ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ποιος μπορεί να “ελέγξει” το χρέος ;

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

　ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011 (ΤΕΥΧΟΣ 499)

Η νέα φάση στην οποία έχει εισέλθει η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού μετά και την συμφωνία στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής για τη σύσταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού (24-25 Μαρτίου), μαζί και τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα, της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, στην αντιμετώπιση της έχει οδηγήσει σε “νέες προτάσεις” και εργαλεία εξόδου από αυτή.

Ένα από αυτά είναι και η σύσταση “Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου” (ΕΛΕ) του χρέους.

Στον “σκληρό πυρήνα” αυτής της κίνησης βρίσκεται το “Αριστερό Βήμα διαλόγου και κοινής δράσης” που έχει συγκροτηθεί κυρίως από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αποτελεί προέκταση της “πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακών”.

Η διαφορά της νέας πρωτοβουλίας σε σχέση με τις δύο προηγούμενες είναι διπλή:

· Είναι ευρύτερη τόσο ως προς το πλήθος των ανθρώπων που τη στηρίζουν και τους πολιτικούς χώρους που αυτή εκπροσωπεί (“αντι-μνημονιακό” ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), όσο και ως προς το στόχο της.

· Στόχος της είναι η σύσταση μιας “ανεξάρτητης” επιτροπής με στόχο την “εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων”.

Στην πραγματικότητα, όπως θα δείξουμε και παρακάτω, ανοίγει το ζήτημα της “αναδιαπραγμάτευσης-αναδιάρθρωσης” του χρέους, μια θέση στα δεξιά τόσο εκείνης του “Αριστερού Βήματος” για “μερική ή ολική διαγραφή του χρέους” όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ περί “διαγραφής”.

Το ζήτημα αυτό ανοίγεται από μέρος της “αριστεράς σε μια στιγμή όπου γίνεται το ίδιο από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από την πλειοψηφία -πλέον- των κύκλων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, λόγω της επαπειλούμενης νέας εκτίναξης του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.

Γι' αυτό, όμως, θα πρέπει να αποφασίσει ή έστω να γνωμοδοτήσει μια “ανεξάρτητη” από την κυβέρνηση ΕΛΕ...

ΕΛΕ “χωρίς την κυβέρνηση” δεν γίνεται

Εδώ βρίσκεται το πρώτο τρωτό σημείο της έκκλησης: Χωρίς τη συμμετοχή και πιο συγκεκριμένα την παροχή σχετικής αδείας της κυβέρνησης είναι αδύνατη, για την ακρίβεια, είναι παράνομη, οποιαδήποτε “ πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων”, όπως ζητάνε οι υπογράφοντες της έκκλησης.

Για να γίνουμε πιο σαφείς, αν δεν επιτρέπεται ούτε καν στη Νέα Δημοκρατία, το έτερο αμιγώς αστικό κόμμα εξουσίας να ερευνήσει στοιχεία στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ) ή στον Οργανισμό Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) είναι προφανώς αδύνατο να γίνει επιτρεπτό κάτι τέτοιο σε εξωκοινοβουλευτικούς “πολιτικούς”, πόσο μάλλον αν αυτοί προέρχονται από τη “ριζοσπαστική” ή “αντικαπιταλιστική” αριστερά.

Πρακτικά δύο περιπτώσεις υπάρχουν:

1. Θα μπορούσε να συσταθεί μια σχετική κοινοβουλευτική επιτροπή με επίσης περιορισμένες -από την κυβέρνηση- προσβάσεις στο ΓΛΚ και στον ΟΔΔΗΧ, όπως πρότεινε για παράδειγμα ο ΣΥΝ στη Βουλή αλλά και σε εκδήλωση του “Αριστερού Βήματος”. Αυτό, όμως, δεν το θέλουν, τουλάχιστον στα λόγια, πολλοί υποστηριχτές της εν λόγω πρωτοβουλίας που είναι και ταυτόχρονα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

2. Θα μπορούσε να συσταθεί μια μη κοινοβουλευτική ΕΛΕ, πάλι με την έγκριση, την εποπτεία και τους όρους της κυβέρνησης (παράδειγμα Ισημερινού).

Μ' άλλα λόγια, οι αιτιάσεις των μελών αυτής της πρωτοβουλίας ότι η κυβέρνηση δεν θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στην ΕΛΕ δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η ΕΛΕ είτε θα γίνει με την άμεση ή έμμεση συμμετοχή της κυβέρνησης, είτε δεν θα πρόκειται να γίνει.

Μετάβαση... σε μια “καθαρούτσικη” δημοκρατία

Απ' αυτήν την άποψη, όσοι, παρόλα αυτά, επιμένουν στη σύσταση μιας τέτοιας επιτροπής το κάνουν για δύο λόγους:

· Γιατί δεν έχουν, εν τέλει, πρόβλημα με την συμμετοχή της κυβέρνησης σε μια τέτοια επιτροπή (ΣΥΝ)

·

Γιατί πιστεύουν ότι το αίτημα της ανεξάρτητης από την κυβέρνηση ΕΛΕ είναι θετικό να γίνει στόχος πάλης του κινήματος ακόμα και αν αποδειχθεί αδύνατο ενδεχόμενο να πραγματοποιηθεί ως τέτοιο. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως αυτό το αίτημα είναι “μεταβατικό” και τίθεται με “κινηματικούς όρους” (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Η χρήση του όρου “μεταβατικό” γίνεται κυρίως από την “αντικαπιταλιστική” πτέρυγα της πρωτοβουλίας για την ΕΛΕ, ενώ η χρήση του όρου “δημοκρατικού” γίνεται απ΄ όλες τις πτέρυγες της: “Η ΕΛΕ μπορεί να συμβάλλει στην αναπλήρωση του δημοκρατικού αυτού ελλείμματος (σσ. ενημέρωσης του λαού όσον αφορά τη σύνθεση, τις αιτίες και τους όρους του δημόσιου χρέους, όπως αναφέρεται σε γενικές γραμμές παρακάτω).

Ωστόσο, αν

το ζήτημα του χρέους και η “αντιμετώπιση” του, στην οποία σκοπεύει η πρωτοβουλία είναι ζήτημα δημοκρατίας, τότε σε τι έγκειται η “μεταβατικότητα” του αιτήματος του λογιστικού ελέγχου ; Πάντως, “μετάβασης” στο σοσιαλισμό, όπως τουλάχιστον προβλέπει ο επαναστατικός μαρξισμός, σίγουρα όχι.

Οι υπογράφοντες της έκκλησης και προπαντός εκείνοι που μιλάνε στο όνομα του “επαναστατικού μαρξισμού” δεν δίδουν την αρμοδιότητα της ενημέρωσης και της αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους ούτε καν στο προλεταριάτο, τις οργανώσεις τους μαζί και τους έμπιστους επιστήμονες του. Αντίθετα το αναθέτουν σε “ανεξάρτητη” δημοκρατική και διαταξική επιτροπή στα πλαίσια της αστικής κυριαρχίας, που δεν θα μπορούσε διαφορετικά παρά να αποτελείται από τους στυλοβάτες της: τους μικροαστούς και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (βλέπε, πχ, υπογραφή προέδρου της ΑΔΕΔΥ στην έκκληση)

Η έντεχνη προσθήκη του “εργατικού” ή “κινηματικού” παράγοντα σ' ένα τέτοιο “λογιστικό έλεγχο” δημοσίου χρέους που επιχειρεί στην υποστηρικτική στην ΕΛΕ φιλολογία της, η “αντικαπιταλιστική” πτέρυγα της πρωτοβουλίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργατικό...πρόσχημα στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος που ενώ το δημιούργησε η αστική τάξη καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη.

Μ' άλλα λόγια, οι υπέρμαχοι της ΕΛΕ, εξ ονόματος της εργατικής τάξης και του κινηματικού τους “κύρους” αναλαμβάνουν -οι ίδιοι- να ξεκαθαρίσουν τα άπλυτα του γερασμένου αστικού κοινοβουλευτισμού και καπιταλισμού, τα οποία συμπυκνώνονται στο ζήτημα του υπέρογκου χρέους για χάρη και με τα μέσα της “καθαρούτσικης” πλην πάντα αστικής “δημοκρατίας”.

Διαταξικό εργαλείο αντιμετώπισης

ενός βαθιά ταξικού προβλήματος

Η “εξαφάνιση” των πολιτικών κομμάτων που ζητάνε οι φίλοι της ΕΛΕ προς χάρη των “πολιτικών” δε σημαίνει εξαφάνιση των κοινωνικών τάξεων που βρίσκονται πίσω από αυτά και εκπροσωπούνται από τα κόμματα ή μερίδες αυτών.

Αντίθετα οι τάξεις αυτές μπορούν, ίσως, καλύτερα να εκπροσωπηθούν από άτομα -ειδικά σε συνθήκες πλήρους κατάρρευσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτά τα άτομα αφενός έχουν τις κατάλληλες γνώσεις να διαβάσουν τα λογιστικά βιβλία του Κράτους (“ορκωτοί λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, νομικοί, οικονομολόγοι”), εκπροσωπούν απευθείας τις κοινωνικές τάξεις (“αντιπρόσωποί των εργατικών οργανώσεων, μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών”) και εμμέσως τα πολιτικά κόμματα (“πολιτικοί”), των αστικών συμπεριλαμβανομένων. Αφετέρου δεν εμπλέκονται -τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζει ο λαός- σε τίποτα μεμπτό, όπως εκείνα που εμπλέκονται οι βουλευτές κλπ.

Μια υπενθύμιση: Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός την ίδια ώρα που ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς (πρωτοβουλία για ΕΛΕ) αφήνει σε μια Επιτροπή ατόμων να αντιμετωπίσει με τις προτάσεις το ζήτημα του χρέους, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης μιλά για την ανάγκη σύστασης μιας κυβέρνησης “εκτάκτης ανάγκης” ή και “εθνικής ενότητας” με συμμετοχή κοινοβουλευτικών, αλλά και εξωκοινοβουλευτικών “προσωπικοτήτων”...

Στην περίπτωση της ΕΛΕ, θα προέκυπτε μια διαταξική επιτροπή εκπροσώπων όλων των πλευρώντης αστικής “κοινωνίας των πολιτών” υπό την εποπτεία της αστικής κυβέρνησης Παπανδρέου -μιλώντας με τους σημερινούς όρους- η οποία θα αναλάβει να διερευνήσει την ποιότητα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, “συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές”.

Μ' άλλα λόγια μια διαταξική επιτροπή θα αναλάβει να λύσει ένα ... διαταξικό πρόβλημα. Το πρόβλημα του χρέους, όμως, δεν είναι ακριβώς ...”διαταξικό” πρόβλημα, όπως υπονοεί η εν λόγω πρωτοβουλία, αναφερόμενη γενικώς σε ένα “δημόσιο” και γενικά “ιδιωτικό” χρέος. Τόσο το “δημόσιο” όσο και το “ιδιωτικό” είναι όροι εντελώς σχετικοί σε μια ταξική, σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Να σημειωθεί, επίσης, πως πουθενά δεν υπάρχει ταξικός προσδιορισμός (πχ αναφέρεται στην “Ελλάδα” γενικά, στην “οικονομία” γενικά, κλπ.) στην έκκληση για τη σύσταση ΕΛΕ.

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα σημεία σχετικά με το χρέος. Το χρέος:

· Δεν δημιουργήθηκε και από όλες τις τάξεις μαζί, αλλά από την εκμετάλλευση της μιας από την άλλη. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τον καπιταλισμό, ως κοινωνικό σύστημα από το... ανεξέλεγκτο χρέος του, ειδικά όπως αυτό δημιουργείται στην εποχή της παρακμής του.

· Είναι απόρροια της αδυναμίας του κεφαλαίου να αποσπά ικανοποιητική για αυτό υπεραξία από την εργασία στην παραγωγική σφαίρα , αλλά και ταυτόχρονα γίνεται μοχλός απόσπασης μεγαλύτερης υπεραξίας.

· Η εκτίναξη του χρέους συνολικά είναι συνέπεια της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης που έχει συντελεστεί την τελευταία τριακονταετία και η τρέχουσα κρίση χρέους έχει προκληθεί από την κρίση της όψιμης φάσης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Πιο συγκεκριμένα, το “δημόσιο” χρέος είναι εκείνο το χρέος που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων με στόχο την κάλυψη των δομικών αδυναμιών της καπιταλιστικής παραγωγικής βάσης μιας χώρας και, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, την άντληση κερδών από επενδύσεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα με πρόσχημα, πλέον, τις ακόμα μεγαλύτερες δομικές παραγωγικές αδυναμίες και στόχο ...ιδία οφέλη, για τους κρατούντες και τους εντολοδότες τους καπιταλιστές.

Δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, αλλά διεθνές. Δεν αφορά μόνο την “εξαρτημένη” ή “ενδιάμεση” θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, αλλά όλη την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, των δυτικών μητροπόλεων συμπεριλαμβανομένων, όπως δείχνει το εξωτερικό χρέος στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

Από την άλλη μεριά, τα “ιδιωτικά” εργατικά χρέη, δηλαδή τα απλήρωτα δάνεια των εργατών, αφενός έγιναν δυνατά χάρη στην επέκταση του αστικού δημοσίου χρέους που μόλις περιγράψαμε (πχ το “φθηνό χρήμα” λόγω των χαμηλότοκων δανείων στα νοικοκυριά ήλθε μετά την ένταξη της χώρας ως “όλο” στην ευρωζώνη και όχι... του καθενός εργάτη χωριστά), αφετέρου ισοσκέλισαν τεχνητά την τεράστια απώλεια εισοδήματος των εργατών από την απλήρωτη υπεραξία της εργασίας τους.

Και αν αυτοί οι όροι δεν είναι αποδεκτοί ή κατανοητοί από ορισμένους, ας δούμε τη γιγάντια διαφορά μεταξύ ρυθμού αύξησης των μισθών και εκείνου των κερδών των τραπεζών ή το γεγονός ότι μόνο το 5% των δανείων που σύναψε το κράτος την τελευταία τριακονταετία κατευθύνθηκε σε αυξήσεις μισθών δημοσίων υπαλλήλων.

Τέλος, το ιδιωτικό -ας πούμε- χρέος των καπιταλιστών και η “εθνικοποίηση” της αδυναμίας αποπληρωμής του (μέσω των κρατικών ενέσεων ρευστότητας και των ακόλουθων πακέτων λιτότητας) βρίσκεται στην “καρδιά της κρίσης της ευρωζώνης” και όχι το “δημόσιο και το ιδιωτικό” γενικά.

Εξάλλου, αυτό το χρέος είναι που κατέστησε την ευρωζώνη αδύναμο κρίκο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε το 2007 στις ΗΠΑ, για να περάσει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, χωρίς να πάψει όμως να έχει ως κέντρο τη χώρα των Γιάνκηδων. Αντίθετα με ο,τι αναφέρει η εν λόγω έκκληση, η τραπεζική χρεοκοπία έχει ήδη έλθει από το 2008-9 και δεν είναι απλά “πιθανή”. Αναχαιτίστηκε προσωρινά με τις γιγάντιες κρατικές ενέσεις ρευστότητας και επανέρχεται δριμύτερη λόγω των κρατικών χρεοκοπιών, της νομισματικής αναταραχής και του νέου πληθωριστικού κύματος σε παγκόσμια κλίμακα.

Μ' άλλα λόγια όλο το εξωτερικό χρέος (άθροισμα “δημοσίου” και “ιδιωτικού”) είναι... εξ' ορισμού παράνομο, μη νομιμοποιημένο και απεχθές για την εργατική τάξη και ...εξ' ορισμού νόμιμο, νομιμοποιημένο και τίμιο για την αστική τάξη. Μέσος ορισμός δεν υπάρχει. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτήν την αλήθεια πρέπει να πούμε στην εργατική τάξη, χωρίς αστικούς διαμεσολαβητές.

Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να δώσει διέξοδο

από την καπιταλιστική χρεοκοπία

Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν, τι σημασία έχει να αποδείξει κανείς τους ακριβείς “όρους” σύναψης των δανείων ή ποιο ιδιαίτερο μέρος του χρέους είναι “παράνομο”, “μη νομιμοποιημένο” ή “επαχθές”.

Αυτό μπορεί να έχει ή να αποκτήσει το αμέσως επόμενο διάστημα, μεγάλη σημασία για τον αγώνα μιας μερίδας της αστικής τάξης ενάντια στην άλλη, ειδικά καθώς καταρρέει η “λύση” του Μνημονίου και μαζί της η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ελάχιστη, όμως, και μάλιστα τυπική ή απολύτως καμία σημασία θα μπορούσε να έχει για την εργατική τάξη.

Αυτή ξέρει, όπως και καθένας άνθρωπος σ' αυτή τη χώρα, πως από το 1974 , οπότε και άρχισε να αυξάνεται ανεξέλεγκτα το χρέος, ως σήμερα ότι επί 36 χρόνια κυβερνάνε η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Τα υπόλοιπα λίγο χρειάζονται και η πραγματική αλήθεια θα μπορέσει, εν τέλει, να λάμψει όχι υπό το αστικό καθεστώς αλλά υπό αυτό της εξουσίας των εργατών και με τα ανεξάρτητα από την αστική τάξη εργαλεία τους και όχι εκείνων που οδήγησαν την κοινωνία στο σημερινό αδιέξοδο.

“

Μέχρι τότε;”, διερωτώνται πολλοί, “μέχρι την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, τι πρέπει να κάνουμε;”. Ο στόχος της εργατικής εξουσίας δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσει η εργατική τάξη για να φτάσει σ' αυτό το σημείο.

· Μέχρι τότε, λοιπόν και καθώς κλιμακώνεται ραγδαία η διαδικασία κλοπής των εργατών για χάρη (και εις μάτην) της εξόδου της καπιταλιστικής Ελλάδας και του κράτους της από τη χρεοκοπία, το βασικό έλλειμμα δεν είναι αυτό της του “ελλείμματος δημοκρατικής ενημέρωσης” για τους ακριβείς όρους αυτής της κλοπής.

Η ενημέρωση για τα αντεργατικά αίσχη που κρύβονται πίσω από το χρέος είναι υπόθεση της προλεταριακής πρωτοπορίας και όσων επιστημόνων έχουν ταχθεί έμπρακτα με την υπόθεση των καταπιεσμένων, στα πλαίσια της οργάνωσης της ταξικής πάλης για τη μονομερή κατάργηση ολόκληρου του εξωτερικού χρέους.

Γι' αυτό χρειαζόμαστε ένα εργατικό ταξικό και όχι ένα νέο λαϊκό μέτωπο, πρόπλασμα του οποίου αποτελεί και η πρωτοβουλία για τη σύσταση ΕΛΕ για το χρέος.

Από αυτήν την άποψη είναι αντιδραστική η θέση που θέλει μια ΕΛΕ από τη μια μεριά να “ ενθαρρύνει τη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανάπτυξη κινημάτων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους” και από την άλλη να “συνδράμει την Ελλάδα (σ.σ. την ελληνική αστική κυβέρνηση, προφανώς) ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους”.

· Τα όποια απαραίτητα για την εργατική τάξη “μέτρα” μπορεί να τα πάρει μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας και σίγουρα όχι μια κυβέρνηση-υποχείριο του κεφαλαίου στα πλαίσια της αστικής εξουσίας και αυτά είναι: η εθνικοποίηση των τραπεζών και όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και η πλήρης σοσιαλιστική αναδιοργάνωση των κοινωνικών σχέσεων.

Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση αντιμετώπισης της κρίσης του χρέους προς όφελος των εργατών και όχι η “αναδιανομή του πλούτου”, όπως έχουν γράψει με άλλη αφορμή όλοι οι υποστηριχτές της ΕΛΕ, από τη “ρεφορμιστική” μέχρι την “επαναστατική” πτέρυγα της.

Ειδικά σε συνθήκες όπου στην Ελλάδα, οι δαπάνες για τόκους-χρεολύσια ισούνται πλέον με τα έσοδα του Κράτους. Μ' άλλα λόγια, από εδώ και πέρα είτε θα πληρώνεται το χρέος, είτε θα πληρώνονται οι μισθοί, οι συντάξεις και άλλες κοινωνικές παροχές. Μεσοβέζικη ή άλλη... “μεταβατική” ψευτο-λύση δεν υπάρχει!

Εξίσου αντιδραστική είναι η θέση που θεωρεί έμμεσα ως μόνη εγγύηση κατά της πίεσης των διεθνών και Ευρωπαίων πιστωτών της καπιταλιστικής Ελλάδας, τη “διεθνοποίηση” της ΕΛΕ δηλαδή να συνδράμουν στην “εθνική” προσπάθεια και άλλες διεθνείς προσωπικότητες και να γίνουν ΕΛΕ “σε άλλες χώρες της ευρωζώνης”.

· Την ίδια στιγμή, που η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία συστήνει ένα πανευρωπαϊκό μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας (δηλαδή μια φύσει αντιλαϊκής αναδιάρθρωσης του χρέους) ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής “αριστεράς” διεκδικεί απλώς αυτή η αναδιάρθρωση να γίνει με...φιλολαϊκούς όρους.

Μόνο η διεθνή και διεθνιστική επαναστατική δράση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου για την ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων, των αντιλαϊκών μέτρων και της ίδιας της Ε.Ε. για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης των κυρίαρχων εργατικών συμβουλίων μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην κερδοσκοπική λύσσα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Γι' αυτό χρειαζόμαστε τώρα όσο ποτέ μια εργατική επαναστατική Διεθνή, την άμεση επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.

Δημήτρης Κατσαγάνης