Δημήτρης Κατσαγάνης
ΕΜΠΡΟΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
Συνεργάτης τού «εμπρός» από τον Απρίλιο τού 2007 ο Δημήτρης Κατσαγάνης κατέληξε...
Την περασμένη Τρίτη τον αγκάλιασε για πάντα ο γενέθλιος τόπος του στην Άνω Βασιλική, τόπος που του έδινε φτερά αλλά ήταν και βάρος ασήκωτο στους ώμους του. Ασπούδαχτος τυπικά (του παλαιού εξατάξιου Γυμνασίου) πολύ σπουδαγμένος ουσιαστικά, παίδεψε τον εαυτό του όσο λίγοι. «Ο πνευματικότερος άνθρωπος της... γούρνας» είπε γι' αυτόν ο ηθοποιός Χρήστος Καλαβρούζος.
Πόσο Συμ(π)αντικός ήταν μπορεί ο καθένας να το καταλάβει από τους παρακάτω στίχους: «Το θάνατο δεν τον γνώρισα από τους νεκρούς. / Τον γνώρισα από την άρνηση σου. / Η Ζωή μου / στης ομορφιάς τα σήμανα / με των αιώνων τις ορχήστρες / υπό την μαεστρία του Σύμπαντος».
Προλογίζοντας την τελευταία του ποιητική συλλογή ο Δημήτρης άφησε διαθήκη που εμείς παραβιάζουμε. «Επειδή έχω ασκηθεί στις καταλήξεις / δεν θέλω κανένα χάδι στις απαντήσεις», λέει η «διαθήκη» και για την όποια παραβίαση ας μας συγχωρήσει.
Σε χαιρετάμε, Δημήτρη, δεν σε αποχαιρετάμε
Ήταν άθεος αλλά και ένθεος συνάμα. Ήταν εδώ, όμως την ίδια στιγμή βρισκόταν κι αλλού. Πλάνης στου κόσμου τις γειτονιές αδιάκοπα συνδεδεμένος με τη «γούρνα» μεταξύ Παλιοβούνας και Βαράσοβας, αετομάχος που βούταγε στο παρελθόν, τσιμπολογούσε μύθους και τους μετέφερε ψηλά για να μπολιάσει το μέλλον.
Αξιοποίησε το σύντομο παρόν του στη ζωή για να ταξιδέψει πολύ στο παρελθόν και να οραματιστεί το μέλλον. Με όχημα την ποίηση ταξίδεψε στο παρελθόν και στου κόσμου τις γειτονιές, με όχημα την ιδεολογία οραματίστηκε το μέλλον. Κομουνιστής εκ φύσεως δεν στέριωσε ούτε στου Σταλινισμού τα υπόλοιπα ούτε στις Ρόζας Λούξεμπουργκ τις καρικατούρες.
Αφοσιώθηκε στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, την Τροτσκιστική που εκφράζεται μέσω του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ).
«Χαμένος από χέρι» δηλαδή, αν κρίνουμε με όρους συστήματος, όμως αυτό έκανε τη διαφορά: το σύστημα είναι για βολεμένους ενώ αυτός, καθότι πλάνης, ήταν αβόλευτος.
«Δεν θα πω ‘‘θα μου λείψεις’’ γιατί πάντα μου έλειπες» είπε ο γιος του (Δημήτρης κι αυτός) χαιρετώντας τον, πριν το χώμα της Άνω Βασιλικής τον αγκαλιάσει για πάντα. Το ίδιο λέμε και εμείς. Η σχέση του Δημήτρη Κατσαγάνη με το «εμπρός» και προσωπικά με τον υπογραφόμενο ήταν σχέση έντονης παρουσίας δια της απουσίας.
Από αυτή την άποψη θα είναι πάντα δίπλα μας, όπως και σε όσους είχαν την τύχη να σχετιστούν μαζί του.
Δεν τον αποχαιρετούμε γι’ αυτό. Όπως είπε και ο γιος του, απλά τον χαιρετάμε. Τον χαιρετάμε δημοσιεύοντας δυο ανέκδοτα ποιήματά του, το ένα δυστυχώς ατελείωτο.
Τον πατέρα του που πέθανε στις 18 του περασμένου Αυγούστου έχει θέμα το ένα (το ατελείωτο) ενώ το δεύτερο την εμπειρία του στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντινάν» όπου πριν λίγο καιρό ο Δημήτρης υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς.
Πάνος Τσούμας
Με τραγούδια και μουσικές
Ένθεος είπαμε ο Δημήτρης Κατσαγάννης αλλά και άθεος. Ένθεος με την έννοια του εμπνευσμένου και άθεος με την έννοια του άθρησκου.
Το ένθεο αποτυπώνεται στα ποιήματά του, το άθεο θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη όσων τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία με τον τρόπο που αυτός διάλεξε να γίνει η σχετική ακολουθία.
Πολιτικός ήταν ο τρόπος, χωρίς παπάδες συνεπώς και λιβανιστήρια.
Συμφιλιωμένος προφανώς με το θάνατο ο Δημήτρης διάλεξε να φτάσει η σορός του από το πατρικό του σπίτι στο νεκροταφείο της Άνω Βασιλικής με τραγούδια και μουσικές. Με δημοτικά τραγούδια συγκεκριμένα και παραδοσιακές μουσικές που πάρα πολύ είχε μελετήσει και αγαπήσει.
Τον συνόδευσαν επίσης σύντροφοι κομουνιστές με σημαίες του ΕΕΚ, ενώ στην τελευταία του αυτή επαναστατική πράξη εκτός από τους χωριανούς και τους κομματικούς συντρόφους, συμμετείχαν: Εκπρόσωποι της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζόμενων στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίας (Θυμίζουμε πως ο Δημήτρης ήταν Εφοριακός), του Σωματείου Εφοριακών Αττικής και Αιτωλ/νίας, του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Ναυπακτίας και Δωρίδας, ο ηθοποιός Χρήστος Καλαβρούζος και ο Δήμαρχος Ναυπακτίας Γιάννης Μπουλές.
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Δημήτρης Κατσαγάνης, του Ιωάννη και της Γεωργίας, γεννήθηκε το 1950 στην Άνω Βασιλική Ναυπακτίας. Τελειώνοντας το δημοτικό, πήγε γυμνάσιο στην Πάτρα και μετά στο Μεσολόγγι. Μετά την πτώση της χούντας πήγε στην Αθήνα όπου το 1976 διορίστηκε υπάλληλος στην εφορία. Από την αρχή της μεταπολίτευσης εντάχθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο ΚΚΕ. Το 1977 παντρεύτηκε την Αγλαΐα Κάππου με την οποία απέκτησε δύο γιους, το Γιάννη και το Δημήτρη. Το 1984 έγινε μέλος της τροτσκιστικής Εργατικής Διεθνιστικής Ένωσης (μετέπειτα Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος). Πάνω από μια δεκαετία υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Ε.Κ. και παρέμεινε στέλεχος της μέχρι το τέλος της ζωής του.
Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση έχοντας εκδόσει τις εξής ποιητικές συλλογές: «Ρίζες του Εύηνου» 1981, «Ερωτικόν» 1983, «Μικρό Δοξαστικό» 1984, «Ερεβώ» 1988 (εκδόσεις «Όστρακα», «Των σπασμών πριν την Ίριδα» 1992, «Πέτρες όνειρα νερά» 1997 (εκδόσεις «Λέων»), «Διαμερίσεις» 2005, «Αναλυτικά Επόμενα» 2009 (εκδόσεις «Γαβριηλίδης»).
Αγαπούσε πολύ τη δημοτική αλλά και την κλασική μουσική, του άρεσε να ταξιδεύει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στο Βερολίνο. Έλεγε πως ήταν «πλάνης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου