Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ- της Μαρίας Λεκάκου

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ

Ζούμε σε ένα κόσμο άσχημο, διαβολικά πλασμένο.

Σε ένα κόσμο άδικο που επικρατεί το δίκιο του ισχυρότερου. Σε ένα απέραντο ταξικό πεδίο μάχης, όπου όμως, μόνο ο ένας από τους δύο αντιπάλους έχει πάρει τη θέση του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την άρχουσα τάξη.

Μια τάξη «ισχυρή», αφού κατέχει και διακινεί τον παραγόμενο πλούτο, υλικό και άυλο με αποκλειστικό σκοπό την αύξηση των κερδών της με κάθε μέσο.

Η εκμεταλλεύτρια αυτή κοινωνική τάξη, απαρτίζεται από ιδιοκτήτες τραπεζών, μεγαλοεργολάβους, βιομήχανους, εφοπλιστές , πολυεθνικούς ομίλους και λοιπά παράσιτα.

 Μάλιστα, πολλοί από αυτούς, ή και όλοι μαζί, συμμετέχουν στις πανίσχυρες αγορές κεφαλαίου, καθώς και σε κερδοσκοπικά hedge funds, που λυμαίνονται ανεμπόδιστα την ανθρωπότητα.

Σε αυτό το πεδίο μάχης που περιγράφουμε, απέναντι από την ολιγάριθμη, πλην όμως άκρως συνειδητοποιημένη τάξη των κεφαλαιούχων, απλώνεται, ατάκτως ερριμμένη, η λαοθάλασσα των απλών καθημερινών ανθρώπων της εργασίας, ένας κόσμος πολύχρωμος και πολυεπίπεδος, που κινεί τον τροχό της ιστορίας, παράγει αγαθά υλικά και πνευματικά, προάγει τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα.

ΓΙΑΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΞΑΠΟΣΤΕΙΛΕΙ ΑΚΟΜΗ

Ο κόσμος αυτός, ενώ είναι ο βασικός μοχλός της ιστορικής εξέλιξης, δυστυχώς, επειδή είναι εμποτισμένος  -μέσα και από την καθημερινή πλύση εγκεφάλου-  με την ιδεολογία της άρχουσας τάξης, δεν συνειδητοποιεί, στο σύνολο του τουλάχιστον, τις πελώριες δυνάμεις που διαθέτει, ώστε να σηκώσει το ανάστημά του και να αναστρέψει την καθεστηκυία κοινωνική πυραμίδα προς όφελός του.

Διεξάγει καθημερινά...

τον αγώνα της επιβίωσης, βουλιάζει κάτω από το βάρος των προβλημάτων του, ξεχνάει πολλές φορές να φορέσει τα ταξικά γυαλιά του, ώστε να βλέπει καθαρά ποιος είναι ο εχθρός, που απομυζά την ικμάδα του. Αφήνεται στην εικονική δύναμη της κυρίαρχης τάξης να τον κατακερματίζει και να επιβάλλεται πάνω του.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ

Το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα είναι ένα κοινωνικό σύστημα, που τα μέσα παραγωγής τα κατέχουν οι κεφαλαιοκράτες και έτσι και τα κλειδιά της οικονομίας.

Το όνομα του, ως γνωστό, είναι καπιταλισμός και ιστορικά, διαδέχτηκε με βίαιο τρόπο, το προηγούμενο σύστημα, την φεουδαρχία.

 Κατέχει επίσης την νομοθετική, τη δικαστική και εκτελεστική εξουσία καθώς και τα μέσα καταστολής, προκειμένου να επιβάλει τις αποφάσεις του στο λαό και να ελέγχει τις αντιδράσεις του.

Οι καπιταλιστές, συνήθως, βρίσκονται στα παρασκήνια, ενώ πάνω στη σκηνή τους εκπροσωπούν οι μαριονέτες τους, το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό τους.

 Στο διάβα της ιστορίας του, ο καπιταλισμός έκανε παροχές στους εργαζόμενους, πάντα βέβαια αναγκαστικά και χωρίς τη θέληση του.

Τίποτα δεν χαρίστηκε στο λαό, όλα τα κατέκτησε με αγώνες, πολλές φορές αιματηρούς.

Γιατί απλούστατα, ο κεφαλαιοκράτης τα ήθελε όλα δικά του. Ήθελε να ρουφά την υπεραξία της εργασίας και να παρέχει στον εργαζόμενο τα ελάχιστα, προκειμένου να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, υλική και πνευματική, ώστε την επόμενη μέρα να του αποδίδει νέα υπεραξία και κέρδη.

  ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΑΧ ΤΟΥ 1929 ΚΑΙ Ο Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Το καπιταλιστικό σύστημα γνώρισε πολλές οικονομικές κρίσεις στην πολυτάραχη ζωή του και ορθοπόδιζε πάντα στοχοποιώντας τους λαούς.

Είτε εφάρμοζε επεκτατική πολιτική, είτε λιτότητα και ύφεση, στις μεγάλες οικονομικές κρίσεις, όταν έφτασε σε αδιέξοδο, προτιμούσε τελικά τον ίδιο τυφλοσούρτη.

 Ξεπερνούσε τις κρίσεις, καταστρέφοντας μέσα παραγωγής και ζωντανές εργατικές δυνάμεις, ρίχνοντάς τες σε καταστροφικούς πολέμους.

Συγχρόνως, με τον τρόπο αυτό, κινείτο η πολεμική βιομηχανία, προσπορίζοντας αμύθητα κέρδη στους κατόχους της.

Συγκεκριμένα την τελευταία μεγάλη οικονομική  κρίση του 1929, το σύστημα την ξεπέρασε με το αιματοκύλισμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, αφού μάλιστα ολόκληρη η ανθρωπότητα αντιμετώπισε την φρικαλεότητα του ναζιστικού μορφώματος και ο καπιταλισμός έπαιξε το τελευταίο του χαρτί βάζοντας μπροστά το φασισμό να «καθαρίσει».

 Είναι άλλωστε γνωστή η υποστήριξη των βιομηχάνων, για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

70 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές θυσιάστηκαν για να νικηθεί το τέρας της μεγάλης κρίσης του 1929.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ 

Και φτάνουμε αισίως στην κρίση του 2007/2008.

Συνέβη το κραχ στην αγορά των ακινήτων στην Αμερική. Πρώτα υποχώρησαν οι τιμές των ακινήτων, μετά των CDO- δομημένων παραγώγων, που στηρίζονταν πάνω στα στεγαστικά δάνεια των φτωχών αμερικανών πολιτών που δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν και τέλος των μετοχών, στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου.

Άρχισαν λοιπόν οι παίκτες των χρηματαγορών, να ξεφορτώνονται μαζικά τα CDO –παράγωγα και μάλιστα οι επιτήδειοι της Goldman Sachs, να στοιχηματίζουν με CDS – Ασφάλιστρα εναντίων των δικών τους προϊόντων. Τα α παράγωγα όμως αυτά ( cdo – παράγωγα) είχαν μετατραπεί σε ιδιωτικό – τοξικό χρήμα, που κινούσε το διεθνές τραπεζικό σύστημα και μετά το κράχ του 2008, όλο αυτό το χρήμα, στο οποίο είχε επενδύσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός, έγινε στάχτη!

Ετσι για να μην καταστραφεί το καπιταλιστικό σύστημα, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., προσέφεραν στις τράπεζες σανίδα σωτηρίας, «υγιές» δημόσιο χρήμα, για να αναπληρώσουν το τοξικό – ιδιωτικό χρήμα, που εκείνες κατασκεύαζαν πλουτίζοντας.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ Lehman Brothers

Τελικά το κραχ του 2008 οδήγησε σε κρίση της πραγματικής οικονομίας με την κατάρρευση της Lehman Brothers (ενός  κολοσσού παροχής οικονομικών υπηρεσιών παγκόσμιας εμβέλειας) στις 15/9/2008.

Εδώ η FED (η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ) δεν κατάφερε να εμποδίσει την μετάδοση του ιού της κατάρρευσης από τις χρηματαγορές στην οικονομία και έτσι η παγκόσμια οικονομία μπήκε σε μεγάλη ύφεση- κρίση.

Το 2008 ο πανικός ξέφυγε από τα χρηματιστήρια, τις αγορές και τις τράπεζες και φώλιασε στις ανθρώπινες ψυχές.

Πολλά τα θύματα της κρίσης του 2008 και ακόμα περισσότερα δεν έχουν ακόμα γεννηθεί.

Απολύσεις, ανεργία, κατασχέσεις σπιτιών. Η απόλυτη δυστυχία για τους φτωχούς και μικρομεσαίους.

ΤΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ

 Ο καπιταλισμός ενώ περιφρονούσε το κράτος, γιατί δήθεν τον φρενάριζε για να αναπτυχθεί ζητούσε τώρα, με κυνισμό, την βοήθειά του.

Χρησιμοποιώντας τους υπηρέτες του, το πολιτικό προσωπικό. Το δημόσιο, δηλαδή οι πολίτες των ΗΠΑ, έδωσε δισεκατομμύρια στην πτωχευμένη General motors, στις τράπεζες και στις ασφαλιστικές εταιρείες κολοσσούς.

Οι αντικρατιστές νεοφιλελεύθεροι συντηρητικοί πολιτικοί, υπέρμαχοι των ελεύθερων αγορών, έκαναν απίστευτες κρατικοποιήσεις, αντίθετες , φαινομενικά,  με τα πιστεύω τους, προκειμένου να σώσουν τα «φιλαράκια» του σιναφιού τους.

Οι τράπεζες και το κράτος, απέδειξαν για άλλη μια φορά, τους δεσμούς αίματος που τους συνδέουν. Η κρίση του 2008 δεν είναι περαστική θα αφήσει σημάδια στην ανθρώπινη ιστορία, όπως και εξάλλου και η κρίση του 1929.

  

Ο ΤΖΟΓΟΣ  ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ-CDS

Στην κρίση του 2008 οι ΗΠΑ και η ΕΕ αναπλήρωσαν το ψεύτικο- τοξικό – ιδιωτικό χρήμα (τα γνωστά cdo- παράγωγα) των τραπεζών με φερέγγυο δημόσιο χρήμα. Οι τράπεζες, αφού διεσώθησαν άρχισαν να δανείζουν τα κράτη με τις μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες (π.χ. Ελλάδα), από το δημόσιο χρήμα με υψηλό επιτόκιο.

Επίσης άρχισαν να γράφουν νέα στοιχήματα – cds- ασφάλιστρα κινδύνου σε περίπτωση χρεοκοπίας των προβληματικών χωρών πχ Ελλάδα, Πορτογαλία.

Πολλοί επενδυτές που δάνειζαν χρήματα πχ στην Ελλάδα αγόραζαν στην Ελλάδα και αυτά τα στοιχήματα- cds, με σκοπό τα ασφαλίσουν την επένδυση τους, σε περίπτωση μη επιστροφής των δανεικών.

Παρήγαγαν λοιπόν οι τράπεζες πάλι νέο τοξικό χρήμα, χρησιμοποιώντας ως μαγιά το δημόσιο χρήμα που τους παραχωρούσε ο φορολογούμενος πολίτης.

Από το 2009 και μετά οι τράπεζες ισχυρίζονται ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν την κρίση και να επιστρέψουν μάλιστα και τα δανεικά, στα κράτη, τα οποία τις δάνεισαν.

Βέβαια  δεν μας είπαν ότι τα δανεικά χρήματα που επέστρεψαν στα κράτη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το νέο ιδιωτικό- τοξικό χρήμα ίδιο και απαράλλακτο εκείνου που «γέννησε» το κράχ του 2008.

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ-ΖΟΜΠΙ

Στις μέρες μας, οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε ζόμπι και υπομονεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό στοιχηματίζονται εναντίων χωρών – μελών της Ευρωζώνης.

Χωρών δηλαδή που οφείλουν αρκετά τρις στις τράπεζες και τα οποία οι τράπεζες φοβούνται ότι δεν θα τα πάρουν ποτέ πίσω. Δημιούργησαν οπότε τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τις συνθήκες μιας διττής κρίσης, κρίσης δημοσίου χρέους και κρίσης τραπεζών.

 Και έτσι η κρίση αναπαράγεται.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ

Απ’ όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι το καπιταλιστικό σύστημα, που έχει ως σπονδυλική στήλη το διεφθαρμένο τραπεζικό σύστημα, βρίσκεται πλέον σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης. Κανένα γιατροσόφι δεν είναι ικανό να του εμφυσήσει τη ζωή. Ας μην αυταπατάται κανείς. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες για την ανατροπή του. Ο άνεμος είναι ούριος. Η ανθρωπότητα πρέπει άμεσα να βρει τον δρόμο της προς την υλική και πνευματική απελευθέρωση της.

Και αυτό μπορεί να γίνει με συλλογικό αγώνα, οργάνωση, σχέδιο και όραμα.

Για να αναστρέψουμε την κοινωνική πυραμίδα και το 99% που παράγει όλο τον πλούτο να χτίσει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Προς αυτή την κατεύθυνση αγωνίζεται το Κίνημα Δεν Πληρώνω και σας καλεί όλους να συστρατευτείτε μαζί μας.

Μαρία Λεκάκου, γιατρός, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Κινήματος Δεν Πληρώνω