Πρόβες εμφυλίου;

Μια μέρα μέτα την διάλυση της διαδήλωσης στο Σύνταγμα στις 18 Οκτώβρη, μέρα γενικής απεργίας, ο γνωστός σκιτσογραφος Στάθης σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στον eniko.gr θεώρησε ότι το κεντρικό ζήτημα που έπρεπε να σχολιαστεί ήταν η “αγαστή συνεργασία aστυνομίας με κουκουλοφόρους και μπαχαλάκηδες -τους γνωστούς «αγνώστους»-που και τη διαδήλωση διέλυσαν και θα αποτρέψουν τον κόσμο να κατέβει στην επόμενη”… ” Το έργο αυτό, δηλαδή την Αστυνομία να παίζει «κλέφτες κι αστυνομικούς» με τους «πελάτες της» διαλύοντας τις διαδηλώσεις, το παρακολουθούμε καθ’ όλην τη διάρκεια της μεταπολίτευσης”.

Αφού λοιπόν “Δουλειά της Αστυνομίας είναι να προβοκάρει πάντα τις διαδηλώσεις. Να χτυπά απρόκλητα ή να επινοεί κάθε στρατήγημα που θα «νομιμοποιεί» τη σύγκρουση”. Έτσι “Δουλειά της Αριστεράς είναι να αποφύγει πλέον και να αποφεύγει στο μέλλον αυτήν την παγίδα. Ας βρει τον τρόπο”. 

Αυτό είναι το καθήκον που προκύπτει για ...
τον Στάθη μετά απ’ όλες αυτές τις σκέψεις. Την άποψη του Στάθη τη συμμερίζεται κατά κάποιον τρόπο η πλειοψηφία της συντεταγμένης αριστεράς, ίσως και του κόσμου της. Άρα ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα: Να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ή θα σε προβοκάρει η αστυνομία ή οι προβοκάτορες. Αλλιώς να μάθουμε να περιφρουρούμε τις διαδηλώσεις. Από ποιους όμως; Μα είναι προφανές από τους προβοκάτορες, που δίνουν το άλλοθι στην αστυνομία να μας διαλύσει. Το μόνο που δεν μας λένε οι Στάθηδες είναι τι γίνεται στην περίπτωση που παρα ταύτα πρέπει να αμυνθούμε στην αστυνομία όταν αυτή μας επιτίθεται με ή χωρίς “προβοκάτορες”. Εκεί χρειάζεται περιφρούρηση; Αμυνόμαστε ή καθόμαστε να μας δείρουν; Σε αυτά οι Στάθηδες δεν ενδιαφέρονται να απαντήσουν. Μόνο σιβυλλικές συμβουλές του στυλ “να αποφεύγει κανείς τις παγίδες”. 

Στην πραγματικότητα, ο Στάθης και οι σκέψεις του είναι εκτός τόπου και χρόνου. Όπως ήταν και τον Μάη όταν προέβλεπε το κάψιμο της χρυσης αυγής από το φως τώρα που βγήκε από το σκοτάδι. Οι εκλογές του Ιούνη και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι στο φως η χρυσή αυγή τα πάει, παρά τα φώτα του Σταθη και “τις γραβάτες που θα έβαζε” της Παπαρήγα, περίφημα. Η αριστερά αρνείται να καταλάβει ότι η εποχή έχει αλλάξει. Ότι δεν υπάρχουν πλέον κανόνες, τουλάχιστον οι κανόνες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ότι η εξουσία δεν επιδιώκει πλέον την κοινωνική συναίνεση με τους αντιπάλους της, ότι χτίζει άλλου τύπου κοινωνικές συμμαχίες χωρίς να υπολογίζει στο πολιτικό κόστος από την επίθεση στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Το πρόβλημα δεν είναι οι “μπαχαλάκιδες” όπως νομίζουν ορισμένοι σαν τον Στάθη, αλλά η αμφισβήτηση από το κράτος βασικών συνταγματικών δικαιωμάτων όπως αυτό του συνέρχεσθαι. Κι αυτό συμβαίνει συστηματικά από την ώρα που έχει αναλάβει η νέα τρικομματική κυβέρνηση.

Χθες μάλιστα στη Χαλκιδική κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η χθεσινή άγρια εξωφρενική καταστολή ενάντια στους κατοίκους που αντιδρούν στη λειτουργία εργοστασίου χρυσού στις Σκουριές (που καταστρέφει το προστατευόμενο αρχέγονο δάσος και τους υδροφόρους ορίζοντες της περιοχής) ξεπέρασε κάθε όριο. Επί δύο ώρες τα μαινόμενα ΜΑΤ, επιτίθεντο με δακρυγόνα κρότου λαμψης και γκλομπιές, βρίζοντας σαν καθάρματα του κοινού ποινικού δικαίου, και πανηγυρίζοντας κάθε φορά που οι οβίδες τους έσκαγαν σχεδόν στα μούτρα των διαδηλωτών που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο και μέσο να αποφύγουν το λιντσάρισμά τους από τις δυνάμεις καταστολής. Έφτασαν δε στο σημείο να σπάνε παρμπριζ αυτοκινήτων και να πετάνε μέσα δακρυγόνα, πράξεις για τις οποίες αν υπήρχε ανεξάρτητη δικαιοσύνη θα έπρεπε ήδη να έχει προβεί σε δεκάδες συλλήψεις αστυνομικών φυσικών και ηθικών αυτουργών για απόπειρα ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή.

 Αντ’ αυτού συνελήφθη οικογένεια ολόκληρη σε αγροτικό το οποίο δέχτηκε δακρυγόνο στην καμπίνα με αποτέλεσμα ο οδηγός του να τυφλωθεί και να χάσει τον έλεγχο του οχήματος. Γι’ αυτό το περιστατικό ο οδηγός του κατηγορείται για “απόπειρα ανθρωποκτονίας”. Λίγο πριν οι κατήγοροί του, άθλια υποκείμενα που τα πληρώνει ο κοσμάκης για να σπάνε κεφάλια, σταμάτησαν ένα άλλο αυτοκίνητο κατέβασαν μια 55χρονη γυναίκα και αφού την έβαλαν να γονατίσει της έσπασαν το πόδι πατώντας την με τις αρβύλες. Στη συνέχεια ένας άλλος αλήτης που υπηρετεί στο ΑΤ ωρυόμενος έβρισε και έσπρωξε της βουλευτίνα του Σύριζα Κ. Ιγγλέζη, όταν ζήτησε να μπει στο τμήμα για να δει την κατάσταση των προσαχθέντων. Την ίδια ώρα διαδηλωτές που είχαν πάει στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειας τραμπουκίστηκαν από άντρες των ΜΑΤ συμπληρώνοντας το παζλ του αίσχους. Και όλα αυτά για το συμφέρον της εταιρίας “Ελληνικός Χρυσός” ιδιοκτησίας ομίλου Μπόμπολα, που λυμαίνεται ένα ολόκληρο βουνό στη Χαλκιδική με αποθέματα χρυσού που υπολογίζονται σε 1,5 δις και το οποίο ήρθε στην κατοχή της εν λόγω εταιρίας με το γελοίο αντίτιμο των 11 εκ.

Τι έχει να πει ο Στάθης για όλα αυτά; Πώς θα μπορούσε κανείς να είχε “αποφύγει την παγίδα”; Μήπως δεν έπρεπε να γίνει η διαδήλωση; Εδώ που δεν υπήρχαν “βαλτοί” τι συνέβη, γιατί η αστυνομία χτύπησε; Η Χαλκιδική είναι η τρανή απόδειξη για το πού βρισκόμαστε. Το κράτος έκτακτης ανάγκης σημαίνει μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε αμφισβητεί τις επιλογές του. Ακριβώς το ίδιο έχει συμβεί και στις μεγάλες απεργιακές διαδηλώσεις. Οι δυνάμεις καταστολής δρουν απρόκλητα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν ανάγκη από προκλήσεις. Η αστυνομία δεν είναι άτακτο σώμα. Δρα με εντολές και όχι με το θυμικό. Αν είσαι του εθνικού κορμού και πέφτεις πάνω στον μπάτσο και τους λες τη μια έλα μαζί μας και την άλλη ότι δεν είσαι έλληνας εσύ ρε, ο μπάτσος κάθεται και σε κοιτάει με φιλική διάθεση. Αν είσαι οτιδήποτε άλλο, η συμπεριφορά είναι τελείως εχθρική.

Τα ΜΑΤ σε όλες τις διαδηλώσεις μετά το καλοκαίρι χτυπάνε πρώτα. Αυτό έκαναν σε 3 προσυγκεντρώσεις στις 26 Σεπτέμβρη, αυτό έκαναν στις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στα δικαστήρια για τους συλληφθέντες αντιφασίστες στις αρχές Οκτώβρη, αυτό έκαναν στην απεργία στις 18 Οκτώβρη. Το ίδιο και στη Χαλκιδική. Όποιος δεν το βλέπει αυτό και συνεχίζει τα παραμυθάκια για τους “βαλτούς”, αποφεύγοντας την ουσία του πράγματος, όχι μόνο δεν προσφέρει στη συζήτηση αλλά προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση στις γραμμές του κινήματος. Όσο για τους “βαλτούς” φυσικά υπάρχουν και δρουν στις διαδηλώσεις. Μερικούς τους είδαμε όταν το ΠΑΜΕ αποχωρούσε από το Σύνταγμα στη διαδήλωση κατά της Μέρκελ να ουρλιάζουν για “κομμούνια και προδότες”. Ασφαλίτες και φασίστες σε κοινή δράση. Φυσικά οι διαδηλώσεις πρέπει να περιφρουρούνται από το ασφαλιτομάνι και τους συνεργάτες τους. Αλλά αυτή η περιφρούρηση δεν μπορεί να τελειώνει εκεί, στους μπάτσους χωρίς στολή. Αυτοί άλλωστε που διαλύουν τις διαδηλώσεις δεν είναι οι ασφαλίτες, ούτε φυσικά οι θερμόαιμοι διαδηλωτές, αλλά τα ΜΑΤ και τα μηχανοκίνητα τάγματα εφόδου Δ που πέφτουν σαν καμικάζι πάνω σε διαδηλωτές. Αν θέλει η αριστερά και το κίνημα να υπερασπιστεί το δικαίωμα στη διαδήλωση θα πρέπει να μάθει να στέκεται στο δρόμο. Όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα, ανάλογα με τις απειλές του στυλ “θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα”. Σιγά μην τους κάνετε και ντα.

Ο φασίστας βουλευτής της ΧΑ Παναγιώταρος έχει απόλυτο δίκιο. Είμαστε ήδη σε εμφύλιο πόλεμο. Φυσικά τα μέτωπα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που ισχυρίζεται ο αδαής και αστοιχείωτος τραμπούκος. Από τη μία μεριά βρίσκονται τα τάγματα εφόδου του Δένδια με σαφείς εντολές σε κάθε δημόσια διαμαρτυρία εργαζομένων και πολιτών να εφορμούν με απίστευτο μένος κατά των διαδηλωτών, πνίγοντας αρχικά τον τόπο με απαγορευμένα χημικά αέρια και εν συνεχεία χτυπώντας με τα γκλομπ για να ανοίξουν κεφάλια και να σπάσουν χέρια και πόδια. Στη συνέχεια προσαγάγουν κάθε φορά εκατοντάδες ανθρώπους όπως έγινε στις δύο γενικές απεργίες, στη διαδήλωση κατά της Μέρκελ και σε άλλες μικρότερες. Από τους προσαχθέντες με κάποιο είδος ποσόστωσης ένα 20% μίνιμουμ μετατρέπεται σε συλλήψεις με ανυπόστατες κατηγορίες σχεδόν πάντα κακουργηματικού χαρακτήρα. Αρκετοί από τους συλληφθέντες ενίοτε φωτογραφίζονται και δίνονται τα πλήρη τους στοιχεία στη δημοσιότητα θέτοντας έτσι σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους. Δίπλα στην εμφυλιοπολεμική τακτική της αστυνομίας, λειτουργεί η φασιστική εφεδρεία της χρυσής αυγής. Η οργάνωση αυτή ενώ ισχυρίζεται ότι παλεύει κατά του κράτους, υπερηφανεύεται ταυτόχρονα ότι την υποστηρίζει το 70% των αστυνομικών. Πως μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο μαζί ένας θεός ξέρει. Εδώ έχουμε μια συμμορία που δρα εντελώς ανενόχλητη, με εκατοντάδες δολοφονικών επιθέσεις κατά κυρίως μεταναστών, καταστροφές περιουσιών, εκφοβισμούς πολιτών και παρακρατικών παρεμβάσεων σε κρατικές υπηρεσίες (παιδικοί σταθμοί, εφορίες, επιθεωρήσεις εργασίας) ακόμα και σε επιχειρήσεις για να απολυθούν μετανάστες εργαζόμενοι και τη θέση του να καταβάλουν έλληνες με την υπόδειξη της φασιστικής οργάνωσης.

Το ρατσιστικό παρακράτος λειτουργεί σε ευθεία σύμπραξη με το κρατικό απαρτχάιντ που χτίζει η κυβέρνηση αρχής γενόμενης της καλοκαιρινής επιχείρησης “Ξένιος Ζέυς” με τις προσαγωγές δεκάδων χιλιάδων ανύποπτων μεταναστών σε όλη τη χώρα και τον εγκλεισμό, στα Γκουαντάναμο αλά ελληνικά, χιλιάδων μεταναστών στις πιο απάνθρωπες και ελεεινές συνθήκες. Η κυβέρνηση βλέποντας ότι οι αντιδράσεις στις μαζικές εκτοπίσεις χιλιάδων μεταναστών σε στρατόπεδα είναι ανύπαρκτες, θεώρησε ότι μπορεί να κλιμακώσει την καταστολή και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και στους δικούς της υπηκόους, που αντιδρούν στην πολιτική της. Με το ίδιο μένος, δίνοντας το οk στους μηχανισμούς της να επιτεθούν χωρίς κανένα περιορισμό.

Η καταστολή, ο ρατσισμός και η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της κατάργησης του εργατικού δικαίου, της διάλυση του κράτους πρόνοιας, και της άγριας λιτότητας που προωθούνται μέσω του μνημονίου. Η άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της επιχειρούν μέσα από το ρατσισμό και την ξεδιάντροπή καταστολή να επανασυγκροτήσουν το αστικό μπλοκ εξουσίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια ανοιχτή εμφύλια αναμέτρηση, στο βαθμό που κλιμακωθεί η αντίσταση στην κοινωνική αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και δύο χρόνια. Η επανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ γίνεται ακριβώς πάνω σε αυτή τη βάση, και μέχρι στιγμής θα έλεγε κανείς με μεγάλη επιτυχία. Τα αστικά επιτελεία τρίζουν τα δόντια και οργανώνουν τις δυνάμεις τους για κάθε ενδεχόμενο. Και σε αυτό δεν πρέπει κανείς να έχει αυταπάτες. Τα τελευταία γκάλοπ ακόμα και μετά την ανακοίνωση του νέου πακέτου των 13,5 δις, και των νέων αντιδραστικών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, μπορεί να αποκαλύπτουν την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ταυτόχρονα όμως δείχνουν ότι η εμφυλιοπολεμική δεξιά διατηρεί ανέπαφη την επιρροή της (50%) και με τη φασιστική της πτέρυγα πάνω από 12%. Φυσικά δεν πρόκειται για ένα αρραγές μέτωπο, αλλά ούτε απλά για μια σιωπηλή πλειοψηφία. Όμως η αστική τάξη μπορεί να κοιμάται πιο ήρεμη από ότι ένα χρόνο πριν. Η κυβερνητική συμμαχία παρά τα επικοινωνιακά κολπάκια φαίνεται να μην κλονίζεται από το νέο πακέτο, ενώ στα δεξιά της υπάρχει μια ισχυρή καθεστωτική αντιπολίτευση. Ενδεχομένως οι εταίροι μιας εναλλακτικής αστικής λύσης. Όπως και να χει υπάρχουν εφεδρείες. Αυτή όμως που έχει τη μεγαλύτερη δυναμική είναι η χρυσή αυγή. Και πάνω στη ατζέντα της χρυσής αυγής χτίζεται η τελευταία άμυνα του καθεστώτος.

Από το καλοκαίρι έχουμε μπει σε μια περίοδο που το αστικό μπλοκ εξουσίας ανασυγκροτείται με πρακτικές προεμφυλίου πολέμου. Σε αυτό το σκηνικό προσαρμόζεται γοργά ο κατασταλτικός του μηχανισμός, ενώ παράλληλα οργανώνονται πυρετωδώς οι παρακρατικές φασιστικές συμμορίες που όπως και σε άλλες εποχές δρουν όχι συμπληρωματικά στο κράτος αλλά πολλές φορές για το δικό τους σχέδιο. Η χρυσή αυγή δεν θα περιοριστεί σε ρόλο φτωχού κομπάρσου του Σαμαρά. Θα διεκδικήσει την ηγεμονία του αστικού μπλοκ εξουσίας, ενδεχομένως σε σύγκρουση με την παραδοσιακή δεξιά. Για την άρχουσα τάξη εξάλλου τίποτα δεν είναι πανάκεια. Αν η χρυσή αυγή εξασφαλίζει τη συνέχειά της αναγκαστικά θα γίνουν οι απαραίτητοι συμβιβασμοί. Συμβιβασμοί βεβαίως που μπορεί να προκύψουν με μια εκ των προτέρων συνεννόηση, όπως επίσης μας έχει συνηθίσει η δεξιά σε προηγούμενες εποχές.

Όπως και να 'χει, το κρατικό pressing θα συνεχιστεί αμείωτο και όσο η αριστερά και το κίνημα δεν βρίσκει ένα αμυντικό σύστημα πολύ γρήγορα θα βρεθεί σε ακόμα πιο δυσμενή θέση. Οι φασίστες θα κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους, περιορίζοντας ακόμα περισσότερο σε συνδυασμό πάντα με την κρατική καταστολή το ζωτικό χώρο του κινήματος, της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Κάθε εναλλακτικό σχέδιο, είτε πρόκειται για την “αριστερή κυβέρνηση” ύστερα από μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είτε για δίκτυα αλληλέγγυας οικονομίας με ή χωρίς το P2P foundation, είτε για μια “απεργία διαρκείας”, είτε απλά για τη συνέχεια της αντίστασης, θα πρέπει να αντιμετωπίσει στα σοβαρά πλέον τις πρακτικές του κράτους έκτακτης ανάγκης και το φασιστικό σχέδιο. Αν χαθεί ο δρόμος, έχουν χαθεί όλα, ακόμα και οι κάλπες αν νομίζουν μερικοί ότι εκεί είναι η τελευταία τους λέξη. Οι πλειοψηφίες άλλωστε δεν καταγράφονται, κερδίζονται με το σπαθί και πολύ πριν στηθούν οι κάλπες.

Κ. Μαραγκός

Πηγή:Κόκκινη Ορχήστρα