Από το νεκρό μαθητή Γρηγορόπουλο στον ζωντανό φοιτητή Ρωμανό

Η δοκιμασία της μεγάλης πλειοψηφίας των νέων στη χώρα μας είναι και θα είναι για καιρό δυσβάσταχτη. Όσο κι αν ελαφρύνει με μια κυβέρνηση της αριστεράς. 

Ας μη γίνει αβάσταχτη.

Όσοι μπαίνουμε σε τάξεις κι αμφιθέατρα γνωρίζουμε καλά πόσο δύσκολο είναι πλέον να πείσεις αυτή τη γενιά να συγκεντρωθεί στα γράμματα και στον πολιτισμό, στο πραγματικό παιχνίδι και στον πραγματικό έρωτα...
Να μην εγκαταλείψει, να μην εγκαταλειφθεί κάπου μεταξύ αναχωρητισμού στην εικονική πραγματικότητα και εκφασισμού από μια πραγματικότητα βίας. Κι αν αυτή η νεολαία δυσκολεύθηκε να μην τα παρατήσει μετά το θάνατο ενός μαθητή (Γρηγορόπουλος) τον Δεκέμβρη του 2008 από σφαίρα της εξουσίας, πως θα αντέξει το Δεκέμβρη του 2014 το θάνατο από μια ανάλγητη (και ακραία απονομιμοποιημένη πλέον) εξουσία και ενός φίλου του (Ρωμανός);

Ο φίλος αυτός πρέπει να ζήσει και να γίνει αυτό που διεκδικεί, φοιτητής. Η δοκιμαζόμενη νεολαία μας έχει απόλυτη ανάγκη το συμβολισμό ενός περάσματος από το νεκρό μαθητή Γρηγορόπουλο στον ζωντανό φοιτητή Ρωμανό. Γι αυτό το αίτημα του Ρωμανού πρέπει να ικανοποιηθεί. Κι ας υπενθυμίσω εδώ τη δέσμευση-διαθεσιμότητα του πανεπιστημίου να εκπαιδεύει στην δημοκρατία, να ερευνά τρόπους αναβάθμισής της. 

Με τον Ρωμανό ζωντανό και φοιτητή θα έχουμε όλοι τις ευκαιρίες μας. Ο Ρωμανός, οι καθηγητές του, η δημοκρατία. Ας προσπαθήσουμε, για το Ρωμανό και τη δοκιμαζόμενη γενιά του, για όλες και όλους μας. Εκεί που μπορούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση να προσπαθήσουμε, δηλαδή στο πανεπιστήμιο. Στο νεκροταφείο δεν μπορούμε.


πηγή