”Δημοκρατικός έλεγχος του χρέους από την κοινωνία των πολιτών και το εργατικό κίνημα”, “αμφισβήτηση του μη νομιμοποιημένου χρέους” και “οργάνωση αγώνα για ακύρωση του”, “διατύπωση σχεδίου αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των λαών” ,“οικονομική ανάκαμψη”, “έλεγχος επί των κεφαλαιακών ροών” , “επιβολή φόρων στους πλούσιους” και “δημόσια ιδιοκτησίας επί των τραπεζών”. Αυτές είναι οι βασικές προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης του ελληνικού χρέους που κατέθεσαν με διακήρυξη τους εννιά διεθνείς φορείς, μεταξύ αυτών και δεκάδες ΜΚΟ και άλλες αστικές ομάδες “εκδημοκρατισμού” του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας κ.ά που “εκπροσωπούν κινήματα και αγωνιστές από όλο τον κόσμο” στις 6-8 Μάη στην Αθήνα, όπου πραγματοποιήθηκε σχετική διάσκεψη.
Οικοδεσπότης ήταν η πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού χρέους που απαρτίζεται από δυνάμεις που προέρχονται βασικά από το “αντι-μνημονιακό” ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Κήρυξη καπιταλιστικού χρεοστασίου για χάρη του κινήματος ;
Η “αμφισβήτηση του μη νομιμοποιημένου χρέους” από μεριάς των παραπάνω “εκπροσώπων” του κινήματος στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο έρχεται σε μια στιγμή που, επίσης, σύσσωμος σχεδόν ο διεθνής αστικός κόσμος αμφισβητεί με το πιο ωμό τρόπο τη “βιωσιμότητα” του ελληνικού χρέους ζητώντας μετ’ επιτάσεως αναδιάρθρωση του, δηλαδή την κήρυξη χρεοστασίου.
Αναδιάρθρωση του χρέους (ή χρεοστάσιο), πιο συγκεκριμένα, σημαίνει “κούρεμα” της αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων από 50% έως και 70%, δηλαδή τη διαγραφή ενός αντίστοιχου ποσοστού του ελληνικού χρέους.
Μ’ άλλα λόγια, ο,τι προτείνουν στο δια ταύτα οι υπογράφοντες την “Διακήρυξη της Αθήνας” στο όνομα, μάλιστα, του κινήματος (αλήθεια ποιος από αυτούς τους “εκπροσώπους”… ρώτησε τις μαζικές οργανώσεις του κινήματος αν συμφωνούν με την Ε.Λ.Ε.;) και της αστικής “κοινωνίας των πολιτών” είναι εκείνο που ζητούν για παράδειγμα οι αγγλικοί Financial Times ή και η γερμανική Handelsblatt.
Η “διαφορά” έγκειται στο ότι οι πρώτοι συνδέουν τη μερική διαγραφή του χρέους με “αναδιανεμητικές πολιτικές” υπέρ του λαού και όχι του κεφαλαίου. Σαν υπόδειγμα, μάλιστα, χρησιμοποιούν την “Αργεντινή το 2001”, όπου κατ’΄αυτούς, “η οικονομική ανάκαμψη έγινε δυνατή”, καθώς αυτή η χώρα “απαίτησε τα δικαιώματά της και αντιστάθηκε στην επιβολή της λιτότητας, στη διάσωση των χρηματιστών και στο συντριπτικό βάρος του χρέους”. Ας σταθούμε, καταρχάς, λίγο σ’ αυτό το σημείο.
Η Αργεντινή του Κίρχνερ, πρότυπο των υποστηριχτών της Ε.Λ.Ε
Πρότυπο, λοιπόν, της ΕΛΕ και των διεθνών συναγωνιστών της είναι η κυβέρνηση του “αριστερού Περονιστή” (τα εισαγωγικά είναι δικά μας), Νέστορ Κίρχνερ, δηλαδή η πρώτη κυβέρνηση που εξελέγη στην Αργεντινή μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2001, γύρω στα μέσα του 2002. Μόνο που η “ανάκαμψη” του αργεντίνικου καπιταλισμού -και όχι της αργεντίνικης “οικονομίας” γενικά- βασίστηκε όχι γιατί η κυβέρνηση Κίρχνερ “απαίτησε τα δικαιώματα της χώρας της” έναντι των χρηματιστών (!;) αλλά γιατί προηγήθηκε, πριν από την εκλογή της η αδυναμία αναχρηματοδότησης του αργεντίνικου χρέους και η αναγκαστική στάση πληρωμών προς τους διεθνείς πιστωτές της.
Ο Κίρχνερ, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να αποδεχτεί την παραπάνω κατάσταση και να τη διαχειριστεί για τη διαιώνιση του καπιταλισμού στις νέες συνθήκες που διαμόρφωσε το χρεοστάσιο, αλλά και η εξέγερση.
Αποτέλεσμα της επίσημης κήρυξης χρεοστασίου, στα μέσα Δεκέμβρη του 2001, ήταν η υποτίμηση κατά 3 φορές του αργεντίνικου νομίσματος (πέσο), το πάγωμα των καταθέσεων και η εκτίναξη της ανεργίας στο 20% περίπου (ένα χρόνο μετά την εξέγερση). Ακολούθησε η επαναστατική λαϊκή εξέγερση (Argentinazo) με πολλές δεκάδες νεκρούς που -για πρώτη φορά στην αργεντίνικη ιστορία- “έσπασε” το στρατιωτικό Νόμο που κήρυξε η κυβέρνηση Ντε Λα Ρούα και ανέτρεψε πέρα από τον Ντε Λα Ρούα άλλους τέσσερις (προσωρινούς) προέδρους.
Ωστόσο, η εξέγερση δεν κατόρθωσε να επιβάλλει τη δική της λύση με μια δική της κυβέρνηση, όπως πάλευε η πρωτοπορία της που συσπειρώθηκε τους επόμενους μήνες στην “Πανεθνική Συνέλευση των Εργαζομένων και Ανέργων Εργατών”. Για την αναχαίτιση του συνεχιζόμενου, απειλητικού για την αστική εξουσία κινήματος των πικετέρος, προκηρύχτηκαν εκλογές έξι μήνες μετά το Argentinazo, όπου με τις πλάτες της πλειοψηφίας της αριστεράς και παρά τη γιγάντια αποχή, αναδείχτηκε η παράταξη που κυβερνά μέχρι σήμερα, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Νέστορ (πέθανε πέρσι) και μετέπειτα, η γυναίκα του, Κριστίνα Κίρχνερ.
Αυτή η κυβέρνηση, πατώντας στα “κεκτημένα” του χρεοστασίου (δραματικά υποτιμημένο νόμισμα – μαζική ανεργία/υποαπασχόληση) αλλά και σε μια ευνοϊκή για τις διεθνείς τιμές των πρώτων υλών συγκυρία (η Αργεντινή είναι από τις πρώτες χώρες στην παραγωγή σόγιας) κατάφερε να οδηγήσει σε προσωρινή “ανάκαμψη” τον αργεντίνικο καπιταλισμό.
Ωστόσο, ούτε αυτός ο συνδυασμός παραγόντων έκανε βιώσιμο το “κουρεμένο” αργεντίνικο χρέος, καθώς η Αργεντινή φιγουράρει σήμερα στην διεθνή πρώτη πεντάδα των χωρών που απειλούνται με χρεοστάσιο, μαζί με την Ελλάδα, τη Βενεζουέλα, το Ιράκ κ.ά.
Η εξελισσόμενη έκρηξη της φούσκας των διεθνών τιμών πρώτων υλών θα χτυπήσει σύντομα και τις λατινοαμερικάνικες χώρες, όπως χτύπησε πρόσφατα και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής με συνέπεια, ανάλογες επαναστατικές εξελίξεις. Εν παρενθέσει, είναι πραγματικά ντροπή για όσους, όπως οι υποστηριχτές της ΕΛΕ, προτείνουν την ίδια, “αργεντίνικη” λύση για τις επαναστατημένες χώρες της Βόρειας Αφρικής!
Στο μεταίχμιο μεταξύ παλιού και επερχόμενου, νέου χρεοστασίου της Αργεντινής, εξάλλου, σημειώθηκε και η δολοφονική επιχείρηση των “συνδικαλιστών” της κυβέρνησης-πρότυπο για την ελληνική ΕΛΕ ενάντια σε απεργούς σιδηροδρομικούς που στοίχισε τη ζωή του νεαρού συντρόφου Μαριάνο Φερέϊρα (μέλος Partido Obrero).
Ο ελληνικός καπιταλισμός σε πολλαπλό αδιέξοδο
Είμαστε σίγουροι πως καθένας από τους υποστηριχτές της ΕΛΕ καταδικάζει την πράξη αυτή της μαφιόζικης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην Αργεντινή. Αλλά γιατί όχι και την κυβέρνηση της συνολικά; Μια τέτοια ή ακόμα χειρότερη κυβερνητική “λύση”, πράγματι, προωθούν, οι υπερασπιστές της ΕΛΕ ;
Την ίδια στιγμή, ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε πολύ πιο επώδυνη δημοσιονομική και οικονομική θέση από την Αργεντινή του 2001. Το ελληνικό δημόσιο χρέος και το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα είναι σχεδόν τριπλάσιο από εκείνο της Αργεντινής πριν δέκα χρόνια, η ύφεση είναι αντίστοιχα βαθύτερη και πιο μακροχρόνια, ενώ πάνω απ’ όλα το διεθνές “περιβάλλον” δεν επιτρέπει καμία ελπίδα “ανάκαμψης” για καμία οικονομία στον κόσμο.
Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα προϊόν στην εξαγωγή ή στην “εισαγωγή” (πχ Τουρισμός) του οποίου θα μπορούσε να βασιστεί μια τέτοια συνολική οικονομική “ανάκαμψη”. Ακόμα και η έξοδος της καπιταλιστικής Ελλάδας από την Ευρω-Ζώνη και την ΕΕ και η επιστροφή στη Δραχμή, όπως προπαγανδίζει μια μερίδα των υποστηριχτών της ΕΛΕ (πχ “Αριστερό Ρεύμα” του ΣΥΝ, ΚΟΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν θα έδινε απαραίτητα στην οικονομία καμία ώθηση “ανάκαμψης”.
Η απότομη και γιγάντια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος που θα ακολουθούσε την έξοδο από την ΕΕ με καπιταλιστικούς όρους, πέρα από την παραπέρα εκτίναξη του χρέους (που αποτιμάται σε ευρώ) το οποίο, ούτως ή άλλως, θα “κουρευόταν”, δεν θα οδηγούσε απαραίτητα σε μια “ανάκαμψη ” τύπου Αργεντινής, όπως αυτή που ελπίζουν οι υποστηριχτές της ΕΛΕ. Η Ελλάδα δεν έχει το σημαντικό μονοπώλιο σε κανένα προϊόν, ούτε καν στον τουρισμό καθώς περιβάλλεται από χώρες με παρόμοιο φυσικό πλεονέκτημα, από την Ισπανία και την Ιταλία μέχρι την Κροατία και την Τουρκία. Εξάλλου, οι χώρες από όπου βασικά προέρχονται οι πελάτες της θα ζήσουν παρόμοια “Μνημόνια” με εκείνα που ζουν οι κάτοικοι της Ελλάδας, με αντίστοιχα αποτελέσματα στην κατανάλωση και του τουριστικού “προϊόντος”.
Παράλληλα, το “κούρεμα” ενός χρέους 157% ή 166% του ΑΕΠ (σύμφωνα με την τελευταία πρόβλεψη της Κομισιόν για το 2011 και το 2012 αντίστοιχα) κατά 50% δηλαδή μια αναγκαστική στάση πληρωμών του Κράτους προς τους ξένους πιστωτές, είτε η καπιταλιστική Ελλάδα παρέμενε είτε όχι στην Ευρω-Ζώνη και την Ε.Ε., είτε γίνει ως διαγραφή του “μη νομιμοποιημένου” (όπως ζητά η πρωτοβουλία για την ΕΛΕ) είτε γίνει ως “κούρεμα”του μη βιώσιμου χρέους (όπως ζητάν πχ επιθετικοί κύκλοι του γερμανικού κεφαλαίου) θα οδηγούσε σε μια ούτως ή άλλως γενικευμένη, εσωτερική στάση πληρωμών του ίδιου του κράτους προς τους ιδιώτες επιχειρηματίες (τράπεζες, βιομηχανίες, εμπόριο) και των ιδιωτών επιχειρηματιών προς τους εργαζομένους, με μια λέξη σε ένα γενικό οικονομικό και κοινωνικό Black Out.
Διαγραφή του χρέους: Από την εργατική εξουσία στο διάβα της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής επανάστασης
Όχι μια πολιτική “αναδιανομής”, αλλά μια πολιτική κοινωνικής επανάστασης και κατάληψης της εξουσίας, μέσα από τη συντριβή του αστικού κράτους θα πρέπει να τεθεί από την πλευρά του εργατικού κινήματος για να αντιμετωπίσει τις πιέσεις μιας ανοιχτής καπιταλιστικής χρεοκοπίας, όπως αυτή που προετοιμάζουν οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι διεθνώς και στην Ελλάδα.
Αυτός είναι ο πιο βασικός όρος για την αποφασιστική αλλαγή των διεθνών σχέσεων της χώρας με τον ιμπεριαλιστικό περίγυρο, δηλαδή την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ και όχι το αντίστροφο, όπως υποστηρίζει μια τάση ενός της πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση ΕΛΕ. Δηλαδή πρώτα να φύγει η Ελλάδα έξω από την ΕΕ ή πρώτα να διαγραφεί μέρος (όπως ζητάνε οι υποστηριχτές της ΕΛΕ) ή ολόκληρο το χρέος (όπως κατά τ΄άλλα ζητά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και μετά να συζητήσουμε… για τη ταξική φύση της εξουσίας που θα φέρει σε πέρας αυτό το αίτημα ή της εξουσίας που θα “προκύψει” από τις συνέπειες των αλλαγών που θα επέλθουν κατόπιν τούτου.
Όποιος δεν ξεκαθαρίζει ποια εξουσία-ποιας τάξης θα φέρει σε πέρας το αίτημα της διαγραφής του χρέους, είναι, είτε το το καταλαβαίνει, είτε όχι, έκθετος στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας και του λαϊκού μετώπου, όσο και αν ορκίζεται εναντίον του. Η παραδοχή αυτή αφορά φυσικά και το ΚΚΕ που προπαγανδίζει πως μια ταξικά ασαφής εξουσία, η “λαϊκή εξουσία” θα διαγράψει το δημόσιο χρέος.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί, επίσης, ενάντια σε όλους τους παραπάνω, πως η πραγματική ικανοποίηση του αιτήματος για διαγραφή ολόκληρου του χρέους , πέραν από την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, έχει και μια άλλη ακόμα πιο σημαντική προϋπόθεση: Την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και στα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού και προπαντός, στην περίπτωση της Ελλάδας, στην Ευρώπη.
Πίσω από το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους (με τη μορφή κρατικών ομολόγων) βρίσκεται στα χέρια γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, βρίσκεται η αδυναμία “αυτοχρηματοδότησης” του ελληνικού καπιταλισμού και πιο πίσω βρίσκεται η δομική ανεπάρκεια του να παράξει δική του τεχνολογία. Μ’ άλλα λόγια, η εργατική εξουσία στην Ελλάδα θα μπορούσε να διατηρηθεί για ένα πολύ μικρό διάστημα χωρίς τα δανεικά χρήματα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, κατάσχοντας την περιουσία του μεγάλου κεφαλαίου και αναδιοργανώντας σε σοσιαλιστική βάση όλες τις κοινωνικές σχέσεις αλλά, από ένα σημείο και πέρα, δεν θα μπορούσε να επιζήσει χωρίς την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων από την ευρωπαϊκή εργατική τάξη, δηλαδή χωρίς την εξουσία των εργατικών συμβουλίων στις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης. Η υποστήριξη αυτή είναι αποφασιστικής σημασίας για την επιβίωση ενός ιμπεριαλιστικά περικυκλωμένου εργατικού κράτους και μπορεί να διασφαλισθεί μόνο με το πέρασμα των μέσων παραγωγής των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών στο προλεταριάτο, δηλαδή τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ευρώπη. Αυτό σημαίνει πως, η πραγματική διαγραφή του χρέους είτε θα γίνει στο διάβα της ευρωπαϊκής επανάστασης, είτε δεν θα υπάρξει ποτέ.
Παραπέρα, “δημόσιος έλεγχος” των τραπεζών που ζητάν οι υπογράφοντες την “Διακήρυξη της Αθήνας για το χρέος” υπάρχει ήδη, με τον επίτροπο που έχει τοποθετήσει η ελληνική κυβέρνηση στα Διοικητικά Συμβούλια όλων των εμπορικών τραπεζών στην Ελλάδα λόγω της παροχής εγγυήσεων του ελληνικού δημοσίου 85 δισ. ευρώ (από το 2008 ως σήμερα) προς αυτές.
Σε περίπτωση “κουρέματος” του χρέους ή και νωρίτερα από αυτό, θα μείνουν δύο το πολύ τράπεζες, με μια από αυτές να είναι η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας. Μ’΄άλλα λόγια, θα “ενισχυθεί”, ούτως ή άλλως, ο “δημόσιος” πυλώνας του τραπεζικού συστήματος.
Το ζήτημα, όμως, είναι ποιος θα πληρώσει τη χρεοκοπία όσων τραπεζών εξαφανισθούν από το χρηματοπιστωτικό τοπίο… για χάρη του δημόσιου. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές ή οι εργάτες; Αν η εξουσία παραμείνει στα χέρια των καπιταλιστών θα το πληρώσουν οι εργάτες.
Αντίθετα, μια επαναστατική εργατική κυβέρνηση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας και στα συντρίμμια του αστικού κράτους, θα μπορούσε να εθνικοποιήσει όλες τις τράπεζες, χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, απαγορεύοντας ταυτόχρονα τη φυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό, κατάσχοντας τη γιγάντια αποταμίευση των καπιταλιστών (παρότι το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεων τους, δηλαδή 600 δισ. ευρώ ή 2 φορές σχεδόν πάνω από το δημόσιο χρέος βρίσκεται εκτός χώρας!!!) και στρέφοντας το χρήμα στην αναδιοργάνωση της οικονομικής ζωής.
Αυτή η αναδιοργάνωση δεν μπορεί να είναι παρά σοσιαλιστική, αν πράγματι επιθυμούμε να είναι “φιλολαϊκή”, δηλαδή να βασιστεί στην απαλλοτρίωση του μεγάλου κεφαλαίου, την εθνικοποίηση όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας, την κατανομή όλου του εργατικού δυναμικού, ντόπιου και “αλλοδαπού”, με βάση τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας με μισθούς που να καλύπτουν τις βασικές ανάγκες με βάση ένα πανεθνικό σχέδιο κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
Οι πιο ισχυροί διεθνείς αστικοί κύκλοι, αντίθετα, με τους υποστηριχτές της ΕΛΕ, θέλουν…. να αποφύγουν τη δημιουργία μιας “Αργεντινής” ή καλύτερα ενός νέου Argentinazo και μάλιστα στο νοτιανατολικό άκρο της χειμαζόμενης από την κρίση Ευρώπης και λίγο βορειότερα από την επαναστατημένη Βόρεια Αφρική.
Εμείς, δεν έχουμε παρά να κάνουμε τους φόβους των αστών πραγματικότητα, ακολουθώντας τον αντίθετο δρόμο από εκείνο που ακολούθησαν οι λατινοαμερικάνοι “συναγωνιστές” των υποστηριχτών της ΕΛΕ, από εκείνο το δρόμο που ανέβασε το Κίρχνερ στην εξουσία στην Αργεντινή και το Λούλα στη Βραζιλία: Να παλέψουμε για την πολιτική ανεξαρτησία του προλεταριάτου ενάντια σε κάθε πλατφόρμα ενός νέου “λαϊκού μετώπου”, όπως αυτή που λανσάρουν οι υποστηριχτές της ΕΛΕ, να απλώσουμε την επαναστατική πυρκαγιά από τη Βόρεια Αφρική στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη, για την ανατροπή και όλων των αστικών κυβερνήσεων, τη διάλυση της Ε.Ε., για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης των κυρίαρχων εργατικών συμβουλίων και τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό!
Δ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου