΡΙΑΝΟ, ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΩΝ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΩΝΜας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε γονατιστοί
Ας εγερθούμε για να τους ανατρέψουμε!
Η 2 Νοεμβρίου είναι η αρχή.
Η σημερινή κινητοποίηση στη Μαγνησία συντονίζεται με τις ευρωπαϊκές απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας (ένα Μνημόνιο για όλη την Ευρώπη) που εξωθούν εκατομμύρια εργαζόμενους σε απεργιακή δράση διαρκείας ενάντια στην απώλεια κεκτημένων με αγώνες για την υπεράσπιση δικαιωμάτων αλλά κυρίως ενάντια στον εφιάλτη της μαζικής ανεργίας.
Καθώς ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα έχει βυθιστεί στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά το 1929, οι εργάτες όλου του κόσμου καλούνται να πληρώσουν τα δεινά που επιφυλάσσει το σύστημα της διαρκούς ταξικής εκμετάλλευσης.
Οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, τα λουκέτα, η μαζική δράση των εργατών, η συγκρότηση της επιτροπής αγώνα για τη ΚΟΝΤΙ, διευρύνουν το κοινωνικό μέτωπο σε μια κοινωνία οργισμένη, εξαγριωμένη αλλά αμήχανη για το μέλλον της. Όλα αυτά όμως βρίσκονται στον αντίποδα όσων επιχειρούν να στείλουν το εργατικό κίνημα και τις ανάγκες των εργαζομένων στη ……κάλπη. Αστοί πολιτικοί αλλά και «αριστεροί», εκλιπαρούν για μια ψήφο, υποτάσσοντας τους εργατικούς αγώνες στην κομματική καταγραφή και τους εκλογικούς συσχετισμούς.
Οι εργατικές κατακτήσεις κερδήθηκαν στους δρόμους του αγώνα και στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, μπορούν να κερδηθούν μόνο ενάντια στις κυβερνήσεις που χρεοκόπησαν τη χώρα και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, που ρητά δηλώνουν ότι «δεν χρειάζονται άλλες απεργίες» ή «να σώσουμε ότι μπορούμε».
Εκείνο όμως που μας κλέβουν δεν είναι κάτι μικρό: Μας κλέβουν ολόκληρη τη ζωή!
Το ΕΕΚ και οι οργανώσεις της 4ης Διεθνούς (CRFI) βρίσκονται στη πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων, πολλές φορές με θύματα, όπως με τον σύντροφο Μαριάνο Φερέιρα στην Αργεντινή που δολοφονήθηκε άνανδρα από μπράβους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Η πτώχευση της καπιταλιστικής Ελλάδας και τα 110δις€, τα 750δις€ για όλη την Ευρώπη αποδείχτηκαν ανεπαρκή για τη διάσωση τραπεζών και κρατών. Η ελεγχόμενη πτώχευση και η αναδιάρθρωση του χρέους δεν αποτελούν λύση για την εργατική τάξη αλλά επιφυλάσσουν νέα δεινά, που σχεδιάζονται με επιμέλεια από τους δεσμοφύλακές μας.
Η εργατική τάξη χρειάζεται πολιτικό πρόγραμμα και επαναστατική οργάνωση.
Το πρόγραμμα που χρειάζεται η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να ξεκινά από μια κατά μέτωπο αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.
Ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι η μη πληρωμή και διαγραφή του δημόσιου χρέους. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρέους βρίσκεται στα χέρια των μεγάλων τραπεζών που όλα αυτά τα χρόνια κερδοσκόπησαν και πλούτισαν σε βάρος των εργαζομένων. Aς υποφέρουν μια φορά κι οι τραπεζίτες τοκογλύφοι πληρώνοντας αυτοί την κρίση τους.
Αλλά αυτό μόνο δεν αρκεί: δεν είναι δυνατό να αναπτύξουμε μια πολιτική υπέρ της εργατικής τάξης χωρίς να πάρουμε από τα χέρια των τοκογλύφων τραπεζιτών τα οικονομικά μέσα. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών κι η συγχώνευσή τους, κάτω από εργατικό έλεγχο, σε μία και μόνο κρατική τράπεζα.
Ενάντια στα σχέδια των αφεντικών για αναδιάρθρωση και μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, είναι αναγκαίο να διεκδικήσουμε ακλόνητα την απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο των εργοστασίων που απολύουν, αναδιαρθρώνουν την παραγωγή ή μεταφέρονται, για να μην χαθεί ούτε μια θέση εργασίας.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να απαιτήσουμε την απαγόρευση των απολύσεων και την μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση του μισθού, για να αντιμετωπίσουμε την ανεργία.
Μια και η ανεργία είναι μαζική κι όσοι ψάχνουν για δουλειά είναι θύματα του καπιταλισμού που έτσι λειτουργεί για το συμφέρον του, πρέπει να απαιτήσουμε έναν εγγυημένο μισθό κάθε άνεργο ίσο με τον προηγούμενο μισθό του που προέβλεπε η σύμβασή του, μέχρι να βρει δουλειά ισοδύναμη μ’ αυτήν που είχε. Αυτό το μέτρο πρέπει να επεκταθεί και σε όλους τους νέους και τις νέες που ψάχνουν για την πρώτη τους απασχόληση.
Αφού τις περασμένες δεκαετίες είδαμε την χωρίς προηγούμενο εξάπλωση της ελαστικής και προσωρινής εργασίας που συνέφερε μόνο τα κέρδη των αφεντικών, πρέπει να διεκδικήσουμε την κατάργηση των συμβάσεων περιορισμένου χρόνου και την άμεση μετατροπή τους σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί με χίλιους-δυο τρόπους, με άμεσο και έμμεσο τρόπο, για δεκαετίες. Γι’ αυτό πρέπει να απαιτήσουμε την αύξηση των μισθών και την κατάργηση όλων των περικοπών και έμμεσων φόρων.
Λόγω της κρίσης και των καταστροφικών της συνεπειών στο «κράτος πρόνοιας», το περιβάλλον και τις κοινωνικές υπηρεσίες, απαιτούμε την εφαρμογή σχεδιασμένων δημόσιων έργων (στέγης, σχολείων, νοσοκομείων, αποκατάστασης του περιβάλλοντος, έργων πολιτισμού) που θα είναι οικολογικά ισορροπημένα και χρηματοδοτημένα με έκτακτο φόρο πάνω στα κέρδη, τα μεγάλα νοίκια και τις μεγάλες περιουσίες.
Ενάντια στις επιθέσεις στις συλλογικές συμβάσεις, πρέπει να τις υπερασπίσουμε στο ακέραιο και στην καθολική τους ισχύ. Απαιτούμε την πλήρη συνδικαλιστική δημοκρατία με εκλογές αντιπροσώπων εκλεγμένων με πλειοψηφία από συνελεύσεις βάσης κι επικύρωση των συμβάσεων και κάθε συμφωνίας με δημοψήφισμα των εργατών.
Για να παλέψουμε για ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τον μέχρι τώρα τρόπο δράσης των γραφειοκρατικών ηγεσιών. Είναι γι’ αυτό αναγκαίο σε όλες τις χώρες να καλέσουμε συνελεύσεις αντιπροσώπων βάσης που θα εγκρίνουν την πλατφόρμα πάλης και θα εξαπολύσουν μια γενική αντεπίθεση με την Γενική Απεργία διαρκείας σαν το αναγκαίο εργαλείο της δράσης των ίδιων των εργατών, για να νικηθούν τα αφεντικά και η κυβέρνηση.
Κατάληψη των εργοστασίων που κλείνουν ή αναδιαρθρώνονται και συντονισμός σε πανεθνικό επίπεδο, ανεξάρτητα από τους ιδιαίτερους λόγους της κάθε κινητοποίησης, τον τόπο, τις διαστάσεις ή τον κλάδο.
Αυτό θέτει ένα γενικότερο πρόβλημα. Δεν είναι δυνατό να προχωρήσει μέχρι τέλους αυτή η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης χωρίς να αμφισβητηθεί η ίδια η δομή της καπιταλιστικής κυριαρχίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η αστική εξουσία στο κάθε κράτος και το υπερεθνικό της εργαλείο η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι δομές αυτές δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν. Εκείνοι μέσα στην Αριστερά που μιλούν για «εκδημοκρατισμό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για «κοινωνική Ευρώπη» ή για «Ευρώπη των λαών» εξαπατούν τους εργαζόμενους. Στην εξουσία πρέπει να αντιπαραθέσουμε μιαν άλλη εξουσία.
Στην εξουσία των τραπεζιτών και των κεφαλαιοκρατών να αντιπαραθέσουμε την εργατική εξουσία.
Για μια κυβέρνηση των εργατών σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Για την καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης του κεφαλαίου. Οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης είναι η μόνη πραγματική λύση για τους εργαζόμενους.
Το ΕΕΚ παλεύει γι’ αυτήν την
2-11-2010
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου