Όταν η δικαιοσύνη δείχνει τα αιχμηρά της δόντια σε ανθρώπους φτωχούς, αλλά περήφανους

Στην αίθουσα του δικαστηρίου που έλαβε χώρα η δίκη των ιδρυτικών μελών του Κινήματος Δεν Πληρώνω, Βασίλη Παπαδόπουλου, Σούλας Γαλάνη και Απόστολου Αυλακιώτη, την 22α Σεπτεμβρίου 2016, προηγήθηκε μια υπόθεση που μας άφησε άφωνους.

Στο εδώλιο του κατηγορούμενου μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα και μάνα, μια γυναίκα που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, το μοναδικό μέλος πενταμελούς οικογένειας που έφερνε το ψωμί στο τραπέζι, ένας άνθρωπος που έφερνε στους ώμους του όλη την εξαθλίωση της κρίσης, μα και την αξιοπρέπεια ενός περηφανου ανθρώπου.

Ένας άνθρωπος που πριν τα μνημόνια θα είχε πάρει προ πολλού σύνταξη.

Από την άλλη μεριά, κατήγορος ήταν μια γιατρός, πρόεδρος της επιτροπής υγείας για τις αναπηρικές συντάξεις.

Στο πρόσωπο της συγκεντρώνονταν η εξουσία της υπογραφής για την επιβίωση συμπολιτών μας με ειδικές ανάγκες υγείας.

Στις κατηγορίες της διαφαίνονταν η απέχθεια σε όσους δεν προσκύνησαν αρκετά ή δεν χρησιμοποίησαν πλάγιους τρόπους για να πάρουν την πολυπόθητη υπογραφή που πιστοποιεί την αδυναμία τους να εργασθούν .

Η υπεροψία της μηνύτριας με αυτο το προφίλ έβαλε στις εδώλιο του κατηγορούμενου την άτυχη γυναίκα, όταν η κατηγορούμενη σε συναισθηματικη απόγνωση ζήτησε να της δωθούν εξηγήσεις σχετικα με το φάκελο της και την απόφαση απόρριψης της αναπηρικής της σύνταξης.

Αλλά η αλαζονεία της εξουσίας δε σταμάτησε ούτε μετά την απολογία της κατηγορούμενης η οποία εξήγησε ότι ήδη ζήτησε να την συγχωρέσουν γι αυτή της την συναισθηματική της έξαρση, λίγο πριν την πάρει το ΕΚΑΒ λιπόθυμη από την υπηρεσία που έλαβε χώρα το συμβάν.

Όχι, έτσι, θα ήταν πολύ ανθρώπινο, πολύ εύκολο. Να αφουγκραστείς δηλαδή τις εικόνες πίσω από τα λόγια και πίσω από τις ενέργειες της κατηγορούμενης και της μηνύτριας.

Πως θα ήταν αυτο δυνατό- να δουν μέσα από τον άνθρωπο;

Πως ήταν δυνατό να φανταστούν εστω και για μια ώρα τον εαυτό τους στη θέση της τραγικής μάνας που κατηγορούνταν για "ανάρμοστη συμπεριφορά";

Ήταν απίθανο βέβαια, να φανταστούν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους να είναι 3 μέρες νηστικοί όπως αυτή η γυναίκα και τα άνεργα παιδιά της.

Έτσι λοιπόν, η έντρομη τραγική φιγούρα της κατηγορουμένης που είχε σοκάρει όλο το ακροατήριο, κατάφερε να συνταράξει ακόμη και το ξύλο του εδωλίου που την στήριζε όρθια και εμπόδιζε την ολοκληρωτική της κατάρρευση...

 Η κατηγορουμένη άκουσε τρέμοντας κυριολεκτικά τις “νουθεσίες” της έδρας που εξάντλησε όλα τα ντεσιμπέλ της φωνής της πάνω στην τρομοκρατημένη γυναίκα.

Παρ όλα αυτά, όλη αυτή η ατμόσφαιρα και η συγκίνηση που πλανιόταν σε όλη την αίθουσα, ακόμα και στους παριστάμενους δικηγόρους άλλων υποθέσεων, άφησε αδιάφορη τη μαρμάρινη καρδιά της δικαστικής έδρας.

Δεν είναι τυχαίο που την ιδια ώρα κυκλοφορούν ελεύθεροι εγκληματίες που έχουν στερήσει τη ζωή σε ανθρώπους, μεγαλέμποροι ηρωΐνης, εγκληματίες “ημέτεροι” μεγαλοεργολάβοι και πολιτικοί που άνετα υπογράφουν τη θανατική καταδίκη της πλειοψηφιας των πολιτών του τόπου μας.

Βλέπεις, τα σκληρά χαρακτηριστικά της, η δικαιοσύνη δε τα βγάζει εκεί που τα συμφέροντα είναι πολλών τόνων.

Τα αιμοδιψή της δόντια δαγκώνουν, σαν τα φίδια, μόνο τους ξυπόλητους.

Εκεί εξαντλείται η εξουσία και η “δικαιοσύνη” τους.

Τα δικά μας όνειρα όμως, που εξαντλούνται;

Μας βολεύει άραγε να είμαστε θεατές στο θέατρο αυτό του παραλόγου;

Πόσο αναγκαίο είναι να χαράξουμε εμείς οι "από κάτω" τη ροή της ιστορίας;

Της ιστορίας αυτής όπου ο νόμος δεν είναι το συμφέρον των λίγων, αλλά το δίκαιο.