Τι πραγματικά συνέβη στο Πολυτεχνείο το 1973: Μαρτυρία

Τι πραγματικά συνέβη στο Πολυτεχνείο το 1973: Μαρτυρία

[Το κείμενο που ακολουθεί αναδημοσιεύεται από τη Σοσιαλιστική Αλλαγή, αριθμός φύλλου 112, 13 Νοεμβρίου 1976. Η Σοσιαλιστική Αλλαγή ήταν εφημερίδα της Εργατικής Διεθνιστικής Ενωσης (EΔE) και του ΕΕΚ μέχρι το 1989. Αρχικά κυκλοφορούσε μια φορά την εβδομάδα και αργότερα δυο φορές την εβδομάδα. Η έκδοσή της διακόπηκε μετά το σχίσμα του 1989 και συνεχίζεται από τη Νέα Προοπτική]

Ο Τάκης Νικολαΐδης, ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου στην Aρχιτεκτονική Σχολή. Την εποχή της κατάληψης ήταν μέλος της παράνομης EΔE. Mετά την πτώση της χούντας ήταν μέλος της νεολαίας της EΔE, των Nέων Σοσιαλιστών. Σε κάποια από τις εσωκομματικές κρίσεις των πρώτων χρόνων της Mεταπολίτευσης αποχώρησε από την EΔE. Ίσως είναι η στράτευσή του στον τροτσκισμό που κάνει κάποιους – ηγετικά στελέχη του ΣYPIZA- να γράφουν βιβλία για το Πολυτεχνείο και να παραλείπουν το όνομα του Tάκη Nικολαΐδη, που την εποχή της κατάληψης ήταν ένας από εκείνους που έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα συγκλονιστικά γεγονότα.

Γραμματέας των Νέων Σοσιαλιστών – νεολαίας της EΔE το 1976 και αφηγείται:

«Ήμουνα μέσα στο Πολυτεχνείο από το πρωί της Τέταρτης μέχρι τις 3 η ώρα τη νύχτα της Παρασκευής, προς το Σάββατο όταν μπήκαν τα τανκς. Εκλέχτηκα από τη Γενική Συνέλευση της Αρχιτεκτονικής στη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου, την επιτροπή της κατάληψης. Πήρα μέρος σε όλες τις συνεδριάσεις της επιτροπής μέχρι τη στιγμή που μπήκαν τα τανκς.

Εκείνη την περίοδο, επίσης ήμουνα μέλος της ΕΔΕ και πάλεψα μέσα στο Πολυτεχνείο, όπως κι ολόκληρη η ΕΔΕ για την ανατροπή της δικτατορίας μέσα από μια Γενική Απεργία. Ο καθένας ξέρει ότι η Γενική Απεργία, ήταν το κύριο σύνθημα της κατάληψης. Ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες. Και ήταν επίσης το κύριο σύνθημα που μεταδίδονταν από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου μέχρι το πρωί της Παρασκευής.

Δυο μήνες αργότερα οι σταλινικοί γράψανε στο τεύχος Γενάρη – Φλεβάρη του 1974 της «Πανσπουδαστικής», οργάνου της Αντί-ΕΦΕΕ, της σημερινής «Πανσπουδαστικής σ.κ.» ότι το σύνθημα της Γενικής Απεργίας ρίχτηκε στο Πολυτεχνείο από προβοκάτορες, πράκτορες της ΚΥΠ που εισδύσανε στο Πολυτεχνείο και προκάλεσαν την κατάληψη. Αλλά τις μέρες της κατάληψης, μολονότι από το μεσημέρι της Παρασκευής το σύνθημα της Γενικής Απεργίας δεν μεταδίδονταν από το σταθμό του Πολυτεχνείου, οι ίδιοι οι σταλινικοί δεν τολμούσαν να μιλήσουν ανοιχτά ενάντια στη Γενική Απεργία.

Η τελευταία ανακοίνωση της Σ.Ε. που βγήκε το απόγευμα της Παρασκευής αναφερόταν στη Γενική Απεργία σαν το στόχο του κινήματος για την ανατροπή της δικτατορίας. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου αποφασίστηκε από τους φοιτητές πολλών σχολών του Πολυτεχνείου το βράδυ της Τέταρτης, 14 του Νοέμβρη. Βρισκόμασταν στην εποχή της προετοιμασίας των χουντοεκλογών κάτω από την κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Η χούντα προσπάθησε να καθησυχάσει τους φοιτητές, να σταματήσει όσο ήταν δυνατό τις κινητοποιήσεις τους και να προχωρήσει όσο γινόταν πιο ήρεμα στις εκλογές. Το ΚΚΕ (εσωτερικού) είχε δεχτεί να πάρει μέρος σ’ αυτές. Για να πετύχει η χούντα μια ανακωχή στο φοιτητικό κίνημα λίγο πριν από την κατάληψη του Πολυτεχνείου είχε άρει την στράτευση 100 και πάνω συνδικαλιστών φοιτητών που είχε κάνει το προηγούμενο χρόνο.

Προσπαθούσε στη συνέχεια να αποφύγει τις εκλογές που έπρεπε να γίνουν στους φοιτητικούς συλλόγους γιατί ήξερε καλά ότι μια νέα απόπειρα για νοθεία θα ξεσήκωνε μεγάλες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις μέσα στους φοιτητές. Την παραμονή της κατάληψης ο (υπουργός παιδείας) Σιφναίος είχε έρθει στο Πολυτεχνείο, συζήτησε με τις εκλεγμένες επιτροπές των σχολών και προσπάθησε να τους πείσει να δεχτούν την αναβολή των φοιτητικών εκλογών μέχρι να γίνουν οι Βουλευτικές. Διηγήθηκε μάλιστα πόσο δυσάρεστες είναι οι καταστάσεις πολέμων και εμφύλιων πολέμων και είπε ότι “αν δεν γίνουν κύριοι, αυτές οι εκλογές (οι Βουλευτικές) χαθήκαμε”.

Την επόμενη της επίσκεψης του Σιφναίου, την Τετάρτη το πρωί οι παράνομες επιτροπές είχαν αποφασίσει μια συγκέντρωση στον περίβολο του Πολυτεχνείου για να ζητήσουν να διενεργηθούν αμέσως οι εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Το απόγευμα γίνανε συνελεύσεις όλων των σχολών, ενώ η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στον περίβολο συνεχιζόταν και αποφασίστηκε σε όλες, αν θυμάμαι καλά, τις σχολές η κήρυξη απεργίας διαρκείας. Λίγο αργότερα, όταν μετά τις συνελεύσεις οι φοιτητές έβγαιναν στον περίβολο, άρχισε να συζητιέται η κατάληψη.
Οι σταλινικοί ήταν αντίθετοι από την αρχή μέχρι το τέλος στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Κι όχι απλώς ήταν αντίθετοι αλλά πολέμησαν μ’ όλες τους τις δυνάμεις άλλοτε φανερά και άλλοτε καλυμμένα για να αποτρέψουν και να διαλύσουν την κατάληψη.

Τώρα, ο Ρήγας Φεραίος παραδέχτηκε δημόσια ότι ήταν αντίθετος στην κατάληψη. Η ΚΝΕ αρνείται ότι ήταν αντίθετη. Αλλά αυτό είναι ψέμα. Τελικά, όταν η κατάληψη άρχισε να οργανώνεται είχαν φύγει άπραχτοι. Φύγαν για να επιστρέψουν την επόμενη μέρα. Προσπάθησαν να ελέγξουν την κατάληψη, να τη φέρουν στα δικά τους κανάλια, να κόψουν από το ραδιοσταθμό το σύνθημα της Γενικής Απεργίας και να ζητήσουν μια κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Αυτό κατάφεραν να το κάνουν ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό την Παρασκευή.

Μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής, πριν αρχίσουν οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι πυροβολισμοί, ήρθε από «πάνω» από ανθρώπους που ήταν σε θέση να γνωρίζουν τι προετοιμαζόταν η εντολή τα στελέχη της ΚΝΕ να εγκαταλείψουν το χώρο του Πολυτεχνείου και να πάνε στα σπίτια τους!!!

Το βράδυ της Παρασκευής, όταν οι μάχες μαίνονταν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο και τους δρόμους της Αθήνας, από τη Συντονιστική Επιτροπή είχαν χαθεί τα μέλη της ΚΝΕ. Είχαν εγκαταλείψει το Πολυτεχνείο στην τύχη του, τους φοιτητές, τους εργάτες κι ολόκληρη τη νεολαία που πάλευε μέσα κι έξω απ’ αυτό.

Αναδημοσίευση, πηγή :Indymedia