Όχι ότι δεν το περίμενα αλλά ήλπιζα ότι πια το 2014 ίσως κάτι θα
είχε αλλάξει...Ήλπιζα ότι το ΚΚΕ θα είχε μπορέσει να ξεπεράσει κάποιες αγκυλώσεις που οδηγούν τελικά στον απόλυτο συντηρητισμό και σε μονολιθικές και άκαμπτες θέσεις ολοένα και πιο...
αποκομμένες από τις σύγχρονες κοινωνικές δομές αλλά και από την εργατική τάξη που, υποτίθεται, αποτελεί το κύριο εκλογικό δυναμικό του κόμματος.
Είναι τόσο κρίμα ένα κόμμα με τόσο σημαντική και – θα έλεγα – ηρωική ιστορία, με τόσες θυσίες από την αντίσταση και τον Εμφύλιο μέχρι τις εξορίες και τους σύγχρονους λαϊκούς αγώνες της μεταπολίτευσης να μην μπορεί να αποδεχτεί ότι η ομοφυλοφιλία και το δικαίωμα όλων απολύτως των ανθρώπων - είτε ετερόφυλων είτε ομόφυλων - να εξασφαλίσουν με νομοθετικό πλαίσιο την κοινή τους ζωή είναι αναγκαία προϋπόθεση ενός ισότιμου και δημοκρατικού κράτους δικαίου. Είναι αίτημα εξίσου σημαντικό όσο και εκείνα που θα εξασφαλίσουν ισότητα και δικαιοσύνη για τον μετανάστη αλλά και για το κάθε περιθωριοποιημένο και κατατρεγμένο άτομο που ζει στην χώρα αυτή που καθημερινά γίνεται πιο σκληρή και πιο φοβερή. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι ένα αριστερό κόμμα, παρόλο που κατηγορεί τις ομοφοβικές επιθέσεις, δεν βλέπει ότι η επέκταση του Σύμφωνου συμβίωσης και το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην υιοθεσία είναι ένα αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα και όχι μια αστική ψυχασθένεια πολυτελείας. Πόσο τεράστια υποκρισία μπορεί να κρύβει αυτή η θέση, πόσο σκοταδισμό και πόσο επικίνδυνα κοντά σε φασιστικών αποχρώσεων δηλώσεις βουλευτών και οπαδών της ακροδεξιάς ή ακόμα και της Χρυσής Αυγής;
Τα ολοένα αυξανόμενα κρούσματα ομοφοβικής βίας – ίδια σε υφή και υπόσταση με εκείνα της ρατσιστικής βίας – θα έπρεπε να είχαν κινητοποιήσει πολύ πιο έντονα τον κρατικό μηχανισμό. Αλλά και μόνο γράφοντας την πρόταση αυτή κουνάω η ίδια το κεφάλι μου με την αφέλεια μου. Ποιόν κρατικό μηχανισμό; Εκείνον που επέτρεψε και σχεδόν περιέθαλψε την ρατσιστική βια; Εκείνον που έκλεισε τα μάτια στα ύπουλα χτυπήματα και τον τραυματισμό τόσων αθώων διαδηλωτών από τους μηχανισμούς καταστολής του κράτους και από τα ΜΑΤ; Και πως δεν γίνεται καθόλου αντιληπτό από τον σύντροφο ΓΓ Κουτσούμπα ότι η άτεγκτη θέση του ΚΚΕ σε θέματα «ηθικής» και καθαρότητας από «προσωπικές διαστροφές και ανωμαλίες» της εργατικής τάξης θα προκαλούσε μειδίαμα αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη τις μέρες που ζούμε;
Το να καταδικάζει την ομοφοβική βία χωρίς να στηρίζει ούτε ο ίδιος σε δηλώσεις του αλλά ούτε και το Κόμμα (απαραίτητο το Κ κεφαλαίο) το νομοθετικό εκείνο πλαίσιο που θα εξασφαλίσει στους ομοφυλόφιλους την προσωπική τους ζωή είναι σαν να κάνει μια τρύπα στο νερό και μάλιστα μεγάλη. Δίνει λαβή στο να θεωρήσει κανείς ότι συντάσσεται με τον απαράδεκτο και ντροπιαστικό κ. Νικολόπουλο και με την ομοφοβική ακροδεξιά μερίδα της κοινωνίας που σταυροκοπιέται μπροστά στον Άνθιμο στην Θεσσαλονίκη ή τον Σεραφείμ στον Πειραιά και στέλνει στο πυρ το εξώτερον τους «ανώμαλους». Όταν μάλιστα χαρακτηρίζει «προσωπική υπόθεση» την συμβίωση ή τις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών – αρνούμενος και το δικαίωμα υιοθεσίας - ο κ. Κουτσούμπας μου θυμίζει κάτι συντηρητικούς και υποκριτές μικροαστούς - στην ψυχή τουλάχιστον - γνωστούς μου που αρέσκονται ιδιαίτερα στην παρέα των «gay community» φίλων τους για να νιώθουν οι ίδιοι ότι φλερτάρουν με το περιθώριο αλλά όχι τόσο όσο και να μην τρέμουν μήπως τους βγει η κόρη λεσβία ή ο γιος «γκέι».
Το ΚΚΕ κάποτε πρέπει να καταλάβει ότι για να έχει κοινωνικό έρεισμα, ακόμα και μέσα στις καθαρά λαϊκές και εργατικές τάξεις όπως εκείνο θέλει, θα πρέπει να αφήσει τον θείο Ιωσήφ Στάλιν να αναπαυθεί εν ειρήνει. Η ολοκληρωτική και μονοδιάσταστη θεώρηση των θεμάτων που απασχολούν μεγάλο μέρος της σύγχρονης κοινωνίας έχουν απομακρύνει από τους κόλπους του ΚΚΕ τον αριστερό εκείνο που πιστεύει και διακηρύσσει ανοιχτά ότι ο σεβασμός και η προστασία όλων, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, εθνικότητας, θρησκείας, κουλτούρας ή σεξουαλικού προσανατολισμού αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δημοκρατικό αγαθό. Αγαθό που δεν νοείται να μην είναι και νομοθετικά κατοχυρωμένο. Όπως είχε απομακρύνει κάποτε από τη ΜΟΔΝΕ στο σχολείο και την ΚΝΕ στο Πανεπιστήμιο τον ανανεωτικό εκείνο νέο που δεν ήθελε να κυκλοφορεί σαν να ανήκε σε κάποια φονταμενταλιστική θρησκευτική οργάνωση αλλά σε ένα σύγχρονο αριστερό ενωτικό και προοδευτικό χώρο που είχε καταλάβει πια ότι το μοντέλο του σοβιετικού υπαρκτού σοσιαλισμού – και δη σταλινικού – αλλά και η ηθική, ιδεολογικά ορθόδοξη, «καθαρότητα» της εργατικής τάξης και των λαϊκών αγώνων είχε περάσει - ήδη από τότε, 30 χρόνια πριν - προ πολλού την ημερομηνία λήξης του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου