Σκληρός αγώνας στην Ολυμπία Οδό ενάντια στις απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία Τσελεπής Θεόδωρος

Σκληρός αγώνας στην Ολυμπία

Οδό ενάντια στις απολύσεις

και την εργοδοτική τρομοκρατία

Τσελεπής Θεόδωρος*
απο το ΠΡΙΝ

Η Ολυμπία Οδός ήταν ένα σπουδαίο έργο, αναπτυξιακό και ζωτικής σημασίας για την Δυτική Ελλάδα, καθώς ξεκινούσε από Ελευσίνα, πέρναγε από Κόρινθο, Πάτρα, Πύργο και κατέληγε στην Τσακώνα. Ήταν και οι εταιρείες Βίντσι (29,9%), Χόχτιφ (17%), Τζέι εντ Πι Άβαξ (17%), Άκτωρ (17%), ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ (17%) και ΑΘΗΝΑ Α.Ε (2,1%), που ανέλαβαν το έργο. Ήταν και μια συμφωνία που προέβλεπε πως το συνολικό κόστος των 2, 17 δισ. ευρώ θα καλυφθεί με 20% από την επιδότηση του ελληνικού κράτους μέσω κοινοτικών κονδυλίων, το 32% από την είσπραξη διοδίων, το 41% από τραπεζικά δάνεια και το 7% θα το έβαζαν οι κατασκευαστές!!!

Ωστόσο, η ίδια η σύμβαση του 2007 ομολογεί ότι ο αυτοκινητόδρομος θα έχει ουσιαστικά αποσβεστεί ως το 2022, και επί 15 χρόνια το Δημόσιο εν γνώσει του τον παραχωρεί στους ιδιώτες, οι οποίοι θα έχουν την ευθύνη της συντήρησης και θα καταθέτουν στα κρατικά ταμεία έως και το 93% των εσόδων από τα διόδια.

Ήταν κάποτε και οι τράπεζες, οι ίδιες που έπνιξαν έναν ολόκληρο λαό σε χρέη, που υπέγραψαν δάνεια με 2% επιτόκιο και τώρα που το 6% κρίνεται ασύμφορο παγώνουν τη χρηματοδότηση κρίνοντας το έργο επισφαλές!

Ήταν και ένας γενικός γραμματέας δημοσίων έργων στο ΥΠΕΧΩΔΕ ονόματι Κατσιγιάννης, δεξί χέρι του Σουφλιά που τώρα είναι στέλεχος της Ολυμπίας Οδού.

Ήταν κάποτε και ο Σ.Λαμπρόπουλος, Γενικός Διευθυντής της Εγνατία Οδίος Α.Ε. για μία δεκαετία 1996 – 2006 και Κύριος Τεχνικός Σύμβουλος στα έργα της Ιόνιας Οδού από το 2007 έως το 2009, που τώρα είναι ο Γενικός Γραμματέας Συγχρηματοδοτούμενων Δημοσίων Έργων του υπουργείου...

Ήταν και μια μικρή χώρα η Ελλάδα που πληρώνει μέχρι 65 εκατ. ευρώ το χιλιόμετρο, όταν η Ισπανία με ίδιο γεωγραφικό ανάγλυφο πληρώνει 12 φορές λιγότερο. Ήταν κάποτε και μια εταιρεία, η μεγαλύτερη κατασκευαστική στον κόσμο, που προσέλαβε τον μέγιστο δυνατό αριθμό εργαζομένων και έκανε όσο το δυνατό περισσότερες βάρδιες. Στη συνέχεια τους ξεζούμισε και τους χρησιμοποίησε με τους χειρότερους όρους-μη τήρηση κανόνων υγιεινής και ασφάλειας- και τους απέλυσε σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ο σχεδιασμός της ήταν να μεγιστοποιηθεί το κέρδος της εταιρείας. Μέγιστος αριθμός εργαζομένων για το μικρότερο χρονικό διάστημα. Βελτιστοποίηση της χρήσης των μηχανημάτων σε βάρος των εργαζομένων. Το φτηνό εργατικό μεροκάματο σε αντίθεση με την ακριβή χρήση των μηχανών.

Αυτό που κόστιζε στην εταιρεία ήταν το στήσιμο του εργοταξίου και η χρήση των μηχανημάτων της και όλα αυτά γιατί το εργατικό κόστος των βαρδιών ήταν δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το κόστος της λειτουργίας και της συντήρησης των μηχανημάτων. Δεν τηρούνταν ούτε ο προβλεπόμενος χρόνος ασφαλείας μετά τις ανατινάξεις. Η 15λεπτη διακοπή των εργασιών ανάγεται περίπου σε 8 μέρες διακοπής εργασιών το μήνα, χρόνος πολύς για να πάει χαμένος!

Ήταν κάποτε και ένας υπουργός που αφού πρώτα υπέγραψε μνημόνιο κατοχής με το ΔΝΤ δήλωσε πως όσοι δεν πληρώνουν διόδια είναι τζαμπαζήδες και δεν θα μπορέσει να γίνει κανένα έργο στην Ελλάδα. ΄Ήταν και η Επιθεώρηση Εργασίας στην Αχαΐα με δύο υπαλλήλους και δίχως προϊστάμενο για όλο το νομό που και να ήθελε να κάνει κάτι, δεν είχε ούτε τα μέσα ούτε και το προσωπικό. Αλλά και το Εργατικό Κέντρο στην Πάτρα ήταν αδιάφορο για όσα συμβαίνουν, με έναν πρόεδρο, που κάνει τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να μοιάζει με τον ...Τσε.

Ήταν κάποτε και ένα σωματείο που στήθηκε από εργαζόμενους που δεν είχαν καμία συνδικαλιστική πείρα, δεν είχαν καμία κομματική κάλυψη και καμία συναλλαγή με

κανέναν. Έγιναν όμως το μικρό αγκάθι στο μάτι της εταιρείας που προσπάθησε να τους συνθλίψει με κάθε τρόπο γιατί χάλαγε τη σούπα. Ήταν και εργαζόμενοι που στάθηκαν δίπλα στο σωματείο και δεν υπέκυψαν σε εκβιασμούς και πιέσεις. Ήταν όμως και μια μερίδα εργαζομένων που δελεάστηκε, φοβήθηκε και στράφηκε ενάντια στο σωματείο γιατί αυτό του ζήτησαν να κάνει μπας και σώσει την δουλίτσα του.

Τώρα είναι ένα έργο που ουσιαστικά έχει σταματήσει. Είναι 70 απολυμένοι και όσοι δουλεύουν ξέρουν πως το πολύ σε δύο μήνες θα έχουν απολυθεί και αυτοί. Ξέρουν πως αν κάποτε επανέλθουν θα τους ζητηθεί να επανέλθουν με ατομικές συμβάσεις και μεροκάματα της πείνας.

Είναι όμως κυρίως όλοι αυτοί που «δεν παραδέχτηκαν την ήττα», απήργησαν στις 3 Φλεβάρη και βάζουν τον αγώνα για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια πάνω από κάθε εκβιασμό του κράτους, των τραπεζών και των εταιρειών. Γιατί ζωή χωρίς αξιοπρέπεια είναι ζωή κλεμμένη.

* Πρόεδρος Σωματείου εργαζομένων στην Βίντσι «Η ΓΑΛΑΡΙΑ», Ηλεκτροσυγκολλητής