Αμυγδαλέζα: Πάντα αναρωτιόσουν πώς γίνεται χώροι ανελευθερίας να έχουν τόσο όμορφα ονόματα

Τα ένοχα «μυστικά» των κέντρων κράτησης μεταναστών

 

Δεν είναι μόνο η Αμυγδαλέζα. Δύο ημέρες πριν την αυτοκτονία του Μοχάμεντ Ναντίμ, ένας νεαρός από την Υεμένη αυτοκτόνησε στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Θεσσαλονίκη.
Πέντε μετανάστες έχουν χάσει τη ζωή τους στα κέντρα κράτησης, μόνο τους τελευταίους 3 μήνες. Αν πάει κανείς πιο πίσω, οι αριθμοί είναι τρομακτικοί. 

Οι περισσότεροι πεθαίνουν λόγω μη έγκαιρης μεταφοράς τους στο νοσοκομείο. Άλλοι επιλέγουν να βάλουν οι ίδιοι ένα τέλος.

«Και φυλακές να ήταν, που δεν είναι, δεν μπορούν να έχουν αυτή τη μορφή», είπε ο Γιάννης Πανούσης μετά την επίσκεψη του στο κέντρο κράτησης και προανήγγειλε το κλείσιμο του και τη δημιουργία ανοιχτών δομών φιλοξενίας..

Κανείς δεν δικαιούται να πει πως δεν γνώριζε

«Ήταν κάτι που το περιμέναμε, είχε συμβεί και στο παρελθόν και ήταν θέμα χρόνου να ξανασυμβεί», λέει ο Νικήτας Κανάκης, των Γιατρών του Κόσμου. Όχι μόνο γιατί στα κέντρα κράτησης μεταναστών δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για υβριδικές φυλακές, χωρίς κανόνες....«Συλλαμβάνονται και κρατούνται νέοι άνθρωποι, χωρίς να γνωρίζουν πότε θα βγουν. Υπήρχαν άνθρωποι που παρέμεναν έγκλειστοι για 25 μήνες, χωρίς να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα. Ανάμεσα τους είναι και ανήλικοι και άρρωστοι».

Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία της ψυχολόγου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Αλίκης Μεϊμαρίδου από το κέντρο κράτησης της Κομοτηνής.
«Σε κάποιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι ανεβαίνουν στην ταράτσα και απειλούν να πηδήξουν κάτω. Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι να φωνάζουν στην ταράτσα για να δείξουν την απογοήτευση τους και στη συνέχεια τον ήχο από τη στιγμή που το σώμα τους συνθλίβεται στο έδαφος. Θυμάμαι πολύ δυνατά αυτή την αίσθηση της αδικίας, όταν μας λένε, δεν είμαστε εγκληματίες. Δεν πρέπει να είμαστε εδώ».
Στην Αμυγδαλέζα, η πλειονότητα των μεταναστών είναι από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και το Αφγανιστάν, ενώ υπάρχει και μικρός αριθμός Αράβων. «Η Αμυγδαλέζα αντανακλά την ισλαμοφοβία των τελευταίων ετών» λέει ο Τζαβέντ Ασλάμ, ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας. Όλοι όσοι βρίσκονται μέσα είναι μουσουλμάνοι.


Κρατούμενοι χωρίς υγειονομική περίθαλψη

Την ευθύνη για την υγεία των μεταναστών που βρίσκονται υπό διοικητική κράτηση την έχει το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας, το οποίο όμως δεν απασχολεί μόνιμο προσωπικό. Αναθέτει σε ΜΚΟ, να στέλνουν γιατρούς για να εξετάζουν τους ασθενείς. Εμείς για 6 μήνες στέλναμε γιατρούς 2-3 φορές την εβδομάδα στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου, λέει ο Νικήτας Κανάκης των Γιατρών του Κόσμου. Τα χρήματα από το ΕΚΕΠΥ δεν έχουν δοθεί ακόμα. «Στέλνουμε συνεχώς φάρμακα και κάνουμε ελέγχους ωστόσο δεν έχουμε τη δυνατότητα ως ΜΚΟ να δεσμεύσουμε μόνιμο προσωπικό. Είναι υποχρέωση του κράτους. Όταν στερείς σε κάποιον την ελευθερία του, πρέπει να του παρέχεις γιατρούς, όπως ακριβώς παρέχεις και τροφή».

Στην Αμυγδαλέζα, υπάρχει μόνο ένας γιατρός, για περίπου 1.800 κρατούμενους. Και αυτός προέρχεται από ΜΚΟ και δεν απασχολείται καθημερινά. Υπεύθυνοι για να κρίνουν αν κάποιος χρήζει νοσηλείας είναι τις περισσότερες φορές οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Όπως εύγλωττα μαρτυρούν τα τραγικά στατιστικά των τελευταίων μηνών, η μεταφορά τους στο νοσοκομείο γίνεται πολλές φορές με μοιραία καθυστέρηση. Όπως ο 26χρονος Μοχάμεντ Ασφακ, που αν και ζητούσε επίμονα να πάει στο νοσοκομείο, μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό με καθυστέρηση 10 ημερών και τελικά κατέληξε στις 17 Νοεμβρίου του 2014. Οι συγκρατούμενοι του τότε στην Αμυγδαλέζα ξεκίνησαν απεργία πείνας.



Δεν είναι μόνο η Αμυγδαλέζα





Ο αριθμός των μεταναστών που βρίσκονται σε διοικητική κράτηση στα μεγάλα προαναχωρησιακά κέντρα υπολογίζεται σε 6.000, ενώ αδιευκρίνιστος είναι ο αριθμός όσων κρατούνται σε Αστυνομικά Τμήματα. Στα κρατητήρια αυτά επικρατούν και οι χειρότερες συνθήκες.

Οι μετανάστες παραμένουν έγκλειστοι σε μικρά κελιά για 23 ώρες την ημέρα. Πολλοί δεν βλέπουν το φως του ήλιου για μήνες. «Στον Πειραιά, υπήρχαν 60-70 άτομα σε ένα κελί. Αυτό είναι από μόνο του ένα βασανιστήριο», λέει ο Νικήτας Κανάκης. Σε 400 περίπου υπολογίζονται οι ανήλικοι.

Η Αμυγδαλέζα είναι το μεγαλύτερο κέντρο κράτησης, όχι όμως το χειρότερο. Ξεκίνησε τη λειτουργία της τον Απρίλιο του 2012. Το ετήσιο κόστος λειτουργίας της ανέρχεται σε 10,5 εκατομμύρια ευρώ.
Στον κάθε μετανάστη αντιστοιχούν 3 περίπου τετραγωνικά. Τους παρέχεται μία φόρμα, δύο πουκάμισα και δύο εσώρουχα. Ζεστό νερό, τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει.
Οι μετανάστες κρατούνται σε κοντέινερ, που το χειμώνα παγώνουν και το καλοκαίρι βράζουν από τον ήλιο, αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος για την εξέγερση που είχε γίνει το καλοκαίρι του 2013.Το ίδιο καλοκαίρι, ξέσπασε επιδημία ψώρας. 



Κέντρο Κράτησης Κομοτηνής: Σπασμένοι σωλήνες αποχέτευσης


«Όταν πρωτοήρθα στο Κέντρο Κράτησης της Κομοτηνής σοκαρίστηκα», λέει μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Οι σωλήνες της αποχέτευσης του πρώτου ορόφου είχαν σπάσει, τους είχαν τυλίξει με σακούλες σκουπιδιών, με αποτέλεσμα τα περιττώματα να πέφτουν στο ισόγειο. Σύμφωνα με την έκθεση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, οι οι περισσότερες αρρώστιες είναι συνέπεια των συνθηκών κράτησης. Πρόκειται κυρίως για λοιμώξεις του αναπνευστικού, μυοσκελετικές και δερματικές παθήσεις. Δεν νοσούν μόνο οι έγκλειστοι αλλά συχνά και το ίδιο το προσωπικό.


ΕΛΙΑΜΕΠ: Αν συλλαμβάνονταν όλοι το κράτος θα έπρεπε να πληρώνει 197 εκ. το μήνα

Παρότι όλες οι εκθέσεις των ΜΚΟ για τα Κέντρα Κράτησης που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, περιγράφουν με εφιαλτικά χρώματα τις συνθήκες κράτησης, μέχρι τώρα, η κατάσταση αντιμετωπιζόταν από την πολιτεία περίπου ως φυσικό φαινόμενο, ως αναγκαίο κακό.

Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε κηρύξει μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Σύμφωνα με το επίσημο δόγμα, όποιος συλλαμβάνεται χωρίς χαρτιά, θα μεταφέρεται στα προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης και μετά θα επαναπατρίζεται. Πέρα από την ηθική διάσταση του όλου θέματος, της πολύμηνης δηλαδή και πολλές φορές, επ' αόριστον στέρησης της ελευθερίας ανθρώπων που το μόνο τους παράπτωμα είναι πως μπήκαν στη χώρα χωρίς άδεια, ο νόμος στερείται και ρεαλιστικής βάσης. Μόνο το 27% των κρατουμένων μπορεί να επαναπατριστεί.


Όπως εύγλωττα σημειώνει η έκθεση για την Αμυγδαλέζα του ΕΛΙΑΜΕΠ, αν συλλαμβάνονταν, όπως προβλέπει ο νόμος, όλοι οι μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά (σύμφωνα με την τελευταία απογραφή ανέρχονται σε 470.000), το κράτος θα έπρεπε να πληρώνει 197 εκατομμύρια ευρώ το μήνα. Η μόνη «λογική» βάση της διοικητικής κράτησης είναι η αποτροπή νέων κυμάτων μεταναστών.

O αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έχει προαναγγείλει την μετατροπή των κέντρων κράτησης σε ανοιχτά κέντρα υποδοχής.

Η Αμυγδαλέζα «άνοιξε» τον Απρίλιο του 2012. Κατασκευάστηκε ως επί το πλείστον από ευρωπαϊκά κονδύλια, που δόθηκαν ως αντίβαρο στο Δουβλίνο 2, προκειμένου οι μεταναστευτικές ροές να μην φτάνουν στην καρδιά της Ευρώπης. Ήταν άλλη μία περίπτωση, στην οποία η ελληνική πολιτεία «έχασε στη διαπραγμάτευση». Στην πορεία, οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις ήταν τόσο μεγάλες, που άρχισε να χάνει και την ψυχή της.

Το μεταναστευτικό χρήζει ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής απάντησης. Δυστυχώς όμως στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, ο διάλογος είναι μέχρι στιγμής προσχηματικός.

http://www.huffingtonpost.gr

 ..........................................

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας, από τη Μαρία Παρέντη

Διεύθυνση: Θρακομακεδόνων 99, Αχαρνές , Αμυγδαλέζα. Eκεί είναι χτισμένο το λεγόμενο Κέντρο Φιλοξενίας Μεταναστών και Προσφύγων. Έτσι ντυμένο με ένα τίτλο βολικό μπήκε στον κατάλογο. Ναι, εκεί  όπου αναζητάς ένα θέατρο, μια ταβέρνα, ένα ιατρείο, εκεί ακριβώς βρίσκεις κι αυτό. Το έφτιαξαν με περηφάνια περισσή και κόμπασαν για την επιτυχία του. Εσύ δεν ξέρεις τί είναι ακριβώς, θαρρείς από τον τίτλο πως βοηθάει τους ανθρώπους. Φιλο- είναι το πρώτο συνθετικό της λέξης, σε φίλους λες, φιλικά θα απευθύνεται.

Πας εκεί και το ψάχνεις, όλοι το αποκαλούν πια Αμυγδαλέζα.
Πάντα αναρωτιόσουν πώς γίνεται χώροι ανελευθερίας να έχουν τόσο όμορφα ονόματα.
Μπαίνουν σε κλουβιά οι κορυδαλλοί ή περιορίζονται από τα σύρματα οι ανθοί των αμυγδαλιών;
Το βρίσκεις σε ένα προάστιο της κωμόπολης, σε ένα τοπίο επαρχιακό. Η αίσθηση του χώρου σού θυμίζει εκείνη την επίσκεψη στο Νταχάου πριν από χρόνια. Σαν να πλανώνται στον αέρα ταλαίπωρες ψυχές.

Κανείς δεν μπαίνει στην Αμυγδαλέζα. Η επίδειξη των δικηγορικών ταυτοτήτων δεν καθίσταται αρκετή, χρειάζεται εντολή από κάποιον κρατούμενο ότι τον εκπροσωπείς. Κρατούμενος γιατί;

Οι άνθρωποι εκεί κρατούνται δίχως να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα, δεν τους περιμένει κάποια δίκη. Πιάστηκαν χωρίς χαρτιά. Η ίδια τους η υπόσταση είναι και το “αδίκημά” τους.

Ο χώρος κράτησης απέχει κάμποσο από την είσοδο, πρέπει να σε μεταφέρουν αφού δοθεί η εντολή με κάποιο όχημα. Το μάτι σου θα δει όσα δεν είδε ποτέ στην καλοζωισμένη του ύπαρξη κι ας επισκέφτηκε ήδη κάμποσες φυλακές σε τούτη τη χώρα.

Δεν ήταν τυχαία η επίμονη απαγόρευση της εισόδου. Ψηλό συρματόπλεγμα περιμετρικά, δεκάδες κοντέινερ στη σειρά και η αστυνομία σε ρόλο δικαστού και τιμωρού προϊδεάζουν για τη συνέχεια.

Οι κρατούμενοι  δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με συγγενείς και φίλους, με αποτέλεσμα να είναι τελείως αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Στα καρτοτηλέφωνα που έχει μέσα μάς επιτρέπεται να μιλάνε το πολύ 4 λεπτά με την πατρίδα τους, αν και εφόσον έχουν χρήματα να αγοράσουν τηλεκάρτες.

Οι έγκλειστοι αντιμετωπίζονται ως μιάσματα. Έχουν αρχίσει να το πιστεύουν πια κι οι ίδιοι. Τα ματιά τους πέφτουν πάνω μας καχύποπτα. “Ποιοι είναι τώρα ετούτοι κι άραγε γιατί νοιάστηκαν για μας;”

Νιώθεις μικρός, πολύ μικρός. Κάνει κρύο. Σε κάποια  από τα κοντέινερς υπάρχουν παιδιά. Είναι ξυπόλητα. Το πετρέλαιο όπως μας λένε οι φύλακες έχει τελειώσει και δεν έχουν στείλει άλλο, ούτως ή άλλως προερχόταν από κάποια δωρεά ιδιώτη ή οργάνωσης δε θυμούνται, πάει καιρός. Τα παιδιά 10-16 ετών πάνω κάτω φωνάζουν σε ό, τι γλώσσα θεωρούν ότι μπορούμε να αντιληφθούμε. Η λέξη μπάλα είναι αυτή που αναγνωρίζουμε. Κρυώνουν πολύ, μα ζητούν μπάλα.

Απαγορεύονται οι φωτογραφίες, μας έχουν κάνει άλλωστε εξονυχιστικό έλεγχο στην πόρτα. Τα φωτογραφίζει ο νους. Πώς να ξεχάσεις;


Στην ερώτηση περί υγειονομικών ελέγχων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ουσιαστική απάντηση δεν παίρνουμε. Η ιατρική περίθαλψη από τα ιατρεία του ΕΚΕΠΥ στον 1ο και 2ο τομέα είναι μόνο για πρωτοβάθμια εξέταση. Από εκεί και πέρα αν κριθεί σκόπιμο και αναγκαίο τότε ο κρατούμενος μεταφέρεται σε κάποιο νοσοκομείο και εκεί μέσω ηλεκτρονικής συνταγογράφησης θα λάβει την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή, όπως μας ενημερώνουν. Θάνατοι βαραίνουν ήδη την Αμυγδαλέζα.
Κι εμείς πήγαμε ρούχα, κουβέρτες, τσιγάρα και τηλεκάρτες και τις νομικές υπηρεσίες μας που τους είναι στα αλήθεια άχρηστες. Τόση ανημποριά δεν ξανανιώσαμε ποτέ. Μετά την επίσκεψή μας αυτή άλλος ένας θάνατος  κατέδειξε το μέγεθός της.
Την Τρίτη 10 Φεβρουαρίου, στο Νοσοκομείο Σωτηρία, άφησε την τελευταία του πνοή ο 23χρονος Αφγανός πρόσφυγας SAYED MAHDI AKBARE.
O SAYED, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Σωτηρία σε κρίσιμη κατάσταση (κώμα), με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού, διασωληνώθηκε ενώ διαγνώσθηκε πως έπασχε από AIDS και ηπατίτιδα C και είχε σε προχωρημένο στάδιο μύκητες στο αίμα. 
Θα είναι άραγε το τελευταίο θύμα μιας απάνθρωπης πολιτικής;

Η Αμυγδαλέζα δεν είναι δυστυχώς  ο μόνος και  χείριστος τόπος αίσχους (Κόρινθος, Πέτρου Ράλλη, Κομοτηνή).
Μην κάνεις σαν να μην υπάρχει , μου θυμίζεις τους περίοικους κάποιων στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλοτινών εποχών που “δε γνώριζαν τίποτα” ή “έλειπαν στη Βραζιλία”. 

Τί θα πεις στα παιδιά σου;

Βασανίζαμε ήδη βασανισμένους ανθρώπους, τους δολοφονούσαμε κι εγώ κοιμόμουν;




Για το Νόστιμον ήμαρ από τη Μαρία Παρέντη
http://www.nostimonimar.gr
ΥΓ: Ευχαριστώ τη Δ.Σ και τον Κ.Κ , για την πολύτιμη βοήθειά τους στη συγγραφή του παρόντος.