Αποχώρηση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Με τη σύντομη αυτή παρέμβαση θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε την αποχώρησή μας από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Αποχωρούμε από την Τ.Ε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νέας Σμύρνης και παραιτούμαστε από κάθε καταστατικό μας δικαίωμα και υποχρέωση απέναντι στην Τ.Ε και την κεντρική καθοδήγηση του «μετωπικού» μορφώματος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Θα θέλαμε να εξηγήσουμε εν συντομία τους λόγους της ανωτέρω απόφασης.

 Το σημείο 4 της Απόφασης της Πρώτης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης ανέφερε χαρακτηριστικά πως «η εγγραφή των μελών και η εκλογή των αντιπροσώπων στις Τ. Ε. γίνεται με βάση την αρχή ένα μέλος-μία ψήφος». Αυτή η αρχή προϋποθέτει τη δυνατότητα πολιτικής έκφρασης/ελευθερίας παρέμβασης μέσα στην Τοπική. Ωστόσο η πραγματικότητα έδειξε το εξής:.... όλα φιλτράρονται μέσα από τις οργανώσεις. Με άλλα λόγια η συνέλευση είναι «κατευθυνόμενη» από το συσχετισμό δύναμης που δημιουργείται από τις τελευταίες. 

Εν συνεχεία, το σημείο 5 της ως άνω αναφερόμενης Συνδιάσκεψης ανέφερε πως «Κυρίαρχο όργανο κάθε Επιτροπής αποτελεί η Συνέλευση των μελών της». Για άλλη μια φορά η πραγματικότητα διέψευσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις διακηρύξεις της Συνδιάσκεψης. Θα θέλαμε να επισημάνουμε πως κυρίαρχο όργανο αναδείχτηκε ο εσωτερικός διάλογος των συνιστωσών-οργανώσεων του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Άμεσο αποτέλεσμα υπήρξε η παραλυτική εξισορρόπηση των αντιτιθέμενων «πολιτικών γραμμών». Απόρροια αυτής της πρακτικής υπήρξε η ουσιαστική απουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την καθημερινή πολιτική και κοινωνική σύγκρουση στην πόλη μας.
Υπό το βάρος αυτής της εμπειρίας μάς προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η εκτίμηση της ΚΣΕ περί της ύπαρξης «μιας πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας και ισότιμης συμμετοχής όλων των μελών του» ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επιπροσθέτως, θέλουμε να επισημάνουμε τη ριζική μας διαφωνία με την εκτίμηση της ΚΣΕ όσον αφορά τη «δημιουργία «αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος» αλλά και τη δημιουργία ενός «αναγνωρίσιμου τρίτου πόλου της Αριστεράς με αξιοσημείωτη πολιτική και συνδικαλιστική δράση». Να υπενθυμίσουμε απλώς την πάγια θέση μας ως προς αυτά τα νευραλγικά ζητήματα: α) η ύπαρξη κατευθυντήριων αρχών πλεύσης δεν αποτελούν ένα συνεκτικό «οδικό χάρτη» πολιτικής παρέμβασης, όπως ισχυρίζεται η ΚΣΕ, και πολύ περισσότερο δεν αποτελούν αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Μάλιστα είναι ιδιαίτερα προβληματικό το γεγονός ότι 5-6 μπούλετς χαρακτηρίζονται καταχρηστικά ως πρόγραμμα για διάστημα μεγαλύτερο των δύο ετών! β) Η πολιτική και εκλογική απίσχνανση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδεικνύουν απλώς μια σχετική αναγνωρισιμότητά της. Επί του παρόντος δεν υπάρχει καμία ένδειξη η οποία θα μπορούσε να αναδείξει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ισχυρή κοινωνική δυναμική/ρεύμα που να διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στην κοινωνία. Γίνεται αντιληπτό πως οι ηγεσίες των ιδρυτικών οργανώσεων βαφτίζουν την πολιτική ανεπάρκεια ως επιτυχία, την κοινωνική και εκλογική περιθωριοποίηση ως «αναγνωρίσιμο πόλο» της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. 

Η εκτίμησή μας βρίσκεται πραγματικά μακριά από τέτοιου είδους προσεγγίσεις, δεν θεωρούμε ωφέλιμο να κάνουμε «ενέσεις» αισιοδοξίας αλλά να αποδεχτούμε την προβληματική κατάσταση ως πρώτο βήμα για την επίλυσή της.
Επιπλέον, να σημειώσουμε πως οι «ανένταχτες δυνάμεις» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν μεγάλη ευθύνη για την ανοχή που επέδειξαν στις βαθιά δυσλειτουργικές επιλογές της πολιτικής καθοδήγησης. Η κριτική θα έπρεπε να είναι πιο συντονισμένη και πιο οργανωμένη. Ας θυμίσουμε όμως ότι η de facto λειτουργία του εγχειρήματος έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να αποκλείσει κάθε άλλη πρόσληψη της πολιτικής πραγματικότητας (πολιτική του «βέτο»).
Τέλος, θα υπογραμμίσουμε ξανά την άμεση ανάγκη δημιουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος κληρονόμο των παραδόσεων του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Είναι ευνόητο πως οι περισσότερες κομματικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εάν όχι όλες, θεωρούν πως η «μετωπική λογική» θα οδηγήσει στη συγκρότηση του φορέα και όχι το αντίθετο. Η ίδια άποψη κυοφορείται ακόμα και από επιφανείς θεωρητικούς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Η θέση μας είναι αντίθετη: χωρίς ένα σύγχρονο πολιτικό υποκείμενο που να διαμορφώσει τακτική και στρατηγική σε αλληλεπίδραση με την κοινωνία, αταλάντευτα προσηλωμένο στο στόχο της σοσιαλιστικής μετατροπής του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και στην αντιμετώπιση της σοσιαλδημοκρατικής ενσωμάτωσης, δεν θα μπορέσει να υπάρξει Μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και η συνδυαστική συνύπαρξη των δύο όρων δεν προωθείται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς τείνει να θεωρεί εαυτόν ως υποκατάστατο του κόμματος, απολήγοντας στο σήμερα να δεσμεύει δυνάμεις αντί να τις απελευθερώνει. Είναι ερώτημα για εμάς κατά πόσο πρέπει να εμμένουμε σε σχήματα τα οποία δεν προωθούν την κοινωνική και πολιτική ρήξη και τα οποία έχουν αποτύχει στους στόχους τους οποίους έθεσαν. Η απάντηση κωδικοποιείται είτε στην κατεύθυνση της διαλεκτικής τομής είτε σε εκείνη της υπέρβασης, η οποία όμως ενώ περιέχει στοιχεία του παλιού προϋποθέτει τη διάλυσή του μέσα στο καινούριο.
Κατά συνέπεια η αποχώρησή μας αυτή δεν είναι απλά και μόνο αποτέλεσμα της πολιτικής ανεπάρκειας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και απόρροια της διαφορετικής μας πολιτικής αντίληψης για τα άμεσα βήματα που απαιτεί η συγκυρία. 

Φυσικός πολιτικός χώρος παραμένει για εμάς η κομμουνιστική αριστερά. Τρέφουμε βαθύ σεβασμό και εκτίμηση στον κόσμο που ακόμα μάχεται και πιστεύει στην προοπτική της ανατροπής, με τις όποιες διαφωνίες μας. 

Η παρουσία μας και η πολιτική μας πράξη θα συμπορευτεί με εκείνες τις δυνάμεις που αναζητούν τη ρήξη, τη δημιουργία του ανατρεπτικού ηγεμόνα της εποχής μας και την ανάδειξη του νέου ως εφαλτήριο για τo επαναστατικό άλμα .
23/5/2013

Νίκος Παπαδάτος
Σπύρος Παναγιώτου