ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΕΝΤΑΧΤΩΝ.
"... Η ένταξη στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν διαφέρει πολύ από αυτό που στα νομικά ονομάζουμε «συμβάσεις προσχωρήσεως». Δεν επιδέχεται τροποποίηση, αλλαγή, ή δέχεσαι κάτι όπως είναι ή το απορρίπτεις. Και το δέχομαι γιατί δεν υπάρχει άλλη προοπτική εδώ και 35 χρόνια που έχω την τύχη να ανήκω στο κίνημα αυτό....
....Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είναι ό,τι καλύτερο υπήρξε ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες. Νοιώσαμε, και είναι νωρίς για να το αποβάλουμε, ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έρχεται από το μέλλον..."
Αγαπητοί σύντροφοι,
Σας ευχαριστώ για το
κείμενο που μου στείλατε και πρέπει να σας πω ότι, διαβάζοντάς το
συμμερίζομαι απόλυτα τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες και τις αγωνίες
σας.
Επιτρέψτε μου ωστόσο να το εκλάβω ως ερέθισμα για να αναπτύξω ορισμένες γενικότερες απόψεις σχετικά με τα θέματα που θέτετε, για τον εμπλουτισμό του προβληματισμού και του διαλόγου τον οποίο ξεκινάτε.
1. Κανείς δεν έχει αντίρρηση όσον αφορά τη θριαμβευτική και δημιουργική πορεία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. από την ίδρυση και συγκρότησή της μέχρι σήμερα, εάν συγκρίνει κανείς την περίοδο 2009-2013 με την περίοδο της μεταπολίτευσης και γενικότερα της ιστορίας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Όσοι επέμεναν τις προηγούμενες δεκαετίες για την ανάγκη δημιουργίας ενός τρίτου πόλου, διακριτού και ενιαίου, ως πόλου της αντιρεφορμιστικής και μη αναφερόμενης στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού Αριστεράς, αποτελούμενου από δυνάμεις που επέμεναν στον κατακερματισμό, παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις που είχαν οδηγήσει σε απανωτές διασπάσεις και διαλύσεις, θεωρούμασταν γραφικοί.
Παρ όλα αυτά, η πραγματικότητα έδειξε ότι ο χώρος αυτός έχει αντικειμενικούς όρους ύπαρξης, οι μαζικοί και κοινωνικοί χώροι διαρκώς του έδιναν εισιτήριο ζωής και έφτασε η στιγμή της συγκρότησης, με αποκορύφωμα τη διετία 2010-2012, στην οποία υπό ορισμένες συνθήκες η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θα μπορούσε όχι μόνο να κατοχυρώσει την ύπαρξή της, αλλά και να πραγματοποιήσει μια κάποια ανατροπή μέσα στους συσχετισμούς της Αριστεράς. Η ανέλπιστα επιτυχημένη σε τόσο μεγάλο βαθμό επίδοση στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του 2010 απετέλεσε το εισιτήριο για το προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής και την αποπεριθωριοποίηση. Το πρώτο στοίχημα κερδήθηκε, το δεύτερο ήταν η ενίσχυση των συσχετισμών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε συνθήκες συνολικής της ανόδου και πρωτοφανούς ρευστότητας και πολιτικοκοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης 2010 - 2012.
2. Ωστόσο, η αναμφισβήτητη θετική όψη της συγκρότησης και λειτουργίας της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. σε σχέση με το 40χρονο παρελθόν δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει την οπτική μας από την πορεία της τον τελευταίο χρόνο και ιδίως από τις εκλογές Ιουνίου 2012 μέχρι σήμερα :
α) Ήδη έχει επισημανθεί και έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης, που πια με νηφάλιους όρους πρέπει να αποτελέσει θέμα αποτίμησης και αυτοκριτικής, η αδυναμία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. πριν τις βουλευτικές εκλογές του Μάη 2012 να πετύχει ευρύτερες συμπράξεις και συνεργασίες, όπως π.χ. με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και τους διαγραφέντες της Κ.Ο.Ε, , σε μία περίοδο έντονης ρευστότητας των συσχετισμών, που ακόμα δεν είχαν καταλήξει στα μεγάλα ποσοστά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Την περίοδο εκείνη που η αναμέτρηση ανάμεσα στη συγκρότηση μιας επαναστατικής Αριστεράς και στην επιλογή του κοινοβουλευτικού δρόμου και της ρεφορμιστικής αυταπάτης η διαπάλη ήταν έντονη, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. επέλεξε να αυτοπεριχαρακωθεί στα όριά της, αντί να επιδιώξει μία ευρύτερη συμπόρευση, με όποια δυναμική αυτή θα ανέπτυσσε.
β) Ωστόσο η επιλογή της μη συνεργασίας δεν υπήρξε πραξικόπημα, αφού τουλάχιστον οι δύο μεγαλύτερες συνιστώσες της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., Σ.Ε.Κ. και Ν.Α.Ρ.(αλλά και η Ο.Κ.Δ.Ε - Σπ), ήταν ρητά αντίθετες, πράγμα που σημαίνει ότι κατά τεκμήριο ήταν αντίθετη και η πλειοψηφία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
3. Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. μετά τις εκλογές της 17-6-2012 βρίσκεται σε μία στασιμότητα, επηρεασμένη σαφέστατα από το ψυχολογικό σοκ της καταβαράθρωσης του εκλογικού ποσοστού, που από 75.000 ψήφους επανήλθε στην τάξη μεγέθους των 20.000, ενώ παράλληλα αφενός εγκαταλείφθηκε κάθε πρωτοβουλία για συμπόρευση και μετωπική τακτική, ξαφνικά παρουσιάστηκε ένα κενό κεντρικής πολιτικής γραμμής και εμφανίστηκαν εκτιμήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα και την πολιτική συγκυρία εκ διαμέτρου αντίθετες : Αλλες να μιλούν για στροφή των μαζών στην αριστερά και άλλες για φασιστικοποίηση της κοινωνίας.
4. Αντίστοιχα βάθυνε το χάσμα ανάμεσα στις διαφορετικές τακτικές του Σ.Ε.Κ. και του Ν.Α.Ρ. γύρω από το θέμα της παρέμβασης στο εργατικό κίνημα. Το Σ.Ε.Κ. αμέσως μετά τις εκλογές έβαλε μπροστά την πρωτοβουλία Εργατική Συνάντηση (διάδοχο της Επιτροπής Συνδικαλιστών και Συνδικάτων), ενώ το Ν.Α.Ρ. (που και στο εσωτερικό του δεν είναι ενιαία η αντίληψη για τα εργασιακά) προχώρησε σε αντίστοιχες συγκροτήσεις συνδικαλιστικών πρωτοβουλιών, ενόψει μάλιστα της καθιερωμένης πλέον εδώ και χρόνια χωριστής συγκέντρωσης στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβρη 2012. Το αστείο (αλλά τελικά ίσως και πολύ σοβαρό) είναι ότι υπάρχουν και πολλοί συνδικαλιστές της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. που έχουν υπογράψει ταυτόχρονα και τα δύο κείμενα.
Η διαπάλη αυτή των διαφορετικών τακτικών απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, της οποίες τις συνέπειες υφιστάμεθα όχι μόνο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόθεση να σταματήσει.
Θα ήταν ευχής έργο εάν στη συνδιάσκεψη οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές κωδικοποιούσαν τις διαφορές τους σε ένα ερώτημα συγκεκριμένο και το έθεταν σε ψηφοφορία, δεσμευόμενες φυσικά εκ των προτέρων ότι η πλευρά που θα ηττηθεί θα αποδεχθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και θα λειτουργήσει με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, όπως κάθε μία στα εσωτερικά του κόμματός της συνηθίζει.
Αλλά ποιος έχει αυτή την αυταπάτη ;
5. Ακολούθησε μία περίοδος πλήρους ακινησίας μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 2012, που με αφετηρία ένα πραγματικά πλούσιο, μαζικό και πολύ γόνιμο διήμερο προβληματισμού και συζητήσεων στο Περιστέρι ακολούθησε μία συνολική επανεκκίνηση με εκδηλώσεις παντού όλο το δίμηνο Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 2012, εκδηλώσεις με θέμα κατά κύριο λόγο το χρέος και την ανάγκη εξόδου από το ευρώ.
Παντού συνομιλητής ο Αλαβάνος και τα στελέχη του Μ.Α.Α. Κάπως αργά βέβαια, αφού το Σχέδιο B' είχε ήδη εξαγγελθεί.
6. Και ενώ ήταν ολοφάνερο στη συγκυρία αυτή ότι το κεντρικό ζήτημα απόλυτης πολιτικής προτεραιότητας (όχι απλά ζήτημα "αιχμής") της περιόδου αναδεικνυόταν η ανάγκη προβολής ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, θέμα το οποίο ουσιαστικά αναδείκνυε την ίδια την αντιμνημονιακή πολιτική και την άποψη της διαγραφής του χρέους ως αξιόπιστη, αφού μέρα με τη μέρα οι αυταπάτες ότι ήταν δυνατό να ασκηθεί μία αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο υπό τους όρους και περιορισμούς της λειτουργίας του κοινού νομίσματος υποχωρούν, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν πήρε καμία πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αυτή.
Αντίθετα, παρά τη σαφέστατη υποχώρηση του εργατικού κινήματος, το οποίο πλέον μετά τις εκλογές ούτε τις πλατείες ξαναγέμισε, ούτε νέες Χαλυβουργίες μάς έδωσε, ούτε μεγάλες πανεργατικές απεργίες και πορείες δημιούργησε, αλλά ορισμένες μεμονωμένες, αξιόλογες σε κάθε περίπτωση, (π.χ. ΜΕΤΡΟ, νοσοκομεία, ναυτεργάτες), κινητοποιήσεις που όμως απλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα και παρά τη σαφή ανάγκη δημιουργίας ενός αντικαπιταλιστικού μετώπου ενάντια στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση με τους όρους του προγράμματός μας, την ώρα που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκαταλείπει τα πεζοδρόμια, περιμένει την κυβέρνηση να πέσει μόνη της και μέρα με την ημέρα προσπαθεί να πείσει ότι δεν αποτελεί απειλή για το σύστημα, αλλάζοντας συνέχεια γραμμή για τα μνημόνια, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αντί να εκμεταλλευτεί αυτό το κενό και να προσπαθήσει να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ήδη έχει σοβαρά προβλήματα με τη γραμμή που ακολουθεί και δεν περιμένει καθόλου να γίνει κυβέρνηση για να αντιληφθεί τις προθέσεις του και παρά το γεγονός ότι περιέφερε τον Αλαβάνο και τους λίγους εναπομείναντες συνεργάτες του σε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, από τον Ιανουάριο 2013 κλείστηκε και πάλι στο καβούκι της.
Αν η αιτία ήταν η επεξεργασία των θέσεων για τη συνδιάσκεψη, το έχω ξαναπεί, μία συνδιάσκεψη τέτοια να έλειπε, εάν για ένα κείμενο όπως αυτό που παρουσιάστηκε (στις ελλείψεις του οποίου έχω αναφερθεί αναλυτικά με παλιότερο σημείωμά μου), τότε πραγματικά να έλειπε.
Θα μπορούσε να γίνει οποιαδήποτε επεξεργασία και συγκρότηση θέσεων :
α) Από μία ομάδα εργασίας ανθεκτικών διαπραγματευτών μεταξύ αντιμαχομένων τάσεων, οι οποίοι να ξενυχτούν ασμένως επί πολλά μερόνυχτα για να λύσουν τα ζητήματα των διατυπώσεων στις θέσεις και όχι από όλα τα μέλη της Κ.Σ.Ε. σε διαρκή συνεδρίαση με αποτέλεσμα να παραλύει ολόκληρη η ζωή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
β) Χωρίς να εξαγγέλλεται και να αναβάλλεται διαρκώς η ημερομηνία πραγματοποίησης της συνδιάσκεψης με αποτέλεσμα να γινόμαστε δημόσιος περίγελος.
7. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις και αδιέξοδες αναζητήσεις στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και συγκεκριμένα :
α) Η τάση των λεγομένων "Χιλίων", η οποία θεώρησε ότι, υποχωρώντας από το "έξω από το ευρώ" προς το σύνθημα των αριστερών συνιστωσών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «Καμμία θυσία για το ευρώ» (σύνθημα το οποίο και οι ίδιες προ πολλού έχουν εγκαταλείψει), θα καλύψει το κενό ανάμεσα στο χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Παρά τη μεγαλεπήβολη διακηρυκτική της αλαζονεία και τις εμφανώς αβάσιμες και κακόπιστες, τουλάχιστον απέναντι στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., θέσεις της, η κίνηση αυτή ευτυχώς δεν μπόρεσε να δημιουργήσει πρόβλημα.
Ωστόσο, η υπογεγραμμένη και από, έστω ελάχιστα, μέλη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κριτική ότι η ηγεσία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έχει την ίδια "αντιμετωπική¨" λογική με αυτή του Κ.Κ.Ε. είναι επιεικώς απαράδεκτη, διότι αδικεί κατάφωρα ακόμα και τη χειρότερη συνιστώσα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., που δεν έχει καμμία σχέση με το πραγματικά σεχταριστικό ΚΚΕ και αφετέρου ότι αναδεικνύει μία ψευδή διάσταση, τη δήθεν διάσταση ηγεσίας – βάσης, που όπως και παραπάνω αναφέρω δεν υφίσταται, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των συνιστωσών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Ν.Α.Ρ., Σ.Ε.Κ.) είναι εκείνη η οποία απέρριψε την πρόταση συνεργασίας με το Μ.Α.Α. πριν τις εκλογές του Μάη 2012 και δεν υπήρξε κάποια επαναστατημένη βάση η οποία να κατασταλεί από την αυθαίρετη ηγεσία.
Μέρος της ηγεσίας αυτής άλλωστε, και μάλιστα διορισμένη (άλλη αμαρτία και αυτό), είναι και οι εκπρόσωποι της Κομμουνιστικής Ανανέωσης οι οποίοι όχι απλώς υπογράφουν, αλλά πρωτοστατούν στην κίνηση των Χιλίων, θεωρώντας ότι κατά τα λοιπά υπηρετούν μία μετωπική λογική στο χώρο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Πέραν αυτού, το απαράδεκτο πολιτικό και ηθικό ατόπημα ορισμένων από τους υπογράφοντες, οι οποίοι - μέλη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και υποψήφιοι στις εκλογές του Μάη - αν και γνώριζαν ότι καλώς η κακώς δεν επιλέχθηκε η συνεργασία και αφού είχαν ενταχθεί στα ψηφοδέλτια επέλεξαν να διαφοροποιηθούν δημόσια υπονομεύοντας το εγχείρημα, τους καταδίκασε αμετάκλητα στη συνείδηση των μελών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Ωστόσο, στο μέτωπο των άσπονδων πολιτικών κουτσομπόληδων και σε μέρος του ενδιάμεσου χώρου, όπου και μόνο μπορούν να επιβιώσουν, πέτυχαν να δημιουργήσουν πρόσκαιρα εντυπώσεις.
β) Η τάση του λεγόμενου Άλλου Δρόμου, στηριζόμενη κύρια από την ΑΡ.ΑΝ. και την ΑΡ.Α.Σ., η οποία θεώρησε ότι καταλληλότερος δρόμος για την άσκηση πίεσης στο Σ.Ε.Κ. και το Ν.Α.Ρ. είναι η δημιουργία τετελεσμένων (δάσκαλε που δίδασκες...) όσον αφορά τη συμμαχία με τον Αλαβάνο και πήρε πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή πριν λίγο καιρό.
Παρεμπιμπόντως, η ροπή της τάσης αυτής και ορισμένων συνιστωσών στον κυβερνητισμό δεν είναι αμελητέα. Το ίδιο και η χρόνια ροπή σε εγχειρήματα "γέφυρας" αποπροσανατολιστικά και σχετικά αποτυχημένα μέχρι σήμερα (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, κοινό Βήμα Διαλόγου), καθώς και η αντικινηματική πρακτική παραγοντισμού (συνεργασίες "προσωπικοτήτων", συλλογή υπογραφών κλπ) που κυρίως ευδοκιμεί στον χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Δυστυχώς για όλους, βγήκε πρόσφατα ο ίδιος ο Αλαβάνος, τους «άδειασε» κυριολεκτικά, επιβεβαίωσε τον παλιό του εαυτό του πολιτικάντη και έσπευσε αφενός να προκαταλάβει κάθε διαπραγμάτευση για ενότητα και συνεργασία και αφετέρου 14 ολόκληρους μήνες πριν τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2012 - ούτε τα αστικά κόμματα τέτοια ψηφολαγνεία ! - να προαναγγείλει κάθοδο των δυνάμεων του Σχεδίου Β΄.
8. Με άλλα λόγια, η τακτική της πλειοψηφίας των δυνάμεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είχε ως αποτέλεσμα αφενός την καθήλωσή της σε ποσοστά χαμηλότερα από εκείνα που πραγματικά της αντιστοιχούν, στη συνέχεια την παράλυση και απραξία της από τη λήψη πολιτικών πρωτοβουλιών επιβεβλημένων για την περίοδο, τρίτον τη δημιουργία φυγόκεντρων τάσεων απελπισίας εξαιτίας των παραπάνω συνθηκών και τέταρτον καταφέραμε να ξανακάνουμε τον Αλαβάνο πολιτικό, να τον ξαναβάλουμε στο προσκήνιο, να καταστήσουμε αυτόν φορέα του κινήματος για έξοδο από το ευρώ. Και δεν είναι τυχαίο, φυσικά, το γεγονός ότι είναι πάντα εκείνος τον οποίο προτιμούν οι Πρετεντέρηδες και άλλοι αστέρες της κατεστημένης δημοσιογραφίας, είτε ως αντίπαλο δέος για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είτε ως φόβητρο για την Τρόικα στις εσωτερικές τους αντιθέσεις, να τον νεκρανασταίνουν όποτε κρίνουν αυτοί, διότι απλά στο πρόσωπό του δεν βλέπουν το συνολικό αντίπαλο που θα έβλεπαν στο πρόσωπο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Τουλάχιστον από την άποψη αυτή η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έχει γλιτώσει, όπως φαίνεται, επ αρκετόν από την τηλεοπτική προβολή, με όσα θετικά και κυρίως με όσα αρνητικά αυτή συνεπάγεται.
9. Οι συνθήκες αυτές υποχρεωτικά έχουν τον αντίκτυπό τους στις Τοπικές Επιτροπές, οι οποίες έχουν αφεθεί στην (όχι πάντα καλή) τύχη τους και ουσιαστικά δραστηριοποιούνται χωρίς κεντρικό σχεδιασμό από τις εκλογές μέχρι σήμερα. Ο ενθουσιασμός έχει χαθεί, ο ζήλος έχει κοπάσει, ο προβληματισμός έχει αρχίσει να διευρύνεται και το μόνο το οποίο παρουσιάζουν σε επίπεδο πρωτοβουλιών είναι η επανάληψη ορισμένων εκδηλώσεων ρουτίνας. Η τύχη των δημοτικών και περιφερειακών κινήσεων και παρεμβάσεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κυριολεκτικά αγνοείται.
Όλα αυτά σε μία περίοδο που, όπου γίνονται εκλογές σε μαζικούς κοινωνικούς χώρους, οι δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θριαμβεύουν, ενώ όπου γίνονται κινητοποιήσεις οι δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. πρωτοστατούν. Και όταν αυτές πιάνουν το νήμα πετυχαίνουν (βλ. Μανωλάδα).
10. Μόνη εξαίρεση στον αρνητικό γενικά κεντρικό απολογισμό της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. από τον Ιούνιο 2012 και μετά είναι η - αυτοτελής σε σχέση με τις υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στις απαρχές της δραστηριοποίησής της - Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α., η οποία πραγματικά έχει κατορθώσει να συμπυκνώσει σε πανελλαδικό επίπεδο το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, να συσπειρώσει δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων και μεταναστών στους δρόμους και να αποτελέσει πραγματικά αντίπαλο δέος για αυτή την κατεύθυνση των πραγμάτων, διοργανώνοντας εκπληκτικές και άμεσες κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την πανελλαδική κινητοποίηση της 19-1-2013 και πρόσφατα τη Μανωλάδα.
Το γεγονός ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για πρώτη φορά ομόφωνα στις θέσεις της εκφράζει την ανάγκη να ενταχθεί στην Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α., ύστερα από μία βαθμιαία όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή δυνάμεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. πέραν του Σ.Ε.Κ. στις κινητοποιήσεις της Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. δείχνει ότι επιτέλους ωριμάζει η ανάγκη στελέχωσης ενός πλατιού αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, δεν παύει όμως να υφίσταται η απορία γιατί έπρεπε να χρειαστούν τέσσερα χρόνια για να αποφασίσει και η λοιπή ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. να ενταχθεί στην Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. και ποια στάση έχουν απέναντι σ’ αυτό οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες όλα τα προηγούμενα χρόνια υποτιμούσαν τον φασιστικό κίνδυνο και αμέσως μετά στη συνέχεια έφτασαν στο σημείο να μιλάνε μέχρι και για φασιστικοποίηση της κοινωνίας !
Παρεμπιπτόντως :
Τέσσερα χρόνια για να αποφασίσει και η λοιπή ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. να ενταχθεί στην Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.
Είκοσι τέσσερα χρόνια Ν.Α.Ρ., σαράντα χρόνια Ο.Σ.Ε. - Σ.Ε.Κ. κ.ο.κ.
Δεκαεννέα χρόνια ΑΡ.ΑΝ. και ΑΡ.Α.Σ. (που παραδέχονται τη μεταβατικότητά τους) !
Τριάντα πέντε χρόνια για να αποκτήσει η αντικαπιταλιστική αριστερά ενιαίο φορέα.
Κάπως αργά δεν κυλάει ο χρόνος στα μυαλά μας ;
Αν ήταν έτσι και οι αστοί τυχεροί που θα ήμασταν !
11. Κάτω από τις συνθήκες αυτές συγκαλείται η 2η Συνδιάσκεψη. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να επισημάνω ότι η πρόβλεψη από το καταστατικό μιας πανελλαδικής συνδιάσκεψης κάθε χρόνο είναι πολύ ασφυκτική δέσμευση, διότι δεν υπάρχει ούτε η οργανωτική, ούτε η οικονομική, ούτε η πολιτική ούτε η ψυχολογική πολυτέλεια να παραλύουμε για να βγάζουμε θέσεις, να επιδιδόμαστε σε κυνήγι συσχετισμών για εκλογή αντιπροσώπων, να τρέχουμε από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να συμμετέχουμε σε διαδικασίες οι οποίες, ουσιαστικά, είναι ζυμώσεις και να βυθιζόμαστε περισσότερο στην εσωστρέφεια αντί για εξώστρεφη πολιτική παρέμβαση.
Παρόλα αυτά, είναι μία κορυφαία διαδικασία οριζόντια σε πανελλαδικό επίπεδο, που πρέπει να έχει τον ανάλογο σεβασμό και την αντιμετώπιση που αξίζει πραγματικά στην αγωνία κάθε μέλους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. από κάθε γωνιά της Ελλάδας για την τύχη της.
12. Στα σημεία, λοιπόν, τα οποία θέτετε, θα παρακαλούσα να λάβετε υπόψη σας τα εξής :
Α) ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών και ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. - Μέτωπο είναι έννοιες ασύμβατες. Δεν πρόκειται για παιχνίδι λέξεων, πρόκειται απλά για το ότι μέτωπο σημαίνει συμμαχία οργανώσεων, η οποία έχει ένα συγκεκριμένο εύρος και περιεχόμενο, πέραν του οποίου κάθε συνιστώσα έχει το δικαίωμα να θέσει βέτο ή να υπαναχωρήσει.
Ιδίως μάλιστα όταν το πεδίο αυτό είναι ιδιαίτερα αόριστο, π.χ. βλέπε διατάξεις του καταστατικού οι οποίες δεν αποσαφηνίζουν ποια είναι τα κρίσιμα εκείνα ζητήματα στα οποία επιτρέπεται η λήψη απόφασης με αυξημένη πλειοψηφία ή αυτά για τα οποία απαιτείται ομοφωνία.
Β) Οφείλω να σας θυμίσω ότι στην 1η συνδιάσκεψη, αλλά και πριν (Πανελλαδικές συναντήσεις και Παναθηναϊκές συνελεύσεις σε Μίλωνα, Κεραμεικό, Γεωπονική,) ελάχιστοι - ανάμεσά σας κανείς - στήριξαν την απεγνωσμένη προσπάθεια του γράφοντος και ελαχίστων άλλων ανένταχτων να μην περάσει αυτή η λογική.
Ομως ακριβώς αυτή η λογική του μετώπου νομιμοποιεί τα βέτο, νομιμοποιεί αυτό το οποίο ονομάζεται μικροκομματικές λογικές και θέτει μονίμως υπό την έγκριση των άλλων συνιστωσών τις πρωτοβουλίες της συνισταμένης.
Γ) Στο μέτωπο η γραμμή, ως πρωτογενής ζύμωση, παράγεται στις συνιστώσες και τα μέλη της συνιστώσας έρχονται με τη γραμμή που έχει παραχθεί στη συνεδρίαση της συνισταμένης.
Στην κίνηση, αυτή που έχω εγώ στο μυαλό μου και που όσοι έζησαν τις αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών τη δεκαετία 1980, όπως η Πόπη Γανιάρη, που υπογράφει ανάμεσά σας, αυτό που ονομάζετε "ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών" σημαίνει το αντίθετο : Η γραμμή παράγεται στην κίνηση, στον κοινό φορέα, και από εκεί πηγαίνει στη συνιστώσα. Αυτό όμως σημαίνει αντίστοιχα στη μία ή στην άλλη περίπτωση σαφή υπερίσχυση της συνιστώσας ή της συνισταμένης προς την άλλη.
Παράδειγμα (είμαι βέβαιος ότι το έχετε βιώσει) : Γίνονται εκλογές την Κυριακή. Για την εκτίμηση των εκλογών συνεδριάζουν τις αμέσως επόμενες μέρες οι κεντρικές επιτροπές των συνιστωσών, τις αμέσως επόμενες μέρες Τετάρτη – Πέμπτη έχουνε ήδη καταλήξει και σε εκτιμήσεις, έχουν συντάξει ανακοινώσεις και τις έχουν διακινήσει έντυπα και ηλεκτρονικά με χίλιους δύο τρόπους, ενώ κάποιες από αυτές διοργανώνουν και εκδηλώσεις προς τα έξω, προβάλλοντας τις εκτιμήσεις αυτές, προτού βεβαίως συνεδριάσουν τα όργανα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., τα οποία συνήθως καλούνται μετά την πάροδο της πρώτης εβδομάδας για να συζητήσουν πάνω σε προειλημμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις, για την αξιοπιστία των οποίων έχουν πλέον εκτεθεί δημοσίως οι φορείς τους. Έχουν γίνει αντικείμενο προπαγάνδας ανάμεσα σε μέλη και σε οπαδούς τους και μόνη η ανάγκη δικαιολόγησης της ιδιαιτερότητας της κάθε συνιστώσας επιβάλλει την υπεράσπισή τους. Σας θυμίζει κάτι ; Εμένα μου θυμίζει τον τρόπο που λειτουργεί η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και οι συνιστώσες της σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχει πάρει μέρος. Και όχι βέβαια μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά σε κάθε σημαντικό πολιτικό γεγονός.
13. Επόμενο είναι τα όργανα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και κυρίως η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή να μην είναι τίποτα άλλο από ένα Διοικητικό Συμβούλιο, στο οποίο αντιμαχόμενες παρατάξεις διεκδικούν τη μεγαλύτερη δυνατή αποτύπωση της επιρροής τους στην εκπόνηση της κοινής γραμμής.
Αν ληφθεί υπόψη ότι δεν υπάρχει ούτε κανονισμός λειτουργίας, ούτε διάρκεια συνεδρίασης, ούτε τρόπος διευθέτησης των ζητημάτων με ψηφοφορίες, γίνεται αντιληπτό ότι η συμμετοχή σε αυτό δεν είναι παρά ένα μαρτύριο, που το αντέχουν μόνο όσοι δεν έχουν ανάγκη να κοιμηθούν για να πάνε για δουλειά την άλλη μέρα και το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει όσο τα μέλη της Κ.Σ.Ε. είναι τυπικά υπόλογα βεβαίως στη συνδιάσκεψη που τα εξέλεξε, αλλά ουσιαστικά είναι υπόλογα στις συνιστώσες τους, οι οποίες άλλωστε και δικαιούνται να τα εναλλάσσουν η να τα αντικαθιστούν κατά το δοκούν όπως θέλουν.
Πολύ δε περισσότερο όταν υπάρχουν και αντιπρόσωποι συνιστωσών (τέσσερις τον αριθμό στην πρώτη συνδιάσκεψη) που αν και δεν διέθεταν τον συσχετισμό που θα οδηγούσε στην εκλογή τους από τη συνδιάσκεψη κρίθηκαν από τις άλλες συνιστώσες ως..... διατηρητέα πολιτικά είδη, και απέκτησαν την ιδιότητα του μέλους Κ.Σ.Ε. με κοπτάτσια, εξαιρούμενες από την ανάγκη εκλογής.
Αφησαν έτσι τη δοκιμασία της εκλογής για τα όργανα αυτά μέσα από τη συνδιάσκεψη είτε για αυτούς που είχαν τη σιγουριά της υποστήριξης κομματικών στρατών (χωρίς την οποία είναι αδύνατη η εκλογή ή, έστω, η επίτευξη ενός αξιοπρεπούς αριθμού ψήφων), είτε σε διάφορους γραφικούς τολμηρούς που μόνο ως τιμωρία θα μπορούσαν να βιώσουν τη συμμετοχή τους σε μία τέτοια διαδικασία.
Ενας από αυτούς υπήρξε και ο γράφων, αφού πρώτα του προτάθηκε, καθώς και σε άλλους ανένταχτους η εκλογή με "ποσόστωση". Δεν την καταδεχθήκαμε, ούτε πρόκειται.
Αλλά οι συνιστώσες φρόντισαν για το ξεκάρφωμα και την εξισορρόπηση να αναδείξουν - πριμοδοτώντας με περίτεχνη σταυροδοσία που θα τη ζήλευε και η Ε.Σ.Α.Κ. - ανένταχτους στην Κ.Σ.Ε. είτε επιλέγοντας, είτε δημιουργώντας τους.
Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι ότι σε αντίθετη περίπτωση στην Κ.Σ.Ε. θα είχαν εκπροσώπηση μόνο το Ν.Α.Ρ., το Σ.Ε.Κ. και η ΑΡ.ΑΝ.
Αληθής και σεβαστός πράγματι. Ομως την ευθύνη δεν έχουν μόνο οι "στρατηγοί", αλλά και οι "στρατιώτες" που θα στήριζαν την επιλογή αυτή η στήριξαν τις συγκεκριμένες.
Είστε σίγουροι ότι όλοι αυτοί οι "στρατιώτες" ζητάνε "ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών"; Από πότε;
14. Τάσεις γραφειοκρατικοποίησης έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και στις Τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές, οι οποίες συχνά λειτουργούν περισσότερο σαν ένα διαπαραταξιακό υποκατάστατο, παρά σαν ένα ζωντανό αντανακλαστικό των τοπικών κοινωνιών και σύνδεσης των τοπικών επιτροπών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. με τη δραστηριότητα των τοπικών κοινωνιών.
Ενώ τα κριτήρια για τη συγκρότηση ή μη τοπικών επιτροπών είναι αξιοζήλευτα για την μικροκομματική τους λογική : Θυμηθείτε την εκπληκτική ηλεκτρονική αντιπαράθεση σχετικά με το εάν πρέπει η όχι - και γιατί - να συγκροτηθεί χωριστή Τ.Ε. Ευόσμου - Κορδελιού, που κοινοποιήθηκε πανελλαδικά και τάραξε τη χειμερία νάρκη μας.
15. Θεωρώ, κατά συνέπεια, ότι τα πολιτικά προβλήματα δεν επιλύονται με οργανωτικούς όρους, ασχέτως εάν με βρίσκουν σύμφωνο οι περισσότερες επισημάνσεις σας, όπως π.χ. η αναγκαιότητα της έκδοσης κοινού εντύπου της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (ποιος όμως είναι εκείνος που θα πίστευε ότι το Σ.Ε.Κ. ή το Ν.Α.Ρ. θα παραιτούνταν αντίστοιχα από την Εργατική Αλληλεγγύη ή το Πριν χάριν της έκδοσης μιας ενιαίας εφημερίδας ;).
Θα πρόσθετα μάλιστα ως ακόμη σημαντικότερο την ανάγκη απόκτησης γραφείων, τη στιγμή κατά την οποία η τελευταία συνιστώσα, μην πω μέχρι και η τελευταία παρέα στο χώρο της Αριστεράς ή τον αντιεξουσιαστικό, διαθέτει γραφεία, νεοκλασσικά ολόκληρα, πολυχώρους κτλ. και ολόκληρη ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν έχει ένα χώρο αναφοράς, αλλά συνεδριάζει γύρω από ένα τραπέζι, πράγμα το οποίο αντανακλά με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την υποβάθμιση που επιφυλάσσουν στο "Μέτωπο" οι συνιστώσες του.
16. Θεωρώ επίσης ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι κάποιες από τις συνιστώσες συμπεριφέρονται αντικαταστατικά, αλλά το ακριβώς αντίθετο :
Οτι έχει διαμορφωθεί ένα καταστατικό το οποίο θέτει σε προτεραιότητα τις συνιστώσες απέναντι στη συνισταμένη, θεσμοθετεί την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των συνιστωσών και όχι την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών, στην οποία ενσυνείδητα ψευδεπίγραφα αναφέρεται, γραφειοκρατικοποιεί και νομιμοποιεί τα "βέτο" και τη χωριστή πολιτική καμπάνια και δράση, ανέχεται την ανάδειξη στην Κ.Σ.Ε. διορισμένων εκπροσώπων συνιστωσών, ελαχιστοποιώντας τη δυνατότητα ελεύθερης εκλογής από τη συνδιάσκεψη, η οποία μάλιστα σταυροδοτεί με σχετικά πλειοψηφικό σύστημα, αφού και εκεί δεν υπάρχει μονοσταυρία.
17. Υπό τις συνθήκες αυτές, η ένταξη στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν διαφέρει πολύ από αυτό που στα νομικά ονομάζουμε «συμβάσεις προσχωρήσεως». Δεν επιδέχεται τροποποίηση, αλλαγή, ή δέχεσαι κάτι όπως είναι ή το απορρίπτεις. Και το δέχομαι γιατί δεν υπάρχει άλλη προοπτική εδώ και 35 χρόνια που έχω την τύχη να ανήκω στο κίνημα αυτό. Η άλλη προοπτική για έναν αριστερό είναι τα γνωστά μεγέθη που υπάρχουν σήμερα: ΚΚΕ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μικρές οργανώσεις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή, ακόμα χειρότερα, ιδιώτευση.
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είναι ό,τι καλύτερο υπήρξε ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες. Νοιώσαμε, και είναι νωρίς για να το αποβάλουμε, ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έρχεται από το μέλλον.
Ειλικρινά όμως πιστεύει κανείς το ίδιο για το Σ.Ε.Κ., την Ο.Κ.Δ.Ε. - Σπάρτακος, το Ν.Α.Ρ., το Ε.Κ.Κ.Ε., την ΚΟΜ.ΑΝ. ή έστω την ΑΡ.ΑΝ. και την ΑΡ.Α.Σ. (τελευταία και την Α.ΡΙ.Σ. - κάθε διάσπαση και μία νέα συνιστώσα) ;
Μήπως αυτή η πληθώρα των συνιστωσών καταγράφει γόνιμες και δημιουργικές αντιπαραθέσεις για τα πολιτικά ζητήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς η απλά διαιωνίζει την ανεπάρκεια και αναπαράγει προβάλλοντας κουραστικά και ατελέσφορα στο μέλλον τις ιστορικές - ανιστόρητες πιά - διαιρέσεις της ;
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιό μπροστά θα ήταν τα πράγματα αν όντως η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν ήταν άθροισμα, αλλά ενιαίο κόμμα ;
Οταν μάλιστα "ο βασιλιάς είναι γυμνός" : Είναι γνωστό ότι η ανάδειξη της κρίσης της αριστεράς στη μεταπολίτευση οδήγησε όλες τις οργανώσεις της σε κρίση και διάλυση, χωρίς η ανασυγκρότησή τους να σημαίνει και την υπέρβαση της κρίσης.
Δείτε πόσες ελλείψεις έχει το κείμενο των "Θέσεων", παρά το εξαιρετικό του επίπεδο, σε βασικά πολιτικά ζητήματα της περιόδου :
α) Ολο το κείμενο επικεντρώνεται στην κρίση, μέσα από το πρίσμα της οποίας και μόνο, με αναφορά οικονομικών όρων, αναλύει τον χαρακτήρα της. Η εκτίμηση των πολιτικών που χειρίζονται την κρίση λείπει παντελώς
β) Λείπει παντελώς επίσης, οποιαδήποτε ανάλυση της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας, είτε συνολικά σε παγκόσμιο επίπεδο, με συγκεκριμένη αναφορά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τις αναδυόμενες χώρες και τους πολέμους, είτε στον περίγυρο της χώρας μας, ο χαμός που γίνεται στον οποίο (Κύπρος, Βουλγαρία, Συρία, Μέση Ανατολή, Κουρδικό, αραβική άνοιξη, Τυνησία, Ιβηρική, Ιταλία κλπ) δεν περνάει από τις θέσεις.
γ) Η αναφορά στην ελληνική πολιτική συγκυρία μετά τις εκλογές του Ιούνη 2012, τη συγκρότηση της κυβέρνησης Σαμαρά και την εξέλιξη του κινήματος και των πολιτικών δυνάμεων και συσχετισμών λείπει τελείως.
δ) Οι θέσεις δεν έχουν καμμία ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, καταγραφή τάξεων και στρωμάτων, εκτίμηση για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και του τρόπου διαπλοκής του, τις παραγωγικές πηγές της χώρας και τις τρόπο οικοδόμησης της μετακαπιταλιστικής (σοσιαλιστικής) οικονομίας. Επίσης δεν έχουν καμμία αναφορά στην ελληνική εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά, την Α.Ο.Ζ
ε) Εκτός από την εργατική τάξη, ελάχιστη αναφορά - πολύ περισσότερο εκτίμηση - γίνεται σε, ακόμη και συμμαχικά κινήματα (περιβάλλον, καταστολή) και τάξεις ή στρώματα που έδωσαν αγώνες την περίοδο αυτή (αγρότες, νεολαία).
στ) Καμμία εκτίμηση για τις υπόλοιπες πλην ΣΥΡΙΖΑ, Κ.Κ.Ε. πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, παλιές (π.χ. ΜΛ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ) η νέες (ΕΠΑΜ, "Δεν Πληρώνω" κλπ), αλλά και για άλλες (π.χ. Οικολόγοι πράσινοι). Και καμμία εκτίμηση ούτε για την εσωτερική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες, ούτε για την προσυνεδριακή σφαγή στο Κ.Κ.Ε. για το θέμα των συμμαχιών.
ζ) Ας μην μιλήσω για το οργανωτικό, παρότι η τελευταία θέση είναι υποκριτικά αυτοκριτική και κραυγαλέα αόριστη και δεν αποτελεί καν βάση συζήτησης, αφού ακόμα περιμένουμε την εισήγηση (που ένα μήνα πριν τη συνδιάσκεψη δεν είναι έτοιμη).
Τα θεωρείτε ζητήματα πολυτελείας ; Η νομίζετε ότι λείπουν μόνο λόγω διαφωνιών των συνιστωσών;
Όσο οι διάφορες πολιτικές ομάδες εξακολουθούν να παραμένουν πολιτικές οργανώσεις αντί να υποβαθμιστούν σε ιδεολογικούς ομίλους, ή έστω τάσεις και ρεύματα, όπως και τους αντιστοιχεί από τον ιστορικά παρωχημένο χαρακτήρα τους (τροτσκιστές, μαοϊκοί ή πρώην Κ.Κ.Ε. κτλ.), αλλά παραμένουν όλοι ως πολιτικές οργανώσεις και συνιστώσες με ιδιαίτερες αυτοαναφορικές ανάγκες, η μετωπική λογική θα ισχύει και θα νομιμοποιεί όλα αυτά τα οποία ονομάζετε βέτο, μικροκομματικές λογικές κτλ.
Δυστυχώς στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., παρότι και παλιότερα έγιναν προσπάθειες, δεν υπήρξε ποτέ ισχυρό ρεύμα ανένταχτων για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση. Και, ευχόμενος ειλικρινά να διαψευσθώ, ούτε το διαβλέπω.
Εύχομαι συνεπώς να προχωρήσετε στους παραπάνω, έστω και ανεπαρκείς κατά τη γνώμη μου, προβληματισμούς σας, στους οποίους, με το πρίσμα που προανέφερα, θα είμαι αλληλέγγυος, αλλά χωρίς αυταπάτες και κυρίως να γνωρίζετε ότι όλες αυτές οι διατυπώσεις που αθώα δήθεν μπήκαν τόσο στα πολιτικά όσο και στο οργανωτικά κείμενα συγκρότησης της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και κατοχύρωσαν τη λέξη «μέτωπο» ή, έστω, τη λέξη «συνεργασία» ως βασικό ουσιαστικό προσδιορισμό της κίνησης αυτής είναι καθοριστικές και παράγουν "νόμιμα" τα περισσότερα από τα φαινόμενα, τα οποία δικαίως αποδοκιμάζετε.
Αθήνα, 9-5-2013
Κώστας Παπαδάκης
Επιτρέψτε μου ωστόσο να το εκλάβω ως ερέθισμα για να αναπτύξω ορισμένες γενικότερες απόψεις σχετικά με τα θέματα που θέτετε, για τον εμπλουτισμό του προβληματισμού και του διαλόγου τον οποίο ξεκινάτε.
1. Κανείς δεν έχει αντίρρηση όσον αφορά τη θριαμβευτική και δημιουργική πορεία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. από την ίδρυση και συγκρότησή της μέχρι σήμερα, εάν συγκρίνει κανείς την περίοδο 2009-2013 με την περίοδο της μεταπολίτευσης και γενικότερα της ιστορίας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Όσοι επέμεναν τις προηγούμενες δεκαετίες για την ανάγκη δημιουργίας ενός τρίτου πόλου, διακριτού και ενιαίου, ως πόλου της αντιρεφορμιστικής και μη αναφερόμενης στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού Αριστεράς, αποτελούμενου από δυνάμεις που επέμεναν στον κατακερματισμό, παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις που είχαν οδηγήσει σε απανωτές διασπάσεις και διαλύσεις, θεωρούμασταν γραφικοί.
Παρ όλα αυτά, η πραγματικότητα έδειξε ότι ο χώρος αυτός έχει αντικειμενικούς όρους ύπαρξης, οι μαζικοί και κοινωνικοί χώροι διαρκώς του έδιναν εισιτήριο ζωής και έφτασε η στιγμή της συγκρότησης, με αποκορύφωμα τη διετία 2010-2012, στην οποία υπό ορισμένες συνθήκες η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θα μπορούσε όχι μόνο να κατοχυρώσει την ύπαρξή της, αλλά και να πραγματοποιήσει μια κάποια ανατροπή μέσα στους συσχετισμούς της Αριστεράς. Η ανέλπιστα επιτυχημένη σε τόσο μεγάλο βαθμό επίδοση στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του 2010 απετέλεσε το εισιτήριο για το προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής και την αποπεριθωριοποίηση. Το πρώτο στοίχημα κερδήθηκε, το δεύτερο ήταν η ενίσχυση των συσχετισμών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε συνθήκες συνολικής της ανόδου και πρωτοφανούς ρευστότητας και πολιτικοκοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης 2010 - 2012.
2. Ωστόσο, η αναμφισβήτητη θετική όψη της συγκρότησης και λειτουργίας της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. σε σχέση με το 40χρονο παρελθόν δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει την οπτική μας από την πορεία της τον τελευταίο χρόνο και ιδίως από τις εκλογές Ιουνίου 2012 μέχρι σήμερα :
α) Ήδη έχει επισημανθεί και έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης, που πια με νηφάλιους όρους πρέπει να αποτελέσει θέμα αποτίμησης και αυτοκριτικής, η αδυναμία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. πριν τις βουλευτικές εκλογές του Μάη 2012 να πετύχει ευρύτερες συμπράξεις και συνεργασίες, όπως π.χ. με το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και τους διαγραφέντες της Κ.Ο.Ε, , σε μία περίοδο έντονης ρευστότητας των συσχετισμών, που ακόμα δεν είχαν καταλήξει στα μεγάλα ποσοστά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Την περίοδο εκείνη που η αναμέτρηση ανάμεσα στη συγκρότηση μιας επαναστατικής Αριστεράς και στην επιλογή του κοινοβουλευτικού δρόμου και της ρεφορμιστικής αυταπάτης η διαπάλη ήταν έντονη, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. επέλεξε να αυτοπεριχαρακωθεί στα όριά της, αντί να επιδιώξει μία ευρύτερη συμπόρευση, με όποια δυναμική αυτή θα ανέπτυσσε.
β) Ωστόσο η επιλογή της μη συνεργασίας δεν υπήρξε πραξικόπημα, αφού τουλάχιστον οι δύο μεγαλύτερες συνιστώσες της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., Σ.Ε.Κ. και Ν.Α.Ρ.(αλλά και η Ο.Κ.Δ.Ε - Σπ), ήταν ρητά αντίθετες, πράγμα που σημαίνει ότι κατά τεκμήριο ήταν αντίθετη και η πλειοψηφία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
3. Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. μετά τις εκλογές της 17-6-2012 βρίσκεται σε μία στασιμότητα, επηρεασμένη σαφέστατα από το ψυχολογικό σοκ της καταβαράθρωσης του εκλογικού ποσοστού, που από 75.000 ψήφους επανήλθε στην τάξη μεγέθους των 20.000, ενώ παράλληλα αφενός εγκαταλείφθηκε κάθε πρωτοβουλία για συμπόρευση και μετωπική τακτική, ξαφνικά παρουσιάστηκε ένα κενό κεντρικής πολιτικής γραμμής και εμφανίστηκαν εκτιμήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα και την πολιτική συγκυρία εκ διαμέτρου αντίθετες : Αλλες να μιλούν για στροφή των μαζών στην αριστερά και άλλες για φασιστικοποίηση της κοινωνίας.
4. Αντίστοιχα βάθυνε το χάσμα ανάμεσα στις διαφορετικές τακτικές του Σ.Ε.Κ. και του Ν.Α.Ρ. γύρω από το θέμα της παρέμβασης στο εργατικό κίνημα. Το Σ.Ε.Κ. αμέσως μετά τις εκλογές έβαλε μπροστά την πρωτοβουλία Εργατική Συνάντηση (διάδοχο της Επιτροπής Συνδικαλιστών και Συνδικάτων), ενώ το Ν.Α.Ρ. (που και στο εσωτερικό του δεν είναι ενιαία η αντίληψη για τα εργασιακά) προχώρησε σε αντίστοιχες συγκροτήσεις συνδικαλιστικών πρωτοβουλιών, ενόψει μάλιστα της καθιερωμένης πλέον εδώ και χρόνια χωριστής συγκέντρωσης στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το Σεπτέμβρη 2012. Το αστείο (αλλά τελικά ίσως και πολύ σοβαρό) είναι ότι υπάρχουν και πολλοί συνδικαλιστές της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. που έχουν υπογράψει ταυτόχρονα και τα δύο κείμενα.
Η διαπάλη αυτή των διαφορετικών τακτικών απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, της οποίες τις συνέπειες υφιστάμεθα όχι μόνο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, δεν φαίνεται να υπάρχει πρόθεση να σταματήσει.
Θα ήταν ευχής έργο εάν στη συνδιάσκεψη οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές κωδικοποιούσαν τις διαφορές τους σε ένα ερώτημα συγκεκριμένο και το έθεταν σε ψηφοφορία, δεσμευόμενες φυσικά εκ των προτέρων ότι η πλευρά που θα ηττηθεί θα αποδεχθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και θα λειτουργήσει με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, όπως κάθε μία στα εσωτερικά του κόμματός της συνηθίζει.
Αλλά ποιος έχει αυτή την αυταπάτη ;
5. Ακολούθησε μία περίοδος πλήρους ακινησίας μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 2012, που με αφετηρία ένα πραγματικά πλούσιο, μαζικό και πολύ γόνιμο διήμερο προβληματισμού και συζητήσεων στο Περιστέρι ακολούθησε μία συνολική επανεκκίνηση με εκδηλώσεις παντού όλο το δίμηνο Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 2012, εκδηλώσεις με θέμα κατά κύριο λόγο το χρέος και την ανάγκη εξόδου από το ευρώ.
Παντού συνομιλητής ο Αλαβάνος και τα στελέχη του Μ.Α.Α. Κάπως αργά βέβαια, αφού το Σχέδιο B' είχε ήδη εξαγγελθεί.
6. Και ενώ ήταν ολοφάνερο στη συγκυρία αυτή ότι το κεντρικό ζήτημα απόλυτης πολιτικής προτεραιότητας (όχι απλά ζήτημα "αιχμής") της περιόδου αναδεικνυόταν η ανάγκη προβολής ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, θέμα το οποίο ουσιαστικά αναδείκνυε την ίδια την αντιμνημονιακή πολιτική και την άποψη της διαγραφής του χρέους ως αξιόπιστη, αφού μέρα με τη μέρα οι αυταπάτες ότι ήταν δυνατό να ασκηθεί μία αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο υπό τους όρους και περιορισμούς της λειτουργίας του κοινού νομίσματος υποχωρούν, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν πήρε καμία πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αυτή.
Αντίθετα, παρά τη σαφέστατη υποχώρηση του εργατικού κινήματος, το οποίο πλέον μετά τις εκλογές ούτε τις πλατείες ξαναγέμισε, ούτε νέες Χαλυβουργίες μάς έδωσε, ούτε μεγάλες πανεργατικές απεργίες και πορείες δημιούργησε, αλλά ορισμένες μεμονωμένες, αξιόλογες σε κάθε περίπτωση, (π.χ. ΜΕΤΡΟ, νοσοκομεία, ναυτεργάτες), κινητοποιήσεις που όμως απλά αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα και παρά τη σαφή ανάγκη δημιουργίας ενός αντικαπιταλιστικού μετώπου ενάντια στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση με τους όρους του προγράμματός μας, την ώρα που ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκαταλείπει τα πεζοδρόμια, περιμένει την κυβέρνηση να πέσει μόνη της και μέρα με την ημέρα προσπαθεί να πείσει ότι δεν αποτελεί απειλή για το σύστημα, αλλάζοντας συνέχεια γραμμή για τα μνημόνια, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αντί να εκμεταλλευτεί αυτό το κενό και να προσπαθήσει να εκφράσει πολιτικά τον κόσμο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ήδη έχει σοβαρά προβλήματα με τη γραμμή που ακολουθεί και δεν περιμένει καθόλου να γίνει κυβέρνηση για να αντιληφθεί τις προθέσεις του και παρά το γεγονός ότι περιέφερε τον Αλαβάνο και τους λίγους εναπομείναντες συνεργάτες του σε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, από τον Ιανουάριο 2013 κλείστηκε και πάλι στο καβούκι της.
Αν η αιτία ήταν η επεξεργασία των θέσεων για τη συνδιάσκεψη, το έχω ξαναπεί, μία συνδιάσκεψη τέτοια να έλειπε, εάν για ένα κείμενο όπως αυτό που παρουσιάστηκε (στις ελλείψεις του οποίου έχω αναφερθεί αναλυτικά με παλιότερο σημείωμά μου), τότε πραγματικά να έλειπε.
Θα μπορούσε να γίνει οποιαδήποτε επεξεργασία και συγκρότηση θέσεων :
α) Από μία ομάδα εργασίας ανθεκτικών διαπραγματευτών μεταξύ αντιμαχομένων τάσεων, οι οποίοι να ξενυχτούν ασμένως επί πολλά μερόνυχτα για να λύσουν τα ζητήματα των διατυπώσεων στις θέσεις και όχι από όλα τα μέλη της Κ.Σ.Ε. σε διαρκή συνεδρίαση με αποτέλεσμα να παραλύει ολόκληρη η ζωή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
β) Χωρίς να εξαγγέλλεται και να αναβάλλεται διαρκώς η ημερομηνία πραγματοποίησης της συνδιάσκεψης με αποτέλεσμα να γινόμαστε δημόσιος περίγελος.
7. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις και αδιέξοδες αναζητήσεις στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και συγκεκριμένα :
α) Η τάση των λεγομένων "Χιλίων", η οποία θεώρησε ότι, υποχωρώντας από το "έξω από το ευρώ" προς το σύνθημα των αριστερών συνιστωσών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «Καμμία θυσία για το ευρώ» (σύνθημα το οποίο και οι ίδιες προ πολλού έχουν εγκαταλείψει), θα καλύψει το κενό ανάμεσα στο χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Παρά τη μεγαλεπήβολη διακηρυκτική της αλαζονεία και τις εμφανώς αβάσιμες και κακόπιστες, τουλάχιστον απέναντι στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., θέσεις της, η κίνηση αυτή ευτυχώς δεν μπόρεσε να δημιουργήσει πρόβλημα.
Ωστόσο, η υπογεγραμμένη και από, έστω ελάχιστα, μέλη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κριτική ότι η ηγεσία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έχει την ίδια "αντιμετωπική¨" λογική με αυτή του Κ.Κ.Ε. είναι επιεικώς απαράδεκτη, διότι αδικεί κατάφωρα ακόμα και τη χειρότερη συνιστώσα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., που δεν έχει καμμία σχέση με το πραγματικά σεχταριστικό ΚΚΕ και αφετέρου ότι αναδεικνύει μία ψευδή διάσταση, τη δήθεν διάσταση ηγεσίας – βάσης, που όπως και παραπάνω αναφέρω δεν υφίσταται, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των συνιστωσών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Ν.Α.Ρ., Σ.Ε.Κ.) είναι εκείνη η οποία απέρριψε την πρόταση συνεργασίας με το Μ.Α.Α. πριν τις εκλογές του Μάη 2012 και δεν υπήρξε κάποια επαναστατημένη βάση η οποία να κατασταλεί από την αυθαίρετη ηγεσία.
Μέρος της ηγεσίας αυτής άλλωστε, και μάλιστα διορισμένη (άλλη αμαρτία και αυτό), είναι και οι εκπρόσωποι της Κομμουνιστικής Ανανέωσης οι οποίοι όχι απλώς υπογράφουν, αλλά πρωτοστατούν στην κίνηση των Χιλίων, θεωρώντας ότι κατά τα λοιπά υπηρετούν μία μετωπική λογική στο χώρο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Πέραν αυτού, το απαράδεκτο πολιτικό και ηθικό ατόπημα ορισμένων από τους υπογράφοντες, οι οποίοι - μέλη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και υποψήφιοι στις εκλογές του Μάη - αν και γνώριζαν ότι καλώς η κακώς δεν επιλέχθηκε η συνεργασία και αφού είχαν ενταχθεί στα ψηφοδέλτια επέλεξαν να διαφοροποιηθούν δημόσια υπονομεύοντας το εγχείρημα, τους καταδίκασε αμετάκλητα στη συνείδηση των μελών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Ωστόσο, στο μέτωπο των άσπονδων πολιτικών κουτσομπόληδων και σε μέρος του ενδιάμεσου χώρου, όπου και μόνο μπορούν να επιβιώσουν, πέτυχαν να δημιουργήσουν πρόσκαιρα εντυπώσεις.
β) Η τάση του λεγόμενου Άλλου Δρόμου, στηριζόμενη κύρια από την ΑΡ.ΑΝ. και την ΑΡ.Α.Σ., η οποία θεώρησε ότι καταλληλότερος δρόμος για την άσκηση πίεσης στο Σ.Ε.Κ. και το Ν.Α.Ρ. είναι η δημιουργία τετελεσμένων (δάσκαλε που δίδασκες...) όσον αφορά τη συμμαχία με τον Αλαβάνο και πήρε πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή πριν λίγο καιρό.
Παρεμπιμπόντως, η ροπή της τάσης αυτής και ορισμένων συνιστωσών στον κυβερνητισμό δεν είναι αμελητέα. Το ίδιο και η χρόνια ροπή σε εγχειρήματα "γέφυρας" αποπροσανατολιστικά και σχετικά αποτυχημένα μέχρι σήμερα (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, κοινό Βήμα Διαλόγου), καθώς και η αντικινηματική πρακτική παραγοντισμού (συνεργασίες "προσωπικοτήτων", συλλογή υπογραφών κλπ) που κυρίως ευδοκιμεί στον χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Δυστυχώς για όλους, βγήκε πρόσφατα ο ίδιος ο Αλαβάνος, τους «άδειασε» κυριολεκτικά, επιβεβαίωσε τον παλιό του εαυτό του πολιτικάντη και έσπευσε αφενός να προκαταλάβει κάθε διαπραγμάτευση για ενότητα και συνεργασία και αφετέρου 14 ολόκληρους μήνες πριν τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2012 - ούτε τα αστικά κόμματα τέτοια ψηφολαγνεία ! - να προαναγγείλει κάθοδο των δυνάμεων του Σχεδίου Β΄.
8. Με άλλα λόγια, η τακτική της πλειοψηφίας των δυνάμεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είχε ως αποτέλεσμα αφενός την καθήλωσή της σε ποσοστά χαμηλότερα από εκείνα που πραγματικά της αντιστοιχούν, στη συνέχεια την παράλυση και απραξία της από τη λήψη πολιτικών πρωτοβουλιών επιβεβλημένων για την περίοδο, τρίτον τη δημιουργία φυγόκεντρων τάσεων απελπισίας εξαιτίας των παραπάνω συνθηκών και τέταρτον καταφέραμε να ξανακάνουμε τον Αλαβάνο πολιτικό, να τον ξαναβάλουμε στο προσκήνιο, να καταστήσουμε αυτόν φορέα του κινήματος για έξοδο από το ευρώ. Και δεν είναι τυχαίο, φυσικά, το γεγονός ότι είναι πάντα εκείνος τον οποίο προτιμούν οι Πρετεντέρηδες και άλλοι αστέρες της κατεστημένης δημοσιογραφίας, είτε ως αντίπαλο δέος για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είτε ως φόβητρο για την Τρόικα στις εσωτερικές τους αντιθέσεις, να τον νεκρανασταίνουν όποτε κρίνουν αυτοί, διότι απλά στο πρόσωπό του δεν βλέπουν το συνολικό αντίπαλο που θα έβλεπαν στο πρόσωπο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Τουλάχιστον από την άποψη αυτή η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έχει γλιτώσει, όπως φαίνεται, επ αρκετόν από την τηλεοπτική προβολή, με όσα θετικά και κυρίως με όσα αρνητικά αυτή συνεπάγεται.
9. Οι συνθήκες αυτές υποχρεωτικά έχουν τον αντίκτυπό τους στις Τοπικές Επιτροπές, οι οποίες έχουν αφεθεί στην (όχι πάντα καλή) τύχη τους και ουσιαστικά δραστηριοποιούνται χωρίς κεντρικό σχεδιασμό από τις εκλογές μέχρι σήμερα. Ο ενθουσιασμός έχει χαθεί, ο ζήλος έχει κοπάσει, ο προβληματισμός έχει αρχίσει να διευρύνεται και το μόνο το οποίο παρουσιάζουν σε επίπεδο πρωτοβουλιών είναι η επανάληψη ορισμένων εκδηλώσεων ρουτίνας. Η τύχη των δημοτικών και περιφερειακών κινήσεων και παρεμβάσεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. κυριολεκτικά αγνοείται.
Όλα αυτά σε μία περίοδο που, όπου γίνονται εκλογές σε μαζικούς κοινωνικούς χώρους, οι δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θριαμβεύουν, ενώ όπου γίνονται κινητοποιήσεις οι δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. πρωτοστατούν. Και όταν αυτές πιάνουν το νήμα πετυχαίνουν (βλ. Μανωλάδα).
10. Μόνη εξαίρεση στον αρνητικό γενικά κεντρικό απολογισμό της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. από τον Ιούνιο 2012 και μετά είναι η - αυτοτελής σε σχέση με τις υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στις απαρχές της δραστηριοποίησής της - Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α., η οποία πραγματικά έχει κατορθώσει να συμπυκνώσει σε πανελλαδικό επίπεδο το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, να συσπειρώσει δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων και μεταναστών στους δρόμους και να αποτελέσει πραγματικά αντίπαλο δέος για αυτή την κατεύθυνση των πραγμάτων, διοργανώνοντας εκπληκτικές και άμεσες κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την πανελλαδική κινητοποίηση της 19-1-2013 και πρόσφατα τη Μανωλάδα.
Το γεγονός ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για πρώτη φορά ομόφωνα στις θέσεις της εκφράζει την ανάγκη να ενταχθεί στην Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α., ύστερα από μία βαθμιαία όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή δυνάμεων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. πέραν του Σ.Ε.Κ. στις κινητοποιήσεις της Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. δείχνει ότι επιτέλους ωριμάζει η ανάγκη στελέχωσης ενός πλατιού αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, δεν παύει όμως να υφίσταται η απορία γιατί έπρεπε να χρειαστούν τέσσερα χρόνια για να αποφασίσει και η λοιπή ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. να ενταχθεί στην Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. και ποια στάση έχουν απέναντι σ’ αυτό οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες όλα τα προηγούμενα χρόνια υποτιμούσαν τον φασιστικό κίνδυνο και αμέσως μετά στη συνέχεια έφτασαν στο σημείο να μιλάνε μέχρι και για φασιστικοποίηση της κοινωνίας !
Παρεμπιπτόντως :
Τέσσερα χρόνια για να αποφασίσει και η λοιπή ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. να ενταχθεί στην Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α.
Είκοσι τέσσερα χρόνια Ν.Α.Ρ., σαράντα χρόνια Ο.Σ.Ε. - Σ.Ε.Κ. κ.ο.κ.
Δεκαεννέα χρόνια ΑΡ.ΑΝ. και ΑΡ.Α.Σ. (που παραδέχονται τη μεταβατικότητά τους) !
Τριάντα πέντε χρόνια για να αποκτήσει η αντικαπιταλιστική αριστερά ενιαίο φορέα.
Κάπως αργά δεν κυλάει ο χρόνος στα μυαλά μας ;
Αν ήταν έτσι και οι αστοί τυχεροί που θα ήμασταν !
11. Κάτω από τις συνθήκες αυτές συγκαλείται η 2η Συνδιάσκεψη. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να επισημάνω ότι η πρόβλεψη από το καταστατικό μιας πανελλαδικής συνδιάσκεψης κάθε χρόνο είναι πολύ ασφυκτική δέσμευση, διότι δεν υπάρχει ούτε η οργανωτική, ούτε η οικονομική, ούτε η πολιτική ούτε η ψυχολογική πολυτέλεια να παραλύουμε για να βγάζουμε θέσεις, να επιδιδόμαστε σε κυνήγι συσχετισμών για εκλογή αντιπροσώπων, να τρέχουμε από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να συμμετέχουμε σε διαδικασίες οι οποίες, ουσιαστικά, είναι ζυμώσεις και να βυθιζόμαστε περισσότερο στην εσωστρέφεια αντί για εξώστρεφη πολιτική παρέμβαση.
Παρόλα αυτά, είναι μία κορυφαία διαδικασία οριζόντια σε πανελλαδικό επίπεδο, που πρέπει να έχει τον ανάλογο σεβασμό και την αντιμετώπιση που αξίζει πραγματικά στην αγωνία κάθε μέλους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. από κάθε γωνιά της Ελλάδας για την τύχη της.
12. Στα σημεία, λοιπόν, τα οποία θέτετε, θα παρακαλούσα να λάβετε υπόψη σας τα εξής :
Α) ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών και ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. - Μέτωπο είναι έννοιες ασύμβατες. Δεν πρόκειται για παιχνίδι λέξεων, πρόκειται απλά για το ότι μέτωπο σημαίνει συμμαχία οργανώσεων, η οποία έχει ένα συγκεκριμένο εύρος και περιεχόμενο, πέραν του οποίου κάθε συνιστώσα έχει το δικαίωμα να θέσει βέτο ή να υπαναχωρήσει.
Ιδίως μάλιστα όταν το πεδίο αυτό είναι ιδιαίτερα αόριστο, π.χ. βλέπε διατάξεις του καταστατικού οι οποίες δεν αποσαφηνίζουν ποια είναι τα κρίσιμα εκείνα ζητήματα στα οποία επιτρέπεται η λήψη απόφασης με αυξημένη πλειοψηφία ή αυτά για τα οποία απαιτείται ομοφωνία.
Β) Οφείλω να σας θυμίσω ότι στην 1η συνδιάσκεψη, αλλά και πριν (Πανελλαδικές συναντήσεις και Παναθηναϊκές συνελεύσεις σε Μίλωνα, Κεραμεικό, Γεωπονική,) ελάχιστοι - ανάμεσά σας κανείς - στήριξαν την απεγνωσμένη προσπάθεια του γράφοντος και ελαχίστων άλλων ανένταχτων να μην περάσει αυτή η λογική.
Ομως ακριβώς αυτή η λογική του μετώπου νομιμοποιεί τα βέτο, νομιμοποιεί αυτό το οποίο ονομάζεται μικροκομματικές λογικές και θέτει μονίμως υπό την έγκριση των άλλων συνιστωσών τις πρωτοβουλίες της συνισταμένης.
Γ) Στο μέτωπο η γραμμή, ως πρωτογενής ζύμωση, παράγεται στις συνιστώσες και τα μέλη της συνιστώσας έρχονται με τη γραμμή που έχει παραχθεί στη συνεδρίαση της συνισταμένης.
Στην κίνηση, αυτή που έχω εγώ στο μυαλό μου και που όσοι έζησαν τις αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών τη δεκαετία 1980, όπως η Πόπη Γανιάρη, που υπογράφει ανάμεσά σας, αυτό που ονομάζετε "ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών" σημαίνει το αντίθετο : Η γραμμή παράγεται στην κίνηση, στον κοινό φορέα, και από εκεί πηγαίνει στη συνιστώσα. Αυτό όμως σημαίνει αντίστοιχα στη μία ή στην άλλη περίπτωση σαφή υπερίσχυση της συνιστώσας ή της συνισταμένης προς την άλλη.
Παράδειγμα (είμαι βέβαιος ότι το έχετε βιώσει) : Γίνονται εκλογές την Κυριακή. Για την εκτίμηση των εκλογών συνεδριάζουν τις αμέσως επόμενες μέρες οι κεντρικές επιτροπές των συνιστωσών, τις αμέσως επόμενες μέρες Τετάρτη – Πέμπτη έχουνε ήδη καταλήξει και σε εκτιμήσεις, έχουν συντάξει ανακοινώσεις και τις έχουν διακινήσει έντυπα και ηλεκτρονικά με χίλιους δύο τρόπους, ενώ κάποιες από αυτές διοργανώνουν και εκδηλώσεις προς τα έξω, προβάλλοντας τις εκτιμήσεις αυτές, προτού βεβαίως συνεδριάσουν τα όργανα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., τα οποία συνήθως καλούνται μετά την πάροδο της πρώτης εβδομάδας για να συζητήσουν πάνω σε προειλημμένες εκτιμήσεις και αποφάσεις, για την αξιοπιστία των οποίων έχουν πλέον εκτεθεί δημοσίως οι φορείς τους. Έχουν γίνει αντικείμενο προπαγάνδας ανάμεσα σε μέλη και σε οπαδούς τους και μόνη η ανάγκη δικαιολόγησης της ιδιαιτερότητας της κάθε συνιστώσας επιβάλλει την υπεράσπισή τους. Σας θυμίζει κάτι ; Εμένα μου θυμίζει τον τρόπο που λειτουργεί η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και οι συνιστώσες της σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχει πάρει μέρος. Και όχι βέβαια μόνο στις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά σε κάθε σημαντικό πολιτικό γεγονός.
13. Επόμενο είναι τα όργανα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και κυρίως η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή να μην είναι τίποτα άλλο από ένα Διοικητικό Συμβούλιο, στο οποίο αντιμαχόμενες παρατάξεις διεκδικούν τη μεγαλύτερη δυνατή αποτύπωση της επιρροής τους στην εκπόνηση της κοινής γραμμής.
Αν ληφθεί υπόψη ότι δεν υπάρχει ούτε κανονισμός λειτουργίας, ούτε διάρκεια συνεδρίασης, ούτε τρόπος διευθέτησης των ζητημάτων με ψηφοφορίες, γίνεται αντιληπτό ότι η συμμετοχή σε αυτό δεν είναι παρά ένα μαρτύριο, που το αντέχουν μόνο όσοι δεν έχουν ανάγκη να κοιμηθούν για να πάνε για δουλειά την άλλη μέρα και το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει όσο τα μέλη της Κ.Σ.Ε. είναι τυπικά υπόλογα βεβαίως στη συνδιάσκεψη που τα εξέλεξε, αλλά ουσιαστικά είναι υπόλογα στις συνιστώσες τους, οι οποίες άλλωστε και δικαιούνται να τα εναλλάσσουν η να τα αντικαθιστούν κατά το δοκούν όπως θέλουν.
Πολύ δε περισσότερο όταν υπάρχουν και αντιπρόσωποι συνιστωσών (τέσσερις τον αριθμό στην πρώτη συνδιάσκεψη) που αν και δεν διέθεταν τον συσχετισμό που θα οδηγούσε στην εκλογή τους από τη συνδιάσκεψη κρίθηκαν από τις άλλες συνιστώσες ως..... διατηρητέα πολιτικά είδη, και απέκτησαν την ιδιότητα του μέλους Κ.Σ.Ε. με κοπτάτσια, εξαιρούμενες από την ανάγκη εκλογής.
Αφησαν έτσι τη δοκιμασία της εκλογής για τα όργανα αυτά μέσα από τη συνδιάσκεψη είτε για αυτούς που είχαν τη σιγουριά της υποστήριξης κομματικών στρατών (χωρίς την οποία είναι αδύνατη η εκλογή ή, έστω, η επίτευξη ενός αξιοπρεπούς αριθμού ψήφων), είτε σε διάφορους γραφικούς τολμηρούς που μόνο ως τιμωρία θα μπορούσαν να βιώσουν τη συμμετοχή τους σε μία τέτοια διαδικασία.
Ενας από αυτούς υπήρξε και ο γράφων, αφού πρώτα του προτάθηκε, καθώς και σε άλλους ανένταχτους η εκλογή με "ποσόστωση". Δεν την καταδεχθήκαμε, ούτε πρόκειται.
Αλλά οι συνιστώσες φρόντισαν για το ξεκάρφωμα και την εξισορρόπηση να αναδείξουν - πριμοδοτώντας με περίτεχνη σταυροδοσία που θα τη ζήλευε και η Ε.Σ.Α.Κ. - ανένταχτους στην Κ.Σ.Ε. είτε επιλέγοντας, είτε δημιουργώντας τους.
Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι ότι σε αντίθετη περίπτωση στην Κ.Σ.Ε. θα είχαν εκπροσώπηση μόνο το Ν.Α.Ρ., το Σ.Ε.Κ. και η ΑΡ.ΑΝ.
Αληθής και σεβαστός πράγματι. Ομως την ευθύνη δεν έχουν μόνο οι "στρατηγοί", αλλά και οι "στρατιώτες" που θα στήριζαν την επιλογή αυτή η στήριξαν τις συγκεκριμένες.
Είστε σίγουροι ότι όλοι αυτοί οι "στρατιώτες" ζητάνε "ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών"; Από πότε;
14. Τάσεις γραφειοκρατικοποίησης έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και στις Τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές, οι οποίες συχνά λειτουργούν περισσότερο σαν ένα διαπαραταξιακό υποκατάστατο, παρά σαν ένα ζωντανό αντανακλαστικό των τοπικών κοινωνιών και σύνδεσης των τοπικών επιτροπών της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. με τη δραστηριότητα των τοπικών κοινωνιών.
Ενώ τα κριτήρια για τη συγκρότηση ή μη τοπικών επιτροπών είναι αξιοζήλευτα για την μικροκομματική τους λογική : Θυμηθείτε την εκπληκτική ηλεκτρονική αντιπαράθεση σχετικά με το εάν πρέπει η όχι - και γιατί - να συγκροτηθεί χωριστή Τ.Ε. Ευόσμου - Κορδελιού, που κοινοποιήθηκε πανελλαδικά και τάραξε τη χειμερία νάρκη μας.
15. Θεωρώ, κατά συνέπεια, ότι τα πολιτικά προβλήματα δεν επιλύονται με οργανωτικούς όρους, ασχέτως εάν με βρίσκουν σύμφωνο οι περισσότερες επισημάνσεις σας, όπως π.χ. η αναγκαιότητα της έκδοσης κοινού εντύπου της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (ποιος όμως είναι εκείνος που θα πίστευε ότι το Σ.Ε.Κ. ή το Ν.Α.Ρ. θα παραιτούνταν αντίστοιχα από την Εργατική Αλληλεγγύη ή το Πριν χάριν της έκδοσης μιας ενιαίας εφημερίδας ;).
Θα πρόσθετα μάλιστα ως ακόμη σημαντικότερο την ανάγκη απόκτησης γραφείων, τη στιγμή κατά την οποία η τελευταία συνιστώσα, μην πω μέχρι και η τελευταία παρέα στο χώρο της Αριστεράς ή τον αντιεξουσιαστικό, διαθέτει γραφεία, νεοκλασσικά ολόκληρα, πολυχώρους κτλ. και ολόκληρη ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν έχει ένα χώρο αναφοράς, αλλά συνεδριάζει γύρω από ένα τραπέζι, πράγμα το οποίο αντανακλά με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την υποβάθμιση που επιφυλάσσουν στο "Μέτωπο" οι συνιστώσες του.
16. Θεωρώ επίσης ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι κάποιες από τις συνιστώσες συμπεριφέρονται αντικαταστατικά, αλλά το ακριβώς αντίθετο :
Οτι έχει διαμορφωθεί ένα καταστατικό το οποίο θέτει σε προτεραιότητα τις συνιστώσες απέναντι στη συνισταμένη, θεσμοθετεί την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των συνιστωσών και όχι την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. των μελών, στην οποία ενσυνείδητα ψευδεπίγραφα αναφέρεται, γραφειοκρατικοποιεί και νομιμοποιεί τα "βέτο" και τη χωριστή πολιτική καμπάνια και δράση, ανέχεται την ανάδειξη στην Κ.Σ.Ε. διορισμένων εκπροσώπων συνιστωσών, ελαχιστοποιώντας τη δυνατότητα ελεύθερης εκλογής από τη συνδιάσκεψη, η οποία μάλιστα σταυροδοτεί με σχετικά πλειοψηφικό σύστημα, αφού και εκεί δεν υπάρχει μονοσταυρία.
17. Υπό τις συνθήκες αυτές, η ένταξη στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν διαφέρει πολύ από αυτό που στα νομικά ονομάζουμε «συμβάσεις προσχωρήσεως». Δεν επιδέχεται τροποποίηση, αλλαγή, ή δέχεσαι κάτι όπως είναι ή το απορρίπτεις. Και το δέχομαι γιατί δεν υπάρχει άλλη προοπτική εδώ και 35 χρόνια που έχω την τύχη να ανήκω στο κίνημα αυτό. Η άλλη προοπτική για έναν αριστερό είναι τα γνωστά μεγέθη που υπάρχουν σήμερα: ΚΚΕ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μικρές οργανώσεις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή, ακόμα χειρότερα, ιδιώτευση.
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. είναι ό,τι καλύτερο υπήρξε ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες. Νοιώσαμε, και είναι νωρίς για να το αποβάλουμε, ότι η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. έρχεται από το μέλλον.
Ειλικρινά όμως πιστεύει κανείς το ίδιο για το Σ.Ε.Κ., την Ο.Κ.Δ.Ε. - Σπάρτακος, το Ν.Α.Ρ., το Ε.Κ.Κ.Ε., την ΚΟΜ.ΑΝ. ή έστω την ΑΡ.ΑΝ. και την ΑΡ.Α.Σ. (τελευταία και την Α.ΡΙ.Σ. - κάθε διάσπαση και μία νέα συνιστώσα) ;
Μήπως αυτή η πληθώρα των συνιστωσών καταγράφει γόνιμες και δημιουργικές αντιπαραθέσεις για τα πολιτικά ζητήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς η απλά διαιωνίζει την ανεπάρκεια και αναπαράγει προβάλλοντας κουραστικά και ατελέσφορα στο μέλλον τις ιστορικές - ανιστόρητες πιά - διαιρέσεις της ;
Μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιό μπροστά θα ήταν τα πράγματα αν όντως η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. δεν ήταν άθροισμα, αλλά ενιαίο κόμμα ;
Οταν μάλιστα "ο βασιλιάς είναι γυμνός" : Είναι γνωστό ότι η ανάδειξη της κρίσης της αριστεράς στη μεταπολίτευση οδήγησε όλες τις οργανώσεις της σε κρίση και διάλυση, χωρίς η ανασυγκρότησή τους να σημαίνει και την υπέρβαση της κρίσης.
Δείτε πόσες ελλείψεις έχει το κείμενο των "Θέσεων", παρά το εξαιρετικό του επίπεδο, σε βασικά πολιτικά ζητήματα της περιόδου :
α) Ολο το κείμενο επικεντρώνεται στην κρίση, μέσα από το πρίσμα της οποίας και μόνο, με αναφορά οικονομικών όρων, αναλύει τον χαρακτήρα της. Η εκτίμηση των πολιτικών που χειρίζονται την κρίση λείπει παντελώς
β) Λείπει παντελώς επίσης, οποιαδήποτε ανάλυση της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας, είτε συνολικά σε παγκόσμιο επίπεδο, με συγκεκριμένη αναφορά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τις αναδυόμενες χώρες και τους πολέμους, είτε στον περίγυρο της χώρας μας, ο χαμός που γίνεται στον οποίο (Κύπρος, Βουλγαρία, Συρία, Μέση Ανατολή, Κουρδικό, αραβική άνοιξη, Τυνησία, Ιβηρική, Ιταλία κλπ) δεν περνάει από τις θέσεις.
γ) Η αναφορά στην ελληνική πολιτική συγκυρία μετά τις εκλογές του Ιούνη 2012, τη συγκρότηση της κυβέρνησης Σαμαρά και την εξέλιξη του κινήματος και των πολιτικών δυνάμεων και συσχετισμών λείπει τελείως.
δ) Οι θέσεις δεν έχουν καμμία ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας, καταγραφή τάξεων και στρωμάτων, εκτίμηση για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και του τρόπου διαπλοκής του, τις παραγωγικές πηγές της χώρας και τις τρόπο οικοδόμησης της μετακαπιταλιστικής (σοσιαλιστικής) οικονομίας. Επίσης δεν έχουν καμμία αναφορά στην ελληνική εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά, την Α.Ο.Ζ
ε) Εκτός από την εργατική τάξη, ελάχιστη αναφορά - πολύ περισσότερο εκτίμηση - γίνεται σε, ακόμη και συμμαχικά κινήματα (περιβάλλον, καταστολή) και τάξεις ή στρώματα που έδωσαν αγώνες την περίοδο αυτή (αγρότες, νεολαία).
στ) Καμμία εκτίμηση για τις υπόλοιπες πλην ΣΥΡΙΖΑ, Κ.Κ.Ε. πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, παλιές (π.χ. ΜΛ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ) η νέες (ΕΠΑΜ, "Δεν Πληρώνω" κλπ), αλλά και για άλλες (π.χ. Οικολόγοι πράσινοι). Και καμμία εκτίμηση ούτε για την εσωτερική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες, ούτε για την προσυνεδριακή σφαγή στο Κ.Κ.Ε. για το θέμα των συμμαχιών.
ζ) Ας μην μιλήσω για το οργανωτικό, παρότι η τελευταία θέση είναι υποκριτικά αυτοκριτική και κραυγαλέα αόριστη και δεν αποτελεί καν βάση συζήτησης, αφού ακόμα περιμένουμε την εισήγηση (που ένα μήνα πριν τη συνδιάσκεψη δεν είναι έτοιμη).
Τα θεωρείτε ζητήματα πολυτελείας ; Η νομίζετε ότι λείπουν μόνο λόγω διαφωνιών των συνιστωσών;
Όσο οι διάφορες πολιτικές ομάδες εξακολουθούν να παραμένουν πολιτικές οργανώσεις αντί να υποβαθμιστούν σε ιδεολογικούς ομίλους, ή έστω τάσεις και ρεύματα, όπως και τους αντιστοιχεί από τον ιστορικά παρωχημένο χαρακτήρα τους (τροτσκιστές, μαοϊκοί ή πρώην Κ.Κ.Ε. κτλ.), αλλά παραμένουν όλοι ως πολιτικές οργανώσεις και συνιστώσες με ιδιαίτερες αυτοαναφορικές ανάγκες, η μετωπική λογική θα ισχύει και θα νομιμοποιεί όλα αυτά τα οποία ονομάζετε βέτο, μικροκομματικές λογικές κτλ.
Δυστυχώς στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., παρότι και παλιότερα έγιναν προσπάθειες, δεν υπήρξε ποτέ ισχυρό ρεύμα ανένταχτων για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση. Και, ευχόμενος ειλικρινά να διαψευσθώ, ούτε το διαβλέπω.
Εύχομαι συνεπώς να προχωρήσετε στους παραπάνω, έστω και ανεπαρκείς κατά τη γνώμη μου, προβληματισμούς σας, στους οποίους, με το πρίσμα που προανέφερα, θα είμαι αλληλέγγυος, αλλά χωρίς αυταπάτες και κυρίως να γνωρίζετε ότι όλες αυτές οι διατυπώσεις που αθώα δήθεν μπήκαν τόσο στα πολιτικά όσο και στο οργανωτικά κείμενα συγκρότησης της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και κατοχύρωσαν τη λέξη «μέτωπο» ή, έστω, τη λέξη «συνεργασία» ως βασικό ουσιαστικό προσδιορισμό της κίνησης αυτής είναι καθοριστικές και παράγουν "νόμιμα" τα περισσότερα από τα φαινόμενα, τα οποία δικαίως αποδοκιμάζετε.
Αθήνα, 9-5-2013
Κώστας Παπαδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου