Ν. Μπογιόπουλος: Ακούστε Κύριοι

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Κατανοούμε την «έκπληξη» για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού, της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.

Κατανοούμε τον «πόνο» τους να «διορθώσουν» τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο «καημός» τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.

Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε «έπαινο», σε συκοφαντικές επιθέσεις «φιλίας» που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την «εισαγγελική» ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι...
μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την «αντικειμενικότητά τους», να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την «πίσω πόρτα».

Αυταπατώνται ότι έτσι θα καταφέρουν να πλήξουν το φρόνημα, τις συντροφικές σχέσεις και την τιμή των ελεύθερων, σκεπτόμενων και συνειδητά πειθαρχημένων στα ιδανικά τους ανθρώπων που συγκροτούν το ΚΚΕ.

Ο Χαρίλαος μας έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνη τη φράση: «Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς». Ματαιοπονούν, μα στο τέλος θα καταλάβουν όπως τόσοι άλλοι αυτά τα 95 χρόνια, ότι:

Ούτε τους πεθαμένους, ούτε τους ζωντανούς του ΚΚΕ τούς επιτρέπουμε να μας πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν καταχρηστικά το διαπράττουν, ματαιοπονούν, αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν».

ΥΓ: (για κ. Λάκη Λαζόπουλο):

«Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν» (Αντισθένης).

Ούτε βήμα πίσω!

*****

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ!

Στον κόσμο που μια χούφτα δισεκατομμυριούχοι κατέχουν περιουσία που σύμφωνα με τη «λίστα Forbes» έχει εκτιναχτεί στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδη υγεία, περίθαλψη, κ.λπ.).

Αυτά συμβαίνουν σε έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ' όλα, αλλά που ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί το 1/6 της ανθρωπότητας να είναι θύμα υποσιτισμού.

Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα:

Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.

Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια.

Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες, δε θα ήταν καπιταλισμός.

Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του έχει την αναζήτηση του κέρδους και του όλο και μεγαλύτερου κέρδους.

Αυτό το σύστημα δε θα μπορούσε παρά να είναι σύμφυτο, σε κάθε του βήμα, με τη μαζική υπαγωγή σε καθεστώς εξαθλίωσης τεράστιων μαζών που έχουν εξασφαλισμένο ένα και μόνο «προνόμιο»: Να πληρώνουν τα σπασμένα της διαδοχικής και επαναλαμβανόμενης κρίσης του συστήματος.

*

Τίποτα απ' όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο δεν είναι προϊόν του «μοιραίου».

Καθόλου «αναπόφευκτο» δεν είναι οι 356 πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου να απολαμβάνουν πλούτο που ξεπερνά το ετήσιο εισόδημα του 40% της ανθρωπότητας.

Δεν είναι «γραφτό» οι λαοί να ζουν στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στη δυστυχία, στην ανέχεια, στην ανασφάλεια.

Τα όσα αποτρόπαια ζούμε δε συνιστούν «θεϊκό νόμο».

Αυτό το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης απορρέει από άλλους νόμους, όχι θεϊκούς αλλά «εξαναγκαστικούς». Από τους νόμους που η «νομιμότητά» τους προκύπτει από το γεγονός ότι σήμερα 740 πολυεθνικές ελέγχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου!

Από τους νόμους που δίνουν το δικαίωμα στις 147 από τις παραπάνω πολυεθνικές να κατέχουν από μόνες τους το 40% του παγκόσμιου πλούτου!

*

Ποιος μπορεί να το αρνηθεί: Ζούμε σε μια εποχή που το μέγεθος των κεφαλαίων είναι ασύλληπτο. Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν είχε στη διάθεσή της τέτοιας ποιότητας και τέτοιας ποσότητας μέσα παραγωγής και δυνατότητες για την παραγωγή προϊόντων και αγαθών. Κι όμως, ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν είχε βιώσει τέτοιες ανισότητες, τέτοια ανασφάλεια και τέτοιας έκτασης φτώχεια.

Αυτός ο παραλογισμός αποτελεί την αναπόφευκτη συνέπεια των αγεφύρωτων και ανταγωνιστικών αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος και, ταυτόχρονα, μια ακόμα, αδιαμφισβήτητη απόδειξη του ξεπερασμένου ιστορικά χαρακτήρα του.

Ούτε τα μέσα λείπουν, λοιπόν, ούτε τα χρήματα, ούτε ο πλούτος, ούτε οι δυνατότητες ώστε να οικοδομηθούν τα πάντα από την αρχή και να εξασφαλιστεί η πανανθρώπινη εξύψωση. Εκείνη η προς τα πάνω ισότητα, ώστε οι πάντες να απολαμβάνουν όλα όσα υπαγορεύονται από τις ανάγκες τους, έτσι ώστε οι πάντες να μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία όλα όσα τους επιτρέπουν οι ικανότητές τους.

*

Τα πάντα γύρω μας βοούν:

Από την άποψη των αντικειμενικών προϋποθέσεων τίποτα δε λείπει για να φτιαχτεί ο κόσμος διαφορετικά. Για να οικοδομηθεί και να λειτουργεί με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών και όχι τα κέρδη, την ξιπασιά και τα λούσα των λίγων.

Αυτό που λείπει, αυτό που απουσιάζει για να μετασχηματιστούν οι δυνατότητες σε πραγματικότητα, είναι ένα και μόνο:

Η απόφαση των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, αυτών που παράγουν τον πλούτο, να μετασχηματίσουν σε πράξη τη δύναμή τους:

Να σπάσουν τις αλυσίδες τους, να ενωθούν, να οργανωθούν, να επαναστατήσουν και να φτιάξουν το δικό τους κόσμο.

Θα συμβεί ποτέ;

Αν συνεκτιμήσουμε ότι παρά τους κόπους που χρειάστηκαν και παρά τις τόσο αντίξοες συνθήκες εντούτοις οι «δούλοι» - και ανεξάρτητα από τις κατοπινές δραματικές εξελίξεις - κατάφεραν να φτιάξουν το δικό τους προλεταριακό κράτος, το 1917, τότε ναι, δεν μας ταιριάζει η απαισιοδοξία:

Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι κι όσο θα υπάρχουν οι κομμουνιστές που συνειδητά, οργανωμένα, πειθαρχημένα και με σταθερό βήμα θα ανοίγουν δρόμους, κρατώντας ζωντανή την προοπτική της πιο ρεαλιστικής «ουτοπίας» που αξίζει στο ανθρώπινο γένος, τότε όλα είναι δυνατά!

*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» το Σάββατο 6 Απριλίου 2013