Ο παγκόσμιος καπιταλισμός στην εντατική- Ας του τραβήξουμε τα σωληνάκια (του Ηλία Παπαδόπουλου)

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός στην εντατική

του Ηλία Παπαδόπουλου, οικονομολόγου, μέλους της Σ.Ε. του Κινήματος Δεν Πληρώνω.

Η κρίση του καπιταλισμού μπορεί να παραλληλιστεί με τη συμπτωματολογία ενός γερασμένου ασθενούς. Ο ασθενής είναι ο καπιταλισμός και τα συμπτώματα της βαριάς ανίατης αρρώστιάς του είναι η κρίση και τα αποτελέσματά της. Το παράδοξο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι ο ασθενής καπιταλισμός προσπαθεί να μετακυλίσει τα αρνητικά αποτελέσματα της ασθένειάς του στους ιατρούς, τις νοσοκόμες και τους αιμοδότες που έχει στη δούλεψή του και τον κρατάνε στη ζωή. 

Αυτοί δεν είναι άλλοι από το λαό. 

Ο ασθενής, προκειμένου να παρατείνει τη ζωή του, εξαναγκάζει το απλήρωτο προσωπικό να εργάζεται νυχθημερόν προκειμένου να του επουλώνει τα τραύματα, να τον ανακουφίζει από τους κολικούς και ενίοτε να τον χειρουργεί προκειμένου να απαλλαγεί από τις ενδογενείς κακοήθειές του.

Εμείς από τη μεριά μας οφείλουμε καταρχάς να βάλουμε τον ασθενή στον μαγνητικό τομογράφο και να συντάξουμε ένα διαγνωστικό πόρισμα.  

Το χρέος, η ύφεση, η ανεργία, ο στασιμοπληθωρισμός, η φτώχεια, οι αυτοκτονίες, οι πόλεμοι, η καταστροφή του περιβάλλοντος και ένα σωρό άλλα φαινόμενα, δεν αποτελούν τις αιτίες της κρίσης, αλλά τα αποτελέσματά της.

Ο διαχωρισμός αυτός είναι πολύ σημαντικός. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η επιφανειακή καταπολέμηση των συμπτωμάτων που προτάσσεται ως λύση από τις πολιτικές δυνάμεις της διαχείρισης του συστήματος, δεν αποτελεί θεραπεία της ασθένειας αλλά στάχτη στα μάτια του λαού.

Η ασθένεια του συστήματος οφείλεται στις ενδογενείς αντιφάσεις του. Οι αντιφάσεις αυτές αφορούν πρώτα και κύρια στη θεμελιώδη αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

 Οι δυνάμεις του κεφαλαίου (ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, τραπεζίτες κ.λ.π.) από τη μία προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όσο περισσότερο μπορούν τις δυνάμεις της εργασίας, από την άλλη όμως τις έχουν απόλυτη ανάγκη τόσο στη σφαίρα της παραγωγής (καθώς οι εργαζόμενοι παράγουν τα πάντα), όσο και στη σφαίρα της κατανάλωσης των παραγμένων προϊόντων (καθώς οι εργαζόμενοι είναι ταυτόχρονα και οι κύριοι καταναλωτές). 

Η ολοένα αυξανόμενη εκμετάλλευση στη σφαίρα της παραγωγής (μείωση πραγματικών μισθών, αύξηση ωραρίου, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων κ.α.) δημιουργεί ασφυξία στην εργατική τάξη καταρχήν, αλλά και στους καπιταλιστές κατ’ επέκταση. Η εξαθλιούμενη εργατική τάξη δεν μπορεί να αγοράσει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που η ίδια παράγει, καθώς μεταξύ της παραγωγής και της κατανάλωσης παρεμβάλλεται ο παρασιτικός μηχανισμός της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Πρέπει να διασαφηνιστεί ότι οι καπιταλιστές δεν συμπεριφέρονται έτσι επειδή είναι άπληστοι ως χαρακτήρες (αν και τυχαίνει οι περισσότεροι να είναι). Ο φρενήρης ανταγωνισμός για εξασφάλιση μεγαλύτερου μεριδίου αγοράς και το θεμελιώδες κίνητρο της καπιταλιστικής παραγωγής που ονομάζεται ιδιωτικό κέρδος, αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής οικονομίας. Η αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων αποτελεί νομοτέλεια για τους καπιταλιστές αν θέλουν να παραμείνουν στο προσκήνιο. Ταυτόχρονα, αυτή τους η συμπεριφορά αποτελεί και τη νέμεση τους. Αν η εργατική τάξη συνειδητοποιήσει την τεράστια δύναμή της και εξαφανίσει τα παράσιτά της από το προσκήνιο της ιστορίας, μόνο τότε θα μπορέσει να απολαύσει τους καρπούς του μόχθου της.

Όταν ένα σύστημα δημιουργεί εξαθλιωμένους ανθρώπους και δυστυχισμένες κοινωνίες τότε οφείλουμε να το αλλάξουμε. Η παγκοσμιότητα της κρίσης δημιουργεί από μόνη της ρήγματα στα θεμέλια του βάρβαρου και σαθρού καπιταλιστικού οικοδομήματος σε όλον τον πλανήτη. Εμείς οφείλουμε να του δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα. Ας τραβήξουμε επιτέλους τα σωληνάκια που το κρατούν στη ζωή!